در حالی که اشرف غنی و همراهان اش در کنفرانس قلب آسیا ( پروسهِ استانبول ) در اسلام آباد از صلح و هماهنگی منطقه ای در مقابل تروریزم سخن می گفتند، و نواز شریف، دشمنان افغانستان را دشمنان پاکستان می خواند، طالبان به میدان هوایی قندهار حمله کردند، خانواده ها را گروگان گرفتند، ده ها نفر را کشتند، و ولسوالی خانشین هلمند را از کنترل دولت بیرون کردند.

همزمانی تقریبی آن کنفرانس و حمله بر میدان هوایی قندهار و ولسوالی خانشین را چگونه می توان تفسیر کرد؟ آیا این همزمانی نشان می دهد که پاکستان، آنچنان که تصور می شود، کنترولی بر طالبان ندارد؟ یا نه، همزمانی این رویدادها، نشان می دهد که دل خوش کردن به حسن نیت پاکستان، دل سپردن به باد است؟

به نظر می رسد که بگونه ای به هر دو سوال می شود جوابِ آری داد. یعنی نه پاکستان کنترول کامل بر طالبان دارد و نه حسن نیت پاکستان، چیزی است که بشود به آن دل سپرد. در نتیجه، می توان گفت که نه طالبان به این زودی ها دست از جهاد بر می دارند، و نه پاکستان به این سادگی، دست از ابزار های استراتژیک تروریستی که برای مقابله با نفوذ، قدرت و توهم تهدید هند ایجاد کرده است بر می دارد اما بی انصافی است اگر غنی را به دلیل تلاش برای به دست آوردن حسن نیت پاکستان محکوم کنیم.

او چارهِ دیگری ندارد، و شاید بتوان گفت که این عملی ترین کاری است که او می تواند انجام بدهد. گرچند قهرِ ما افغانی ها همیشه، بیشتر از زور ما است اما هیچ افغانستانیی، حتی کارکشته ترین و داناترین منتقد غنی، نمی تواند به راه حل عملی اشاره کند که بر اساس آن، افغانستان بتواند تواناییِ عمل معنادار را در مقابل پاکستان به دست آورد. حالا کاستر سوار شدن آقای ربانی را هم به این وضعیت دشوار بیافزایید تا ببنید که چه روزگاری داریم!


عبدالله وطندار

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است