شروع دوباره گفتگوهای صلح میان افغانستان و پاکستان بحث های زیادی را در خصوص این پروسه به وجود آورده است. بحث هایی از مشکلاتی که فراروی صلح وجود دارد و بحث هایی بر سر اینکه در حالت کلی صلح به وجود می آید یا خیر؟ آیا این بار اراده پاکستان بر صلح است یا مانند دفعات قبلی به دنبال خریدن زمان و اتلاف وقت است؟

مسعود ترشتوال استاد دانشگاه در برنامه «آماج» گفت: در تعریف از طالبان سه دیدگاه وجود دارد، یکی تعریفی است که ما از طالبان داریم، یک تعریف هم، پاکستان از طالبان دارد، یک تعریف هم دولت افغانستان از آنها دارد. در هرسه دیدگاه، طالب عددی نیست و به عنوان هیچ مجموعه ای به حساب نمی آید.

وی ادامه داد: استراتژی فربه سازی طالبان در افغانستان را، حکومت دنبال کرده است و آن را فربه نموده است. حتی در مواردی قدرت آنها را موازی با دولت گذشته و موجود افغانستان در مجامع بین المللی مطرح کرده است. این اشتباهی نابخشودنی است که از جانب حکومت های افغانستان انجام شده است.

استاد دانشگاه در خصوص تعریف پاکستان و آمریکا از طالبان گفت: تعریف پاکستان از طالبان تعریفی ابزارگونه است. آنها از این گروه به نفع خواسته های خود استفاده کردند و حالا که دیگر با آنها کاری ندارند و گروه دیگری را جایگزین آن کرده اند، ادعا می کنند که می خواهند آنها را به صلح وادارند و خواهان صلح در افغانستان هستند. آمریکایی ها هم از طالبان به عنوان ابزاری استفاده کرده اند که هم در منطقه حضور دارند، هم در افغانستان حضور دارند و هم برای حریفهای جهانی و منطقه ای خودشان از آنها استفاده می کنند. وگرنه آیا نمی توانستند در طول چهارده سال میان قربانی تروریزم و حامی تروریزم فرق قایل شوند و مطابق با ادعایشان آنها را سرکوب کنند تا ناامنی از افغانستان رفع شود؟ افغانستان در چهارده سال گذشته قربانی تروریزم بوده است و پاکستان در این طول زمان به عنوان حمایتگر تروریزم مولد و مربی تروریزم بوده است.

ترشتوال سرکوب طالبان را جزو برنامه های حکومت و آمریکا نمی داند و می گوید: طالبان جریانی بودند که ما می توانستیم از راههای حقوقی و از راههای سیاسی، تک تازی ها و جسارتهای شان را مهار کنیم اما دولت گذشته و دولت موجود افغانستان نخواستند که این کار را انجام دهند. چرا که سرسپردگان آنها آمریکا و انگلیس، به طالبان نیاز داشتند و رهبران حکومت اجازه سرکوب آنها را نداشتند.

به باور وی، در کل نظام سیاسی موجود در بحث مذاکره و مصالحه با طالبان، اصل قضیه را دو یا سه نفر بیشتر نمی دانند. این کسانی دیگر، که در میزها می نشینند و به کشورهای دیگر به مسافرت می روند و حدود ده سال است که به نام شورای عالی صلح پولها به جیب می زنند، هیچ دستاوردی نداشته و نخواهند داشت. سیاست این کشور طوری است که فقط دویا سه نفر تصمیم می گیرند و این نفرات هم از یک تیم هستند. مابقی کسانی که در حکومت هستند نه از مذاکره چیزی می دانند و نه اجازه داده می شود که چیزی بدانند.

این استاد دانشگاه رسیدن به صلح در افغانستان را با شرایط کنونی دور از ذهن دانسته و گفت: مردم افغانستان همه، به صلح نیاز دارند و شدیداً تشنه آن هستند اما برای رسیدن به صلح، دو چالش عمده فرا راه آن وجود دارد و این دو چالش هم روز به روز فربه تر می شود. یکی اراده لازم و قاطع نظام سیاسی برای رسیدن به صلح و یکی هم موجودیت کشوری به نام پاکستان است. پاکستان امنیت کشور خودش را در ناامنی افغانستان می بیند و سخت به نظر می رسد که حاضر به صلح شود. با این فضاها و اوضاعی که مشاهده می کنیم نمی توانیم چندان به صلح امیدوار باشیم.

ترشتوال در خصوص اراده آمریکا برای صلح اظهار کرد: هیچ کشوری که با ادعای صلح در افغانستان آمده به فکر افغانستان نیست. آمریکا اگر در افغانستان سرمایه گذاری کرده بحث های بسیار بزرگ استراتژیک خود را دنبال می کند. با تجاربی که طی سالها به دست آورده ایم، آمریکایی ها اراده ای برای رسیدن به صلح و نزدیک کردن این طرفهای متخاصم به ما ندارند. آمریکایی ها هیچ گونه اراده ای برای صلح ندارند و هیچ کاری هم برای آن نخواهند کرد. اسناد و شواهدی در این مملکت وجود دارد که سرباز اردو و پولیس ملی در مسیر شاهراه قندهار چند طالب را دستگیر کرده اند، آنها چند بار فرار کرده و دوباره دستگیر شده اند. آن چند نفر طالب، به پولیس گفته اند، همان کسانی که به شما معاش می دهند که امنیت این راه را تامین کنی به ما چند برابر معاش می دهند که در این راه ناامنی خلق کنیم.

وی در پایان گفت: تمام این شواهد و تمام این جریان ها نشان می دهند که نه حکومت افغانستان و نه آمریکا اراده ای برای صلح در افغانستان ندارند. پاکستان هم که از خود اراده و تفکر مستقلی ندارد و گوش به فرمان اربابان خود است.

کد (30)

>>>   خودت هنوز هم جایی مقرر نشده ای!!

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است