وقتی دو خبر مهم امروز را در کنار هم بگذارید:
یک- در شورایِ امنیت سازمان ملل، تحریم طالبان و چند گروه تروریستی دیگر مورد بحث قرار گرفت؛
دو- ترامپ حین ملاقات با رییس جمهور غنی، خواهان بستن -هر چه زود تر- دفتر طالبان در قطر گردید؛
به دو نتیجه‌یِ ذیل می رسیم:
یک- امریکا برای آوردن فشار بر پاکستان، از تمام امکانات استفاده می کند؛
دو- دیگر نیازی به چیزی بنام‌ شورایِ عالی صلح وجود ندارد.
محی الدین مهدی

>>>   شورای صلح را به خاطری نگاه داشته که اگر از ااینجا خطا بخورند ناراض میشوند و آنوقت باید دو چند مصرف کرد تا دوباره بر گردند. بهتر این است همین جا با شند تا بمیرند.

>>>   Saboor Raheel
خلقی ها چه کسانی را کشتند؟
پس از هفتم ثور 1357 تا ششم جدی 1358 یعنی مدت یک سال و هشت ماه رژیم هزاران نفر را به زندان انداخت. زمانی که در یک تصفیه حساب درونی و حزبی حفیظ الله امین پس از قتل استادش- تره کی، زمام امور را به دست گرفت، یک فهرست دوازده هزار نفری کسانی را که در زندانها کشته بودند، نشر کرد. این لست در تمامی حوزه های امنیتی شهر کابل روی دیوارها و کلکینها نصب گردید. رژیم اعلان کرد که این قتلها گویا در زمان تره کی و زیر ادارۀ ترکی صورت گرفته و بعد از این چنین کسی زندانی و کشته نخواهد. امین شعار "مصوونیت، عدالت، قانونیت" را اعلان کرد که معنای این شعار در آن رژیم توتالیتر خون آشام به همگان روشن بود.

و اما آن لست دوازده هزار نفری حاوی نام همه کسانی که توسط رژیم برده و سر به نیست شده بودند نبود. به گونه نمونه، از جملۀ چهار نفری که از قریۀ قلعۀ ملک دولتشاهی- بگرام پروان، برده شده بودند، نام هیچیک شان در لست دوازده نفری نبود. لستی که درین پسانها به نام لست پنجهزار نفری به نشر رسیده است، بخشی از آن لست است نه همه اش. اصل لست نشر شده دوازده هزار نفر است و اما شمار اصلی ناپدیدشدگان و شهدا به مراتب بیشتر از آن.

خواندن این لست، برای هر کسی که به انسان و انسانیت می اندیشد و معنی مرگ یک عزیز را به این شکل می داند، درد آور است. اما برای آنهایی که در آن دوران زندگی کردند و از زیر ساطور و سایۀ رژیم پلیسی و مخوف خلق برون شده اند، دردش چندین چند است. با اینهمه، خواستم این لست را دوباره نویسی کنم. یعنی دیجیتالش کنم و به گونه یک جدول اکسل ثبت شود تا سنجش آماری آن آسان گردد.
روشن است که نوشتن آن بسیار مشکل و درد آور می باشد. هرنامی را که خواندم، پیشه اش را دیدم، سکونتش را تشخیص کردم، محل گرفتاری واتهمامش را متوجه شدم، چهرۀ انسانی در نظرم مجسم شد و به ذهنم همان شبها و روزها گذشت و این حقیقت تلخ که شبها در زندانهای رژیم چه انسانهایی با چه اتهاماتی آماج سربهای داغ دژخیمان رژیم می گردیدند. در این لست
گاهی می نگرید که سه چهار نفر یکجا به قتل رسیده اند و از روی اسم و محل و زمان گرفتاری می توانید دریابید که پدری با پسر یا پسرانش یکجا به قتل رسیده اند. از جمله پدر و پسری در آغاز لست وجود دارد که من آنها را می شناختم- حاجی صالح و پسرش سید داوود از لغمانی پروان. سید داوود خان در صنف شش و هفت استادم بود که خداوند غریق رحمتش کند. به همین ترتیب پدری از وردک با دو پسرش در یک شب و شاید هم در یک خط و پیشروی یک دیوار به رگبار بسته شده اند.

جهاد در برابر رژیم را خون همین شهدا انگیزه داد و مشروعیت بخشید. اما با تاسف که امروز همه فراموش کرده اند و تجلیل از شهدا سیاسی شده است. جالب این که کسانی چون گلب الدین حکمتیار تصور می کنند که جهاد علیه رژیم به حکم و درایت و فرمان جناب شان شروع شده باشد. جهاد را ظلم و وحشت و جنایت رژیم فرض عین گردانید و از کران تا کران کشور مردم را موظف به گرفتن سلاح در برابر این رژیم خوان آشام کرد. مشروعیت را مردم دادند، نه فتوای کدام ملا و کدام آدم سیاسی...

پس از آن که دو صد و سه نفر از شهدای این لست را دوباره نویسی کردم، برای این که نمونۀ ابتدایی یی از فیصدی قربانیان به حساب پیشه در این کشتار ارائه کرده باشم، ا محاسبۀ ابتدایی یی انجام دادم که نمونه اش را در عکس می نگرید. این محاسبه تنها بر بنیاد پیشۀ قربانیان صورت گرفته است. البته محاسبه به حساب اتهام، سکونت و محل گرفتاری رخ دیگر معلوماتیست که می شود به آن پرداخت.

بیشترین شمار کسانی را که برده و شهید کرده اند، بر بنای این جدول، مامورین دولت اند. پس از آن آنهایی اند که کارشان مشخص نیست. افسران نظامی در درجۀ سوم اند. بیکاران، دهقانان، معلمین، دوکتوران، محصلین و متعلمین کتگوریهای دیگر اند که باالترتیب هدف قرار گرفته اند. البته در این دو صد و سه نفر دو ملا و دو مولوی نیز شامل اند. کوتاه سخن این که قشر باسواد، تعلیم یافته و تحصیلکرده قربانیان عمده این فاجعه بوده اند. آیا شما می توانید معیار رژیم برای دوست و دشمن دانستن مردم را دریابید؟
چرا و با کدام معیار، افسر نظامی، معلم، دهقان، بیکار، غریبکار، ملا، داکتر... همه دشمن رژیم اند. آیا نمی شود ادعا کرد که رژیم دشمن همۀ احاد واقشار کشور بوده است و یا در میان همۀ مردم دشمنان خود را جستجو کرده می کرد؟ معیار فقط حزبی نبودن بود. معیار دگراندیش بودن و دگردیسی بود. اینست معنای کمونیزم.

امروز برخیها در مورد گذشته قضاوتهای ناجور و بی پایه می کنند. نمی دانند که مردم ما به خاطر کدام انگیزه و چگونه چشم به همه چیز بستند و سلاح به دست گرفتند...

خداوند حوصله بدهد تا بتوانم این لست را تکمیل کنم تا تصویر مکمل‌تری از فاجعه ترسیم شود. در حالا حاضر همین نمونه کوچک نیز حرفها و حدیثهای فراوانی دارد. برای دیدن جدول پوره، روی عکس جدول کلیک کنید.

>>>   شورای صلح ابزاری است برای مصروف نگاه داشتن ذهن مردم و جهانیان. و همچنان حیف و میل نمودن پول بیت المال.

>>>   Raheel

جنگ طالب را هرکس هرچه تعبیر کند، برای من طالب وسیله ییست در دست فاشیزم برای ویرانی مناطق غیر پشتون و جلوگیری از زندگی و پیشرفت شان. مثالش را از فراه تا بدخشان خود بیابید.

البته به پاس خاطرآنهایی که یاد گرفته اند رنگ خاکستری را نیز بشناسند و به موجودیتش اعتراف کنند، می گویم که این جنگ جنبه ها و کارآمدها و عاملین داخلی و خارجی دیگری نیز می تواند داشته باشد، اما اصلی ترین مسالۀ جنگ برای آنهایی که ویران می شوند و نالان می شوند و از خانه های شان برون رانده می شوند و وسایل زندگی و معیشت شان از آنها گرفته می شود، مساله قومیست و حکومت فاشیست غنی و دستیاران و همدستان نو و کهنه اش همه در پشت آن قرار دارند.

غوربند تازه ترین مثال است. تنها تاجیکان غوربند اند که مورد حمله قرار می گیرند. پشتون غوربند اگر دولتی باشد یا غیر دولتی محفوظ و مصوون است.

من به اعتراض آنهایی که حرفم را قومی تلقی می کنند کاری ندارم. اما از آنها اینقدر می خواهم که به وجدانهای شان رجوع کنند و بگویند که آیا مساله شکل قومی ندارد؟

>>>   Nasir Khalid
دوستان واقعی بعد از مدتهای دوری در اغوش همدیگر و در حسرت دیدار.
خوب شد بالاخره انتظار به پایان رسید
رهبر حزب اسلامی گلبدین حکمتیار با سفیر امریکا در کابل

اکنون جناب حکمتیار صاحب از امت رسول الله جدا و به اصلیت خود پیوستند مبارکشان باد

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است