در افغانستان معاصر شاید هیچ اهل سیاستی مثل دوستم و حکمتیار پی‌هم بازنده نبوده باشد.

در پانزده سال گذشته اما دوستم پی‌هم فریب خورده و بازی داده شده است. اما بدبختی او این است که «هرگز نمی‌آموزد از گذشت روزگار»

از کودتانی شورای هماهنگی که او مردمش را قربانی می‌کند تا انتخابات ریاست جمهوری آخر. حالا هم آخرین میخ بر تابوت معاونت اول را نیویورک تایمز زد.

دوستمی که فکر می‌کرد قدرت و ابهتش در دولت، مانند معاون اول اسبق (مرحوم مارشال فهیم) خواهد بود، امروز سهم او معاونت ریاست‌ها و مدیریت‌ها شده است.

اگر او با داکتر عبدالله می‌رفت؟! فکر می‌کنم به رفاقت یا لجاجت هم که شده بود می‌توانست یکی از پنج وزارت‌ کلیدی را داشته باشد. اما امروز تمام دلخوشی او خلاصه شده است به این‌که می‌تواند به ارگ داخل شود و برای مردمش در ارگ آقای غنی پلو می‌دهد و قدردان این پلوها است.

رییس دولت وحدت ملی‌ای که تنها و تنها رأی واقعی‌اش از آن دوستم است، معاونش دل‌خوش به مدال امیر علی‌شیر نوایی است که برایش ارزش آن از ده‌ها وزارت بیش‌تر است.

در نهایت: بیچاره دوستم و بیچاره‌تر مردم محروم و عقب‌نگهداشته شده اوزبیک ما!

یک هموطن

>>>   آدم بی سواد زوتر چیز را بیا آموزد که بازند نه باشد. دوستم دایم همکار فاشیزم است. تاجیک ها دوستم را خوب درک کرده اند که کدام کشور همسایه برای دوستم می گوید و میفهم ماند که به فاشیزم قبیله گرا هم پیمان باشد.

>>>   تاریخ همین آدم تیر شده و دگر به هیچ دردی نمیخورد. بهتر است تحصیل کرده های ملیت نجیب ازبک تصمیم خود را گرفته و برای آیندهَ خود یک رهبر تعیین کنند. چون این آدم هر روز یک اشتباه میکند که فاجعه بار است.

>>>   تا زمانیکه خود مردم شریف ازبک به حال نیایند و رهبر با سواد و نیک نامی را برایشان بر نگزنند با این ادم به جائی نمیرسندزیر گفته اند که ( از ما ست که بر ماست) !
وطندار

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است