بسیاری از نخبگان سیاسی خارج حکومت معتقد هستند که حکومت وحدت ملی به بن بست سیاسی رسیده است و نمی تواند از پس حل مشکلاتش بر آید و باید بدیلی برای این حکومت جستجو و ایجاد کرد. برخی از سیاستمداران از جمله کرزی هم طرح مجلس بزرگان را برای بیرون رفت از این چالش ها پیش کشیده اند.

به گزارش شبکه اطلاع رساني افغانستان(afghanpaper)، رامش نوری استاد دانشگاه در برنامه «آخرخط» در خصوص اوضاع کنونی حکومت می گوید: از اول شکل گیری حکومت ما چیزی به نام قانونمندگرایی که حکومت منشا قانونی داشته باشد تداریم بلکه بیشتر بر توافق سیاسی متکی بود و بر این توافق سیاسی همه گروه های سیاسی کنار هم آمدند تا با همکاری جان کری حکومت وحدت ملی شکل بگیرد. اما امروز متاسفانه رقبا و هم تیمی های خود همین حکومت از بدنه حکومت دارند جدا می شوند و این نشان دهنده این است که حکومت به سوی بن بست سیاسی رفته است. در کنار این متاسفانه عملکرد خود حکومت هم چندان مناسب نبود. مثلا ما در حداقل یک سال پسین دیدیم که حکومت فرمان های غیر قانونی بدون در نظرداشت قانون اساسی و در عین حال داشتن روحیه سرکوب گرایانه، توتالیته و استبدادی را پیشه کرد.

نوری، اظهار می دارد که حکومت به دلایل مشخص از طالبان و داعش حمایت می کند به همین دلیل آنها در کشور ما رشد می کنند و افزود: حکومت با چالش های نظامی همراه است اما این چالش ها نمی تواند حکومت را به بن بست نظامی بکشاند چون در اینجا حضور آمریکا و جامعه جهانی و حضور قدرت های بزرگ است که مانع به بن بست کشانیدن حکومت از عینک نظامی می شود. من باور دارم که بخش بزرگی از طالبان همانطور که گزارش های رسانه های بین المللی هم نشر کرده اند از سوی خود حکومت وحدت ملی یا از سوی ارگ ریاست جمهوری تمویل می شود مثلا ما گزارش هایی داریم پول های کمکی را به جای اینکه برای کسب معلومات و کسب اطلاعات دقیق برای مهار دشمن به مصرف برساند این پول ها به رهبران طالبان داده می شود. از این عینک و زاویه دید ما می توانیم بگوییم که حکومت بخش بزرگی از گروه های هراس افکن طالبان و داعش را برای بودن در قدرت سیاسی به عنوان یک اریکه و استفاده آن به عنوان یک فشار بر نیروهای درونی مخالف قدرت و گروه های بینابینی استفاده می کند.

وی در خصوص ضعف سیاست خارجی ما می گوید: در شرایط فعلی بخش بزرگی از گروه هایی که تا دیروز به نحوی همکار در آمدن این نظام سیاسی بودند امروز در مخالفت قرار دارند و امروز بخش بزرگی از این قضایا بر می گردد به اینکه متاسفانه نخبگان حاکم در قدرت سیاسی یا رهبران حکومت وحدت ملی نتوانستند از فرصت ها درست استفاده کنند، فرصت ها را به چالش ها تبدیل کردند و قوت های ما را به ضعف های ما تبدیل کردند. امروز کشورهای منطقه، کشورهای همسایه و کشورهای جهانی نه با عینک اعتماد بلکه با عینک بی اعتمادی به مانگاه می کنند و این ضعف در دستگاه دیپلماسی ما یا نگرش ما نسبت به سیاست خارجی است.

استاد دانشگاه، هدف کرزی را از طرح ایجاد مجلس بزرگان نفع افغانستان نمی داند سیاست افغانستان اهل بده بستان است. معمولا گروه های سیاسی برای وطن نه بلکه برای منافع کار می کنند. از این حقیقت هم نمی توانیم بگذریم که آنانی که تا دیروز حکومت شان ناکام بوده اند امروز می آیند و هیایو برپا می کنند و نشست ها برگزار می کنند. حالا کاش این نشست ها یک اجماع ملی کلان را در پی می داشت و این اجماع روی آینده امنیتی افغانستان بحث می شد تا آینده سیاسی افغانستان. روی هم رفته بخشی از این نشست ها را رقابت درون قبیله ای میان خلجایی ها و درانی ها می بینم که شدیدا در تکاپو است اما از این مساله ابا نمی ورزم که متاسفانه حکومت وحدت ملی چیزی برای مردم نداشت، کاری برای مردم نکرد، بجز سرکوب، بجز خشونت، بجز فشار. اما یک چیز را فراموش نکنیم و آن هم این است که افغانستان از همان اوایل شکل گیری اش به گونه آکادمیک تا کنون بر اساس عرف اجتماعی شکل گرفته است و به تنها موردی که در افغانستان عمل نشده است همین قانون اساسی است. پس مجلس بزرگان می تواندد برای افغانستان مفید باشد اما به شرطی که برای مردم کار کند نه برای رقابت های قبیله ای و تلاش در جهت کسب قدرت عده ای خاص.

نوری، حکومت را باعث و بانی ایجاد چالش های قومی می داند و در این مورد می گوید: متاسفانه حکومت وحدت ملی در سه سال و چندماه عمرش چالش هایی بسیار بزرگ را برای مردم افغانستان رقم زد مثلا یکی از چالش هایی که مکن است افغانستان را به جنگ ببرد چالش تضاد قومی است که این حکومت آن را رقم زد. مثلا تذکره الکترونیکی را مجلس نمایندگان تصویب می کند و خود حکومت هم توشیح می کند اما بعدا بر اساس نگرش های قومی به تذکره های الکترونیکی فرمان تقنینی می دهد و دوباره فرمان رییس جمهور رد می شود و باز باردیگر سنا را می خیزاند و بالاخره باز هم فرمان تقنینی می دهد. این کار به این معنا است که اقوام به جان برابر و برادر را در بین هم می اندازد. چالش بعدی چالش امنیتی است که ما در افغانستان متاسفانه کنترل وضعیت امنیتی را نداریم.

وی، در خصوص خوب یا بد بودن ایجاد مجلس بزرگان بیان داشت: اینطور نیست که بگوییم که در افغانستان در حال حاضر مجلس بزرگان «لوی جرگه» خریدار ندارد. مجلس بزرگان امر بدی نیست و در قانون اساسی افغانستان منبع حقوقی هم دارد. اما بحث به ماهیت مجلس ها است که این مجلس ها چقدر می تواند صادقانه برای مردم باشد و چقدر ماهیت رقابت های درون قبیله ای را شامل است. آنچه که کرزی به عنوان یک فرد مجلس را برگزار می کند به جای اینکه مبتنی بر منافع ملی مردم افغانستان باشد بیشتر رقابت های درون قبیله ای است.

از نگاه حقوقی این حکومت مشروعیت حقوقی ندارد. یعنی مشروعیت قانونی ندارد. بلکه مشروعیت سیاسی داشت. این گروه های رقیب و گروه های همسو کنار هم آمده اند طی یک توافقنامه ای به حکومت وحدت ملی تبدیل شدند.

کد (30)

>>>   ما نه خواهيم كه يك زى برود و زى ديگر بيايد.
هر گز نه
تاجِك تقريباً 50 درصد نفوس كشور را تشكيل مى دهد و ما هر چه مى توانيم اما به شرطيكه يك آواز باشيم.
ما توقعات بزرگى از استاد عطا داريم كه دست بين پشتون بايد نه باشد طوريكه فقط به ولايت، معاونيت و. وزارت اكتفا كند يعنى پشتون دكته كند و استادعطا به آن گوش دهد.
استاد عطا بايد در سطح رهبرى قرار داشته باشد و تصميم گيرنده باشد
استاد عطا بايد رهبرى كند نه اينكه پيروى كند

>>>   Mohamadi
باور میکنید یا نه میکنید نشست قندهار و این کشیده گی ها همه بازی سیاسی است !!
با نشست قندهار قبیله میخواهد صف بندی های مقابل خود را بشکناند و به قسمت دیگر خود وصل کند !!

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است