نشست قلب آسیا برای پنجمین بار و اینبار در پاکستان برگزار شد. برنامه های این نشست، امنیت، مبارزه مشترک با تروریزم، تندروی و افراط گرایی در منطقه و همکاری های اقتصادی منطقه ای بود و رییس جمهورغنی نیز در این نشست شرکت کرد. افغانستان از این نشست چه انتظاری داشت و آیا این نشست نتیجه ای خوبی برای افغانستان به ارمغان آورد؟ آیا سرو صداهای صلح طلبانه پاکستان واقعی است و جنبه عملی خواهد داشت؟

عزت الله جویا کارشناس مسایل سیاسی در برنامه «استودیوی 4» گفت: نشست های بین المللی معمولاً روی یک هدف و برنامه مشخصی برگزار شد و کشورهای مختلف بنابر درخواست یکی دو کشور جمع می شوند و روی موضوعات بحث می کنند. این نشست می تواند نکات مثبتی هم داشته باشد اما نکات مثبت آن در حدی نیست که نکات منفی آن را بپوشاند و ما بتوانیم از آن چشم پوشی کنیم.

وی در خصوص هدف تشکیل نشت در ابتدا اظهار کرد: این پنجمین نشستی است که برگزار می شود. این نشست از همان ابتدا چندین نقص تکنیکی داشت. روند استانبول روندی بود که ترکیه خود را دخیل در قضایای منطقه و افغانستان بداند و در آسیای مرکزی نقش آفرینی کند. در آن سالها کمتر حرفی از ترکیه در قضایای افغانستان زده می شد. کشورهای جهان معمولاً این سیاست وپالسی را دارند که بتوانند کم کم در قضایای جهانی دخالت کنند و حرفی برای گفتن داشته باشند. مثال این موضوع همین وجود دویست یا سیصد سرباز از برخی از کشورهای جهان در افغانستان است. این تعداد سرباز نمی تواند کاری انجام دهند اما آنها می خواستند نقشی را در قضایای افغانستان داشته باشند.

جویا ادامه داد: وقتی روند استانبول شکل گرفت، ترکیه در واقع خواست با برگزاری این نشست حضور خود را در آسیای میانه نشان دهد. ولی نقیصه فقط به اینجا ختم نمی شود. بلکه مشکل تکنیکی روند استانبول این است که این نشست می خواهد تمام مشکلات کشورها را حل کند. یک کنفرانس اگر بخواهد تمام مشکلات را حل کند به هیچ کدام از آنها نمی تواند رسیدگی کند. کنفرانس های قلب آسیا در چهار دوره قبلی نتیجه ای نداشت در این دوره نیز نتیجه ای نخواهد داشت. بهتر بود که رییس جمهور در این کنفرانس شرکت نمی کرد.

این آگاه سیاسی شرکت افغانستان را در این نشست کاری اشتباه دانست و در خصوص دلیل آن گفت: را دیدیم که اسامه بن لادن در پاکستان کشته شد. از لحاظ حقوق بین الملل وقتی رهبری تروریستی در کشوری دستگیر یا کشته می شود آن کشور باید در دادگاه بین المللی حاضر شود و پاسخگو باشد. در اینجا افغانستان می توانست علیه پاکستان شکایت و ادعای حق کند. بعد از آن ملاعمر در پاکستان کشته شد و حالا هم ملا منصور در آنجا زخمی می شود. ما باید در برابر همه اینها موضع می گرفتیم و در این کنفرانس که در پاکستان برگزار شد شرکت نمی کردیم و در دادگاه بین المللی شکایت می کردیم.

وی بیان داشت: در این نشست صلح افغانستان جزو برنامه ها نیست و فقط به صورت شعارگونه مبارزه با تروریزم مطرح می شود.

جویا معتقد است نشست برای افغانستان بی نتیجه است و افزود: در طول سالیان متمادی و بعد از ایجاد حکومت جدید، پاکستانی ها همواره از طرف جهان و از طرف ما متهم به این بودند که این کشور حامیان تروریزم هستند و لانه های تروریزم در این کشور وجود دارد و پاکستان بزرگترین حمایت کننده تروریزم بین المللی است اما پاکستانی ها در نشست ها و کنفرانس های متعدد منطقه ای و جهانی در حالت مدافعه می خواستند همواره این اتهام را از دامان خود پاک کنند و خود را به دنیا نشان دهند که ما کشوری متمدن هستیم و ربطی به تروریزم نداریم و خود قربانی تروریزم هستیم. آنها از این مساله فرار کرده اند و موفقیت شان هم در این بوده است اما افغانستان در این نشست نمی تواند رک و راست صحبت کند و خط مشی مشخص داشته باشد. ما سیاست ها و پالسی های تدوین شده از قبل نداریم. منفعت اصلی این نشست برای پاکستانی ها است. چرا که آنها می توانند افکار خود را به جهانیان نشان دهند و ادعا کنند که ما اگر متهم به تولید تروریزم هستیم اما علیه آن مبارزه می کنیم و به همین منظور کشورها را گرد خود جمع کرده ایم.

وی در ادامه گفت: ما نمی توانیم از مجمع عمومی بین المللی هیچگونه توقع به دست آوردن نتایج تاثیرگذار در عرصه امنیت و مسایل کلان بین المللی را داشته باشیم. چرا که کشورهای تاثیرگذار و قدرتمند در شورای امنیت صحبت می کنند و بسیاری از حرفها در پشت درهای بسته بیان می شود. چه بسا حرفهایی وجود دارد که در عرصه بین المللی گفته نمی شود اما آثار آن درک می شود و احساس می شود در پشت صحنه حرفهایی زده شده است. ما هرچقدر که کل کشورهای دنیا را در کابل جمع کنیم و پاکستان را به تمام مقدسات قسم دهیم و پاکستان وعده هم دهد بازهم نمی توانیم به این تعهدات دل ببندیم بلکه این موضوعات باید در سطح بین الملل حل شود.

جویا رفتن به این نشست را کاری اشتباه دانسته و اظهار کرد: اگر می خواهیم در کنفرانس ها تاثیرگذار باشیم و اگر می خواهیم صلح واقعی را در افغانستان بیاوریم، باید کمر همت خود را ببندیم. باید به دنبال این باشیم که خود را از لحاظ نظامی و اقتصادی وابسته خارجی ها نسازیم و یا آن را کم کنیم. در این زمان است که می توانیم امیدوار شویم که پاکستان در برابر ما تضرع خواهد کرد. پاکستان این وضعیتی که حالا ما در آن به سر می بریم را می پسندند و نمی خواهد که افغانستانی که سالیان سال رنج برده است روی آرامش را ببیند و بلای جانشان شود. لذا اشرف غنی از این نشست هیچ دستاوردی نمی تواند داشته باشد. متاسفانه رییس جمهور و سران کشور ما از جهان گردی و سفر به کشورهای دیگر خوششان می آید و از هرفرصتی چه خوب و چه بد استفاده می کنند تا به سفرهای خارجی بروند. در حالیکه دیگر کشورها همه جنبه های این سفر را می سنجند و به هر سفری نمی روند.

کد (30)

>>>   چراديگران خاموش اند؟
مساله ى ديورند اصولن پايان يافته است؛ يعنى مانند ديگرمرزهاى كشور رسمى و بين اللملى است. پشتون هاهم مى دانندكه حق دعواى رسمى ندارند، به هر دادگاهى مراجعه كنند دست خالى برمى گردند. ازهمين بابت به هيچ دادگاهى نمى روند و در رسانه هاى كشور اگر لب به سخن بگشايند منطق شان زور گويى است(موژ نه منو)رهبران اقوام غيرپشتون بدون استثنا با پاكستانى ها دعواى ارضى ندارند. اما، چرا خاموش اند؟ تاهنوز در ميان بزرگان سياسى غيرپشتون به ويژه تاجيكها، چندآدم معدود مانند دكترپدرام، دكترمهدى و عبدالحفيظ منصور، اندراين باب شهامت و جرئت ابراز باور داشته اند. متباقى كه ادعاهاى بزرگتر دارند چراخاموش اند؟
گويى وظيفه متباقى اين است كه پشت ميز خطابه بيايند و ازمسلمانى و مجاهدى شان تعريف كنند. دروغ بس است! نه در مسلمانى صادق اند، نه در مجاهدى صادق اند و نه هم در خاموشى؛ زير سقف همه شان در مساله ديورند توافق نظر دارند؛ يعنى خط ديورند را پايان يافته مى دانند. اما،ازترس نمى توانند حرفى به زبان بياورند.

>>>   كرزى ريكارد پيش كسوتان خود را شكست!
نویسنده؛ دکتر محی‌الدین مهدی
موقف حكومات افغانستان، بعد از تأسيس پاكستان در مورد خط ديورند، در دو نكته خلاصه مى شد:
١. همه خواهان " حق تعيين سر نوشت براى مردم پشتونستان" بودند؛ بارى ادعاى الحاق اراضى آن سوى خط ديورند به خاك افغانستان را، مكرراً رد كرده اند.
٢. در تمام نقشه هاىِ كه در اين دوره ترسيم و چاپ شده است، در مرز هاىِ شرقى و جنوبي افغانستان، پشتونستان نوشته شده است؛ كه اين هم تأييدى بر همان مدعاست كه حكومات افغانستان پشتونستان را منحيث يك كشور مستقل مى خواستند، نه جزو كشور افغانستان. شايد بتوان اين ديدگاه رسمى را "ديدگاه ملى" آن زمان خواند.
اما برخى از احزاب وبعضى اشخاص ، ديدگاهى فراتر از اين داشتند وپشتونستان را براى افغانستان مى خواستند؛چنانكه هم اكنون نيز چنين است.
در دوره ى دولت اسلامى مجاهدين ، وامارت اسلامى طالبان، تقريباً هـيچگاهـى اين موضوع مطرح نه شد.
حامد كرزى از همان آغاز دستيابى اش به قدرت، هر از چند گاهى- از همان ديد غير رسمى- به اين مسئله پرداخته؛ و همواره او، و برخى از اعضاى كابينه اش ادعا كردند كه " ما خط ديورند را قبول نداريم، خاك ما تا اتك است".
اينك كرزى، بار ديگر همان ديدگاهِ إلحاق جويانه را،اين بار با صراحت هرچه تمام، مطرح كرد.
اين بار اهميت موضوع، بيشتر به زمان طرح وزبان بيان آن ارتباط مى گيرد؛ در حاليكه رئيس جمهور افغانستان مهمان دولت پاكستان است، و مصروف مذاكره براى دستيابى به صلح و امنيت، در مهم ترين مجلس، يعنى كنفرانس قلب آسيا در آن كشورحضور دارد، و البته بطور قطع يكى از موضوعات مطرح در اين كنفرانس، رفع منازعه ى مرزى ميان افغانستان و پاكستان بوده است؛ طرح اين مسئله در چنين شرايطى، به مثابه ى خنجر زدن از پشت تلقى مى گردد. و هدف از طرح آن در اين فرصت حساس، ايجاد مانع براى دستيابى به هر گونه موافقه است.
اگر رئيس جمهور غنى خواهان دستيابى به صلح است، ابتدا بايد خودرا از شرٌ اين دشمن صلح خلاص كند.

>>>   من همان اول فرمودم که باید به این نشست بلند ... به طوریکه قلب آسیا از کار بیفتد , سانسور نکنید بزارید مردم بدانند این نشست ها برای افغانستان هیچ دستاوردی ندارد فقط محلی برای گپ زدن است , نشستی که همه دنبال بهربرداری سیاسی هستند , ترکیه , پاکستان , انگلیس , امریکا , پاکستان کشور نیست مستراح است یک مشت که شعورشان از ... هم پایین تر است
از فعالین دیپلوماسی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است