ديروز در يادداشتی از فاصله ميان لفاظی و واقعيت در دنيای سياست نوشتم و يادآوری كردم كه سياستمداران اغلب از زبان براي كتمانگری استفاده می كنند نه براي اظهار داشتن.
اكنون كه سخن از اين قرار است براي آنكه فريب لفاظی های سياستمداران را نخوريم من بازي كودكانه "چشم پتكان" را پيشنهاد مي كنم.

"چشم پتكان" يا "قايم باشک" نوعی بازی كودكانه ای است كه در ميان اطفال افغانستان رايج است. در اين بازي، يكی از اطفال خود را پشت درختی، ديواری، يا سنگی پت مي كند. طفل ديگر كوشش می كند او را جستجو كند و پيدا نمايد. بر بنياد اين بازی وظيفه يكی از اطفال پنهان شدن است و وظيفه ديگری جستجوگری و آشكاركردن.

واقعيت های دنياي سياست نيز همين گونه است
سياستمدار اغلب كوشش می كند پشت لفاظی، واژه های شيک و مورد پسند و سخنرانی هاي تند و آتشين خود را پنهان كند و از خود چهره ای شسته و رفته ای در افكار عمومی ترسيم نمايد. سياستمدار اغلب نقش همان كودک پنهان شونده در بازی كودكانه "چشم پتكان" را دارد. اما ما به عنوان شهروندان وظيفه مان جستجوگری و پيداكردن است.

به ظواهر نبايد فريب بخوريم و كوشش كنيم آنچه را كه می خواهند در پشت لفاظی و واژه های شيک و مورد پسند پنهان كنند، پيدا كنيم.
آری تنها چنين بازی ای می تواند ما را از افتادن در دام پوپوليسم و عوام قريبی نجات دهد.

عبدالشهيد ثاقب

>>>   با سلام به نظر من مردم باید هوشیار وبیدار باشند وکسی که کاندید میشه بایدکی اوره از گوزشته او ورفیقای او جستجو کند دور و از اترافیان او شناسای کنید کسی که سابقه ای برای زندگی در افغانستان ندارد زن او خارجی است نمی دانم چتو مردم اجازه میدن در انتخابات شراکت کند یک مسال است میگن سگ زرد برادر شوقال است گرگانی که بالباس میش آمدن به نظر شما گرگی که در یک رمه ای بی چوپان بیفتد چه میکند👏

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است