ما زندگی نمی کنیم، ما اتفاقی زنده هستیم، یکدیگر را می شماریم، نمی دانیم چند نفرمان زنده خواهیم ماند، وقتی خون احمد و مسعود و فریبا و محبوب الله از سرک های کابل شسته می شود هنوز لخته های خون آنها در مغزمان فریاد می کشند، آنها هستند و صدای مان می کنند.

ما برای زنده ماندن فقط بدنبال تقدیر هستیم، تقدیری که سرانجامش همیشه در دست ما نیست، ما برای زنده ماندن تلاش می کنیم اما همیشه نفس ها را در سینه حبس و چشمان مان را می بنیدم تا شاید اینبار، فقط اینبار باشیم و در صبحگاهان کابل نفس بکشیم، صبحگاهانی که بسیاری از روزهایش با صدای بمب و انفجار و انتحاری همراه است.

مهدی ثاقب

>>>   اما با همه اینها هخوبست که کمپنی خصوصی امنیتی ما همه وقایع را از پیش با خبر میشود تا حال یک حادثه هم نبوده که اینها از قبل خبر نشده باشند

>>>   ملتی که استقلال ندارد و مستعمره رژیم سفاک امریکا شده از این قصه ها بسیار دارد. این ها از عواقب ذلتبار امضای پیمان با امریکای شیطان صفت است. کلینتون و خانم بوتو گفتند که طالبان و القاعده و داعش را امریکا جور کرد. بنائا" امریکا مسئول خون های ریختانده است.

>>>   اگر اجازه دهيد مي گويم كه درست نيست اينكه اتفاقي زنده ايم
درستش اينست كه ما براي كشته شدن و مصيبت كشيدن زاده شده ايم
عيد هاي قربان و دستخوان هاي قدرت مندان به كوسفندان زيادي احتياج دارد، ما واقعآ گوسفنديم، هر چوپان هم به آساني مارا پيش مي انازند
يك كتاب را در سابق خوانده بودم كه عنوان ان بود كه ما نبايد گوسفند باشيم
بيايد به مدد عقل ، درايت و حقيقت بيني زندگي كرده حيات گوسفندي را ترك دهيم
تا خود تصميم نگيريم، ديگران استفاده ء خود را ميكنند و ما گوسفندان قرباني هستيم
رحيم كابلي

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است