واقعیتی انکار ناپذیر است که رنج تبعیض ازخود کمبودها دردآورتر است. یکی چنان بگونه ای افسانه ای از مواهب تمدن برخوردار است و دیگری برای سرپناهی یا غذایی اندک در رنج است. توزیع امکانات با تخصیص امتیازات هماهنگ شده و عده کثیری از ابتدایی ترین امکانات زندگی محروم اند و برخی دیگر با اصراف سرسام آور، امکانات را هدر می دهند. چه بسیار کودکانی که از روی فقر و استیصال به فروش می روند و عده ای دیگر با مفهوم گرسنگی بیگانه اند.

طبعیت تلخ اینجا است که صاحبان امکانات با بهره گیری از امتیازات مختلف به این پایه رسیده اند و محرومان تهی دست، قربانی تبعیض و ریاکاری صاحبان قدرت اند.

خیل عظیم توده های محروم روز به روز بیشتر می شود. این محرومیت ها بستری گسترده برای رشد ناهنجاری ها و طغیان مردمی است که تبعیض را با تمامی وجود خود حس می کنند و در رفع ابتدایی ترین نیازهای حیاتی خود عاجز اند.

حنیف فرزان

>>>   خودم کشیدم ومیکشم

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است