کار با "جنبش روشنایی" برایم نیروبخش و امید آفرین است. شب ها تا دیر وقت می‌نشینم. می‌نویسم و با دوستان در داخل و خارج تماس حاصل می‌کنم. نشستن شب‌ها برایم معنی دارد. گویی در انتظار صبحم. افق‌های روشنی را پیش رو می بینم.

عزم دوستان ستودنی است. وقتی صدای دوستان را از پشت تلفون می شنوم که به ادامه مبارزه تشویقم می‌کنند، نیرو می‌گیرم و خستگی مفهوم خود را از دست می‌دهد.

وقتی پست ها، پیامک‌ها و کامنت‌های فيسبوكى دوستان را می‌بینم که به "جنبش روشنایی" به‌چشم یک جنبش استبدادشکن و ضد تبعیض، فراتر از برق بیست‌هزار خانه موعود رییس جمهور می‌بینند، قوت قلب پیدا می‌کنم. آری ما آماده شده ایم تا برای شکستن دیوارهای تبعیض مبارزه کنیم. ما آماده شده ایم تا راه رفتن در جاده‌های عدالت و آزادی را مشق کنیم.

آن طرف نیز بیکار نیست. حکومت بی‌باکانه با پول مردم، بر ضد مردم فعالیت می‌کند. حتی آنهایی که فکر می کردیم در صف ما می ایستند، اکنون به جایی که به گفته بنگرند، برگوینده یورش می‌برند. به جای اینکه به عملکرد ما ببینند، به سن و سال ما نگاه می‌کنند. به جایی که به سراغ اهداف ما بروند، به سراغ تذکره ما می‌روند. برای اینکه چرا جاه و جلال و جبروتی نداشته ایم ملامت ما می‌کنند. گویی هنوز هم کسانی هستند که خود را از جنس دیگر می دانند.

اتفاقا جنبش روشنایی آمده است که بگوید ما همه انسانیم و برابریم. تذکره مهم نیست، هدف مهم است. گذشته مهم نیست، حال مهم است. جاه و جلال و جبروت مهم نیست، شرف و نجابت مهم است. به قول آن بزرگ، در جنبش روشنایی کسانی هستند که شرف شان به مال و جلال و جبروت وابسته نیست. و همین است نقطه قوت ما. بر چشم دشمنان تیر، از این کمان توان زد.

اسدالله سعادتی

>>>   ما حیران هستیم یک تعداد مردم هم چوکی دولت غصب کردند واز امتیازات فراوان ان عیش ونوش دارند واز جانب دیگر در اعتراضات علیه دولت بخاطر کسب امتیازات زیاد مردم بیچاره را سلاح دهن پر ساخته وبالای دولت فیر میکنند عجیب مردم در افغانستان پیداشده اند ودر اخر ضربه تمام شان مردم متحمل میشوند .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است