شورای عالی صلح یا همان شورای صلح یا به عبارتی شواری ناکارآمد صلح، عنوانی است که کاملا نمادین و بدون هیچ یک از مولفه های تعریف شده برای کارایی و عملی بودن اهداف، گذاشته شد بر روی عده ای گماشته و فرمایش شده که از ارگ و دیگر نهادهای دولتی بازمانده بودند.

به زودی، برهان الدین ربانی و برخی دیگرانی که سنگ بنای این شورا را نهاده بودند دریافتند که چیزی با عنوان و خط مشی صلح با طالبان وجود خارجی ندارد و یا استعفا دادند یا ترور شدند یا ماندند و سکوت کردند که چگونه با افکار عمومی بازی می شود.

اما نه اکنون و نه اینجا قصد واگویی مکررات و بدیهیات را نداریم بلکه برآنیم تا ازمنظر دیگر و دردناک تری به این شورا و این مترسک دولتی بنگریم، دالرها و ریال ها و پوند ها و کلدارها و افغانی ها و ین هایی که حیف و میل شدند غیرقابل اغماض و غیرقابل جبران هستند.

سفرهای متعدد ولی بی هدف، دست های متضرع ولی بی برنامه، سخنان پوچ و بی محتوا و ... همه ی آن چیزی است که در طول این سالیان از اعضا و روسای شورای صلح به چشم خورد ولی در مقابل، طالبان را جری تر، جدی تر و ثابت قدم تر در حملات وحشیانه و خشونت بارشان کرد.

اینک تنها و تنها بخشی از بر باد دادن و حیف و میل های کلان و هزینه های گزاف روی دست دولت که حقیقتا قلب خزانه ملی را سوراخ کرده است با بیجا شدن 13 میلیون دالر ناقابل فقط در یک ولایت نه چندان ناامن و نه چندان درگیر با طالبان و نه چندان بزرگ همچون بغلان، لرزه بر اندام مردم ملکی می اندازد.

با یک حساب سرانگشتی به مبلغی معادل 420 میلیون دالر ناقابل و پیشکش شده برای ولایات دیگر و پایتخت کشور به منظور فعالیت های نامحسوس و ناکارآمد شورای عالی صلح می رسیم که حقیقتا کاری جز رهایی مهره های سوخته طالبان و سردمداران غربی تروریست از زندان های شرقی و امریکایی نداشته اند.

همه این حقایق تلخ با درنظر گرفتن شرایط اقتصادی و مالی وخیم و نابسامان این روزهای کشور است که بودجه سال آتی را با مشکل مواجه ساخته است و ارقام نجومی ای همچون 130 میلیون دالر برای یک ولایت و حدود 420 میلیون دالر برای کل کشور فقط به منظور خوش خدمتی به تروریست ها و تروریست پرورها، آه از نهاد پروژه های ملی ناتمام و پروسه های کلان رها شده، طرح های ملی صحی تطبیق نشده و قربانیان تروریسم برمی آورد.

کد (8)

>>>   از یک سفر بی هدف وصرف مصرفی خود یک بل از آدرس هوتلی از دبی با خود آورده بودند که به آن نام در دبی هیچ هوتلی میگویند وجود ندارد ومصارف خودرا بالاتر از مصارف سفربارک اوباما نشان داده اند که منظور ومجراشد

>>>   زبان مشترك به معناي منافع مشترك نيست!
اگر ما پوهنتون را دانشگاه گفتيم زمين به آسمان ميخورد كه فرهنگ بيگانه را ترويچ نه كنيد در حاليكه اين حق مسلم ما است كه با زبان مادري ما سخن بگويم و بنويسيم!
اما حالا يكتعداد قبيله گرايان جوانان اين كشور را از تحصيل محروم و حق شانرا به پشتون هاي پاكستان مي دهند هيچ كس صداي خود را بلند نه مي كند كه آقا اين حق را نداريد كه چنين كنيد؟
وظيفه وزرات اقوام و قبايل در يك نظام مردم سالار چيست؟ در يك نظام مردم سالار موجوديت چنين يك وزارت خود در تناقض با مردم سالاري مگر نيست؟
چه زماني ما از اين بند قومي و قبيله اي رها خواهيم شد؟
به صد ها هزار جوان اين وطن به تحصيلات عالي دست رسي نه دارند و در عين زمان يكتعداد قوم پرستان و قبيله گرايان بورسيه هاي تحصيلي كه حق مسلم شهروندان افغانستان است ،مگر اين جنابان از كيسه خليفه بخشش ميكند بخشي از اين بورسيه ها را به پشتون هاي پاكستاني مي دهند !

>>>   در افغانستان دولت های داریم نام بگرم دولت وحدت ملی ,دولت طالب ,دولت ,داعیش ,دولت شورای صلح و دولت ملا های محل و تعویض نویس و دم زیارتگاها این همه خرج مصرف کاملا مردم فراموش شده نه تمام مردم وضیفه دارن بیکار هیچ نداریم فقط به صورت ملیونی سر هر کوچه و بازار به صورت دسته جمعی در حال فرار از گرسنگی راهی طوفان سواری می شون
ابراهیمی جاغوری

>>>   شورای صلح یعنی وقت تلف کردن پول خرج کردن دزدی کردن میلیونها دالر در این شورا .
حالا یک طفل شیرخوار هم میداند که تروریستها در افغانستان از کاخ سفید لندن و اسلام اباد حقوق در یافت میکنند . پس تا زمانکه باداران اصلی تروریستها صلح نخواهد هیچ کسی دیگر نمیتواند صلح بیاورد .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است