در جریان چند دهه اخیر جنگ و ناامنی، ماتم و قربانی، فقر و بیکاری، جهل و نادانی، تباهی و ویران کاری و انفجار و انتحاری به شکل فزاینده نثار ملت بی دفاع افغانستان شد.

طالب، داعش، حقانی و ده ها گروه دهشت افکن دیگر باعث نابودی و خونریزی شهروندان شدند اما پاکستان که لانه امن برای تولید، تمویل و تجهیز تروریزم بود تحت شعار مبارزه علیه هراس افکنی مستحق دریافت هزینه های بزرگ دالری و حامی مهم جامعه جهانی شد.

بزرگترین رهبران تروریزم مانند ملاعمر، ملامنصور، اسامه بن لادن و مانند آنها در پاکستان کشته و زخمی شدند، بیشترین حملات تروریستی برای افغانستان در خاک پاکستان طرح و سازماندهی شد، بهترین و مهمترین نهادهای ملکی و نظامی افغانستان توسط اجانب و مزدوران آی اس آی منهدم شد و بیشترین داد و فریاد مظلومیت نیز از سوی ملت افغانستان بلند شد اما پاکستان یگانه دوست خوب، یگانه متحد مهم و یگانه همکار آمریکا و جامعه جهانی باقی ماند.

اما امروز که رییس جمهور آمریکا، وزیر دفاع، وزیر خارجه، مشاورین امنیت ملی و کانگرس آمریکا با سایر کشورهای جهان یکصدا و همنوا پاکستان را به عنوان حامی اصلی تروریزم و دشمن اصلی صلح و ثبات افغانستان تشخیص داده اند و برای مهار آن آستین بر زده اند بدبختانه اختلافات و زدوبندهای داخلی میان رهبران افغانستان نه تنها که باعث خرسندی هراس افکنان شده است بلکه مبارزه آمریکاییان و جهانیان علیه پاکستان را نیز به کندی مواجه ساخته است.

در این برهه حساس زمانی بهترین، اساسی ترین و عقلانی ترین اقدام این است که رهبران افغانستان منافع ملی را ترجیح دهند، غم و ماتم اصلی ملت مظلوم افغانستان را درک کنند و برای مبارزه با هراس افکنی و حامیان اصلی وحشت آفرینی از تمام اختلافات قومی، سمتی، زبانی و حزبی صرف نظر کنند و ملت ستم دیده افغانستان را بیشتر از این قربانی سیاست ورزی های ظالمانه و جاهلانه ایشان نکنند.

نهایتا آنها باید بدانند که ملت متحد و یکپارچه افغانستان نیازمند صلح و ثبات است نه خواهان اختلاف و تعصبات.

محمدجواد رحیمی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است