پدیده مهاجرت این روزها به یک بحران تبدیل شده است. اوضاع که در کشورهای اسلامی و بخصوص افغانستان کشور جنگ و نا آرامی کشور تبعیض و نابسامانی و کشوری که هرچه از بارمنفی ان بگویم کم است.

کشوری که اگر روزی رسانه ای غیر از انتحار و انفجار وکشتار چیز دیگری را در باره وطنم بگوید، بسیار خبر غیر معمول می نماید.
ایا مردمان افغانستان باعث این همه مصیبت است و یا عوامل بیرونی ملت افغانستان را به چالش کشیده است.

هر کدام این مباحث در جای خودش قابل برسی است. اما ماحصل این اوضاع پدیده میلیونها مهاجر هموطن ماست که چه بسا اکثرا یک عمر از وطنی به نام افغانستان جز نام چیزی نشنیده و ندیده اند و درد هجران و فراق و میراث غم و اندو برای مردم مهاجر ما از اطفال تا پیر مرد و پیر زن و جوانان سرگردان وطن است.

نکته ای که دل هر انسان را بدرد می اورد و وجدان خفته بشریت را بیدار می کند. اوضاع کودکان که قشر اسیب پذیر و بی گناه می باشد و قربانی عمده این پدیده است.

ای کاش سازمان مللی بود که می شنید صدای تپش قلب کودک مهاجر را و ای کاش می شنید صدای لرزان و ترسان از آینده موهوم این اطفال را، کاش کسانیکه دخیل در سرنوشت این اینده سازان وطن هستند لحظه ای گوش شنوا و چشم بینا داشته باشند و ای کاش فرصتی پیدا کنند که دل نوشته های هزاران کودک بی سرنوشت وطن را بخوانند و وجدان خفته شان بیدار شود.

ای کاش روزی فرا برسد که امنیت و سلامتی برای همه انسانیت فراهم شود.
به امید آن فجر صادق و آن لحظه امید

سید داوود حیدری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است