یادِ مان نرود!

زمانی رییس جمهور برنامه‌های توسعه اقتصاد ملی به‌ویژه برنامه‌های زیربنایی را طرح، تدوین و نظارت می‌کند، جای‌گاه ریاست اجراییه در کجای این نظام قرار دارد؟

در نظام‌های‌که رییس جمهور و رییس شورای وزرا رهبریت دولت-حکومت را تمثیل می‌کنند، برنامه‌های ملی و امور بین‌المللی تعریف و تشخیص‌شده هستند.

سیاست خارجی، تمامیت ارضی، امنیت و منافع ملی از جمله پولیس، ارتش و استخبارات را رییس جمهور اداره و رهبری می‌کند. این در حالیست که سیاست پلان‌گذاری ملی به‌ویژه توسعه‌ اقتصاد ملی را رییس شورای وزرا هم‌آهنگ، اجرایی، نظارت و گزارش‌دهی می‌کند.

رییس جمهور ممثل اراده ملی و رییس حکومت ممثل شگوفایی و توسعهء اقتصاد ملی هستند.

من در عجبم که چرا قدرت سیاسی در افغانستان هنجارمند نمی‌شود. به‌باور من این تقصیر بیش‌ترینه به‌دوش احزاب و نخبه‌گان سیاسی است که به‌گونه‌ محافظه‌کارانه در جنب ارگ، قصر سپیدار و شورای ملیِ شکننده چسپیده‌اند.

احزاب سیاسی و نخبه‌گانی که ادعای بالا دارند در حلقه مافیایی قدرت و پول ذوب شده‌اند. آن‌ها نتوانسته‌اند پلاتفرم پویا برای بسیج شهروندان به‌دور اپوزسیون کارا خلق کنند.

اگر سکتور سیاسی افغانستان نتواند جاگزینی برای این ساختار «سردرگم» پیش‌کش کند، قدرت سیاسی، ‌دست‌گاه انحصاری‌اش را گسترش خواهد داد و کمر دموکراسی ناتوان ما بسان مشروعیت نظام خواهد شکست. به‌این ترتیب آواز شهروندان خاموش و مشارکت سیاسی آن‌ها به‌محدود ترین مرز خواهد رسید.

این‌جا بسان معمول شهروندان هستند که آرای‌شان توسط حلقه‌ حاکم و انحصاری قدرت سیاسی، برای سالیان دراز گروگان گرفته خواهد شد و مطلق‌گرایی به‌مثابه یگانه گزینه حاکم مستقر خواهد شد.

ملک ستیز

>>>   انتخابات دراختیارمردم نبود بجای احزاب مردم احزاب اجیرکشورهامستقرشده جای اراده ملت رابخودگرفت .اکنون نیروی فیصله کن همانااردوی ملی وجبهه جنگ است چون ملت درحال جنگ نیست که حالابه ملت تکیه کنی یاازملت پرسان کنی بلکه بازوی رقیب خارجی رابشکنان و اسیرخودبسازمعلوم نیست نوبت ملت چه وقت است امابزکشی ادامه دارد.
وطندار

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است