فرهنگ مردمی كه تاريخ پنج هزار ساله و رييس جمهور متفكر دارند:

1. وقتي از قهرمان ورزش استقبال مي كنيم، بايد گلوله باري كنيم
2. وقتی عروسی و ختنه سوري بچه قومندان و يا رييس شوراي علما مي شود، بايد با شليك گلوله جشن بگيريم
3. وقتي از هفته شهيد، روز شهيد و يا ماه شهيد تجليل مي كنيم بايد گلوله باري كنيم
4. وقتي بازي كركت را افتتاح مي كنيم بايد فيرهاي هوايي كنيم
5. وقتي وكيل مردم مست مي شود، نصف شب تمام يک پايتخت را با گلوله باري اك و پك مي كند
6. وقتي وزير و وكيل در راه بندان كمي منتظر مي مانند، بايد با شليك مرمي راه را باز كنند
7. وقتي تظاهرات مسالمت آميز مي كنيم، گارنيزون مكلف به شليك گلوله بر معترضين است
8. وقتي برق مي خواهيم، هم انتحار مي كنند و هم با مرمی مي كشند
9. وقتي ..... بقيه را شما دوستان پنج هزار ساله بنويسيد

احسانی

>>>   دقیقا به واقعیت ها اشاره نمودید
حسنیار

>>>   وقتی در جشن های شادیانه عروسی در نیمه شب گلوله فیر میکنیم آمریکاییها هم شادیانه موشک بر ما فیر میکنند

>>>   مردم افغانستان مردم با غیرت و با شهامت است و گلوله باری میکنند.
دلت است که مثل زن ها در کنج خانه پت شوند؟
قارمه نیار که بخدا بعد ازی ملا امام مسجد را میگویم که در عوض پنج وقت آذان، پنج وقت با فیر مرمی و راکت مردم را به نماز دعوت کند.
آیا یادت رفته است که در قدیم ها مردم را پرسان میکردی که ساعت چند است؟
در جواب میگفتند: پاو کم توپ، یعنی پانزده کم دوازده.
زیرا در زمان های قدیم مردم ساعت نداشتند و دولت در هر شهر در سر یک قلعه و یا یک کوه، یک توپ را جابجا کرده بود و هر روز ساعت دوازده بجه فیر میکرد، تا مردم بفهمند که ساعت دوازده بجه چاشت، یعنی وقت نان چاشت و نماز و تفریح از کار است.
نماز عصر و شام و خفتن و صبح را از روی روشنی و تاریکی روز معین میکردند، اما چاشت را باید با صدای توپ به مردم میفهماندند.
بنآ این فیرکان نیز مثل صحرا گشت جز کلتور و عنعنات مردم افغانستان است و باید حفظ شود.
عجب مردمی هستید؟
از یک طرف میگویید که ما مردم افغانستان از خود کلتور و عنعنات و رسم و رواج داریم و نمیخواهیم که کلتور غرب جای آن را بگیرد و از طرف دیگر از کلتور وطن تان خبر ندارید.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است