افغان زیر بار زور نمی رود؛ مگر زور پر زور باشد!

چقدر این شعار این روزها مصداق عینی یافته است اما به راستی این «زور پر زور» از کجا نشات گرفته است؟ صاحبان اصلی این «زور پر زور» چه کسانی هستند؟

خون گلوی شکریه و شهدای عزیزمان، موجی عمومی از اعتراضات را علیه دولت و نظام نارکارا و فاسد افغانستان برانگیخت. حضور هزاران نفر در سراسر دنیا در اعتراض به جنایت های سازمان یافته تروریستان در افغانستان، نشان دهنده اوج خشم و نفرت مردم از دولت فاسد وحدت ملی است. صداها هم صدا شدند، دل ها همگام و زبان ها هم هم زبان؛ فقط و فقط درد را فریاد کشیدند.

کاخ استبداد افغانستان در تبانی با گروه های تروریستی، برای کاهش فشار افکار عمومی مردم دنیا، رنگ رنگ سناریو تبدیل می کند و گروگان ها را آزاد می کند!!! اما چرا قبل از اینکه کارد به استخوان ملت و مردم برسد، نه گروگانی آزاد می شد و نه هم اقدامی عملی از سوی دولت و خصوصا ریاست عمومی امنیت ملی صورت نمی گرفت. ریاست عمومی امنیت ملی به دستور حنیف اتمر، در کوچه پس کوچه های کابل مزبوحانه به دنبال راننده تاکسی می گشت اما برای گروگان در بند تروریست ها، تَره هم خُرد نمی کرد. بالاخره این معما با گفته مشهور «افغان زیر بار زور نمی رود، مگر زور پر زور باشد» حل شد و زور مردم پر زور شد و تروریستان را به زانو درآورد.


عبدالحکیم حمیدی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است