روز جهانی مهاجرت فرا می رسد و امسال افغانستان بالاترین آمار مهاجرت خود را نشان می دهد. در نتیجه بی ثباتی سیاسی، امنیتی و اقتصادی کشور بیش ازیک میلیون نفر از کشور فرار کردند. حکومت در حالیکه از این روز تجلیل می کند آیا برای جلوگیری از فرار هموطنان از کشور برنامه ای دارد یا بازهم فقط تجلیل است و شعار؟

احمدشاه رمضان عضو مجلس نمایندگان در برنامه «خط کابل» گفت: گمان نمی رود دولت برنامه ای مشخص برای جلوگیری از مهاجرت هموطنانمان به اروپا داشته باشد. امسال کشور ما در کنار سوریه بلندترین آمار مهاجرت را داشت.

وی معتقد است مردم مجبور شده اند از کشور بگریزند و افزود: رییس جمهور و رییس اجرایی در کمپاین های انتخاباتی شعارهای بسیار خوب و رنگارنگی می دادند اما همینکه حکومت وحدت ملی را شکل دادند هیچ کاری انجام ندادند. اگر بخواهیم پولهای خارج شده توسط یک لک و چهل و هشت هزار مهاجری را که امسال از کشور رفتند، حساب کنیم، هر نفر در حدود پنج تا ده هزار دالر از افغانستان خارج کردند. خانه و کاشانه، زمین و هر چیز دیگری که داشتند فروختند و اینجا را ترک کردند. جوانان و تحصیلکردگان افغانستان که زیربنای هر کشوری را تشکیل می دهند رفته و مهاجر شدند. این وضعیتی که امسال در کشور به وجود آمد ظلم بزرگی بود که در حق هموطنان ما شد.

رمضان در خصوص دلیل اوضاع نا به سامان کشور گفت: رییس جمهور نه تنها در قسمت مهاجرت بلکه در هیچ قسمتی از مسایل کشور برنامه ای ندارد. سال قبل که جامعه جهانی بودجه هایی را برای وزارت داخله و برخی شرکت ها اختصاص داده بود همه در پایان برگردانده شدند چرا که رییس جمهور نتوانست برای آنها برنامه ریزی کرده و از آنها استفاده کند. رییس جمهور همه چیز را به دست خود گرفته است و اجازه نمی دهد هیچ کس دیگر در آنها دخالت کند و خودش هم از پس هیچ کاری بر نمی آید.

وی ادامه داد: رهبران ما نتوانستند کشور را درست اداره کنند. در حدود چهارو نیم میلیارد دالر به خاطر بی کفایتی و عدم صلاحیت دولت به تدارکات ملی بازگردانده شد و از افغانستان بیرون شد. از این طرف شرکت هایی که کار می کردند در حالت سقوط قرار گرفتند. به عبارتی دیگر هر قراردادی که در وزارت خانه ای صورت می گیرد و برای ایجاد کار و برای منافع مردم و زیربنای افغانستان است، کاری از پیش نمی برد و به تدارکات ملی برگشت می خورد. این موضوع به این دلیل است که یک نفر می خواهد تمام افغانستان را به تنهایی کنترل کند و به هیچ کدام از وزیران و معاونان خود صلاحیتی نمی دهد.

این نماینده مجلس مردم را به حکومت بی اعتماد دانسته و گفت: وقتی رهبران ما حکومت وحدت ملی را تشکیل دادند مردم صد درصد به این حکومت خوشبین و طرفدار آن بودند. بعد ازاینکه دیدند که حکومت نتوانست به وعده های خود عمل کند این اعتماد و اعتبار از میان رفت. امسال جوانانی که ده یا پانزده سال درس می خوانند لیسانس و دکترا می گیرند هیچ جایگاه کار و یا حتی ماموریتی کوچک برای آنها وجود ندارد که از تلاش و استعداد خود استفاده کنند و خرج خانواده خود را بدهند. این جوانان چه باید کنند؟ هیچ کدام از جوانان به شوق اروپا مهاجرت نمی کنند همه آنها مجبور هستند که مهاجرت کنند آنها دیگر در اینجا هیچگونه جایگاهی ندارند که بمانند. درست است که توطیه های خارجی هم برای خارج کردن جوانان از کشور وجود دارد اما رییس جمهور چه کار می کند؟چرا برای کنترل آن اقدامی نمی کند؟ احتمال زیادی هم وجود دارد که توطیه های در این میان وجود داشته باشد تا نخبگان، تحصیلکردگان و سرمایه های ما از کشور فرار کنند.

رمضان در پایان گفت: یک سال از حکومت می گذرد و ما در این شرایطی که کشور دارد وزیر دفاع نداریم، کابینه ای داریم که هیچ کاری انجام نمی دهد، پارلمان هر روز آنها را به حضور می خواند هیچ کدام از آنها حضور پیدا نمی کنند، بین شورای امنیت و ریاست امنیت ملی جنجال و درگیری داریم و دولت نتوانسته است آن را رفع کند. مشکل حکومت ما کمبود بودجه نبوده که به اینجا رسیدیم. چرا که سرمایه های خارجی زیادی در قسمت های فواید عامه و انکشاف و دهات وجود داشت که رییس جمهور نتوانست برنامه ای برای آنها طرح و ارایه کند و پولها برگشت خورد. پس این بهانه که رهبران می آورند کاملاً میان تهی است.

کد (30)

>>>   همه مشکل از وکــــــلای بیکار وتــــاریـــــــخ گـــــــــــذشته است !

>>>   فرار جوانان توطئه جهانی نیست زیرا اروپا خود با بحران مهاجران روبرو است در اروپا انواع مردمان عرب , آفریقایی , آسیایی , ترک , ایرانی , افغانی روبرو است که بیشتر این مهاجران برای سطح زندگی بهتر دست به مهاجرت میزنند اما در مورد افغانستان یک مشکل امنیت و فقر اقتصادی است هنوز امنیایت در افغانستان نهادینه نشده است و فقر هم وجود دارد با توجه به فساد و دزدی هایی که در سیستم حکومت وجود دارد اما به جای فرار به جلو باید شرایط را تحمل و تلاش برای پیاده کردن شرایط بهتر الان کشور روی ویرانی بنا شده است باید متفکرین و متخصصین افغان همراه با جوانان افغان تلاش برای بازسازی و نو سازی کشور کنند به جای فرار از مشکلات با مهاجرات و قبول منت اروپایی که نمی شود زندگانی کرد چرا چشم و عقل این مردم دنبال اروپایی ها و آمریکایی ها است - مردم ژاپن را الگوی خود قرار دهید که این کشور از کجا به کجا رسیده است در جنگ جهانی دوم ژاپن تلی از خاکستر بود زیرا بمباران اتمی شد اما امروز این کشور از سربلند ترین کشورهای جهان است

>>>   چقدر بدبخت هستند کسانی که هر بی کفایتی و عدم مدیریت و فساد و ................... به خارجی نسبت می دهیم .
به جای چرند و پرند گفتن و متهم کردن دیگران به فکر صداقت و راستی و درستی و حل مشکلات و خود سازی خود بپردازیم و خود را اصلاح کنیم تا کشور اصلاح گردد و حالا اروپا با مشکل مهاجرت روبرو شده و افرین که حجم مهاجرین را می پذیرد و کشورهای مسلمان به فکر جنگ هستند و این جنگ خود مسلمانها به خاطر خودخواهی و مذهب گرایی و افراط و نژاد پرستی هستند

>>>   احسن من با نظر دوم توافق دارم که "باید متفکرین و متخصصین افغان همراه با جوانان افغان تلاش برای بازسازی و نو سازی کشور کنند به جای فرار از مشکلات. با مهاجرات و قبول منت اروپایی که نمی شود زندگانی کرد" . هر انسان و هر قوم و هر ملت آن چه را نصيب مي برد که کاشته است و از برايش زحمت کشيده است. ما نفوس افغانستان چي دسته گلي بر سر کشور خود گزاشته ايم که حالا مي خواهيم از عطر گل اش لذت ببريم؟ ما همهيشه فرار کرده ايم و با خود جنگيده ايم. هر افغانستاني چه شخصي و چه قوم و چه دولت فقط بر فکر جيب خود بوده و نه بر فکر کل جامعه و کارهای کلان. يک فرهنگ کينه و حسادت و دشمني و تفرقه که گدايي را تقويت مي کند. بياييم تا ديرتر نشده همگي از دولت بخواهيم در کنار ملت باشد و همه اقوام را متحد کند و کشور را آباد سازد. اين اشتباه هست که گفته شود خارجي ها بر ما ظلم روا کرده اند و ما هميشه بي گناه و مظلوم هستيم. آنچه بر ما آمده از بي عملي و ترس و بي غيرتي بوده که خارجي هم بر خود اجازه داده بر ما سوار گردد. ما نيروی جوان بسيار داريم و مي توانيم از همان کشاورزی آغاز کنيم و به صنعت و پيشرفت تکنيک هم برسيم اگر دل بسوزانيم و غيرت بر کار خود کنيم و فقط غر نزنيم و منتظر صدقه نباشيم. کشورهای پيشرفته از مشکلات ما را بيشتر هم داشته اند اما به اتحاد هم پيروز گشته اند

>>>   میگویند عاشق کور است وقتی گفتگوی بی بی گل یا به اصطلاح نخست بانو کشور را با ژورنالیست جوان و بااستعداد طلوع دیدم به مصداق این مثل پی بردم وهمه متوجه یک مسئله جالب شدیم که این بانو در تمام گفتگوهایی پیشین اش هم همین طور مانند یک ربات چیزهایی که برایش نوشته شده وخوب حفظ کرده میگوید طور مثال همان قصه ادی بی بی اشرف غنی وکلید های منزل پدری وامثال آن

>>>   بخدا قسم به قران قسم ای برادران افغان که صدای دول از دور خوش نما است و امدن به اروپا ارزش ندارد و خود را سرگردان نکنید.
امدن در کشورهای اروپای اولا بسیار مصرف و خطر مرگ دارد. و بعد از رسیدن به کشورهای اروپای تعداد بسیار زیادی از مهاجران را در یک جای بنام کمپ که مشل زندان است جای میدهد و همان قدر نان میدهند که نه بمیری و نه زنده شوی . بیشتر مهاجران در این کمپ ها مرضی روانی پیدا میکنند. و سالها منتظر قبولی هستند تا قبول شوند . خیلی ها را پس به کشورشان روان میکنند و بعضی ها بعد از چندین سال شاید قبول شوند . تا قبول نشدی هیچ کاری نمیتوانی حتی حق کار کردن را نداری و هیچ حق و حقوقی نداری. اگر بعد از چندین سال قبول شدی باید اول زبان را بخوانی و بعد کار برای خود پیدا کنی که چندین سال طول میکشد و کار پیدا کردن انقدر سخت است که هیچ گفته نمیتوانم . بیشتر مردمان این کشورها نزادپرست و ضد مهاجر هستند که کار پیداکردن را بسیار مشکل میسازد. اگر قبول شدی بعد از چندین سال. بعد از ان بالایت از طرف این دولتها فشار وارد میکند تا فرهنگ رفتار و همه کارهای اروپای را قبول کنی . اختیار زن بچه دخترت بدست خودت نیست و از دستت شماگرفته میشود و شما هیچ کاری نمیتوانید . در افغانستان اختیار زن و بچه خود را دارید اما در اینجا هیچ کاری نمیتوانید . بعد از قبول شدن اگر کار پیدا کردید و ماش که در بهترین کشور اروپای میگیرید قرار ذیل است.
در کشور المان.
ماهانه 1900 یورو که به افغانی میشود 160 هزار افغانی.
از این 1900 یورو . شما باید کرایه خانه که تقریبا 700 یورو ماهانه میشود پرداخت کنید.
100 یورو بیمه خانه ماهانه
500 یورو خرج نان یک نفر ماهانه
برق 70 یورو یک نفر ماهانه
رفت امد با اتوبوس 100 یورو ماهانه
لوازم خرد ریز دیگه را اگر حساب کنی هیچ پول پس انداز نداری.
مهاجر افغان در کشورالمان مدت 20 سال.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است