امشب مظلومیت مان را به واقعیت لمس کردم و فهمیدم اینجا هزاره بودن جرم است.

تاکسی گوشه سرک در منطقه ای به نام پل کمپنی می ایستد چشم ام به سرک ای مثل مار پیچ خورده که انتهایش مشخص نیست خیره می ماند و منتظر هستم ،هوا رو به تاریکی است و من در دل به خشمی که در من شعله ور می شود فکر می کنم در دل ام به زمین و زمان فحش می دهم اضطراب دارم و شاید هم توان دیدن تابوت ها را ندارم می ترسم و شاید ام کم آوردم.

خودم را داخل صندلی موتر جمع می کنم در سکوت جاده دست هایم را روی شیشه بخار زده موتر می کشم ، از دور روشنایی موتر پولیس و صدای ایات قران نگاه ام را به سمت خودش می کشاند موترها پشت سر هم و آهسته حرکت می کنند، عکس های شهدا بر روی شیشه های موتر ها چسبانیده شده و موتر ما هم حرکت می کند در امتداد موترهای دیگر ، در مسیر راه مردم به احترام شهدا کنار خیابان دست هایشان را بروی قلب هایشان گرفته اند و ایستاد شده اند بعضی ها هم هاج و واج به موترها نگاه می کنند، فضای داخل موتر سنگین است و هیچ کسی با کسی حرف نمی زند.

برچی و مصلی مزاری، موترها پشت سر هم ایستاد می شوند و ما هم به دنبال جمعیت حرکت می کنیم جمعیت بسیار زیاد است مردم احساساتی شده اند فریاد می زنند، مرد جوانی با موهای پریشان می خواهد جمعیت را آرام کند اما مردم مثل سیل به جوش امده اند دروازه های آمبولانس باز می شود و تابوت های سبز رنگ بر روی دستان مردان گذاشته می شود انگار تکه ای از وجودم رو ی دستان مردم به پیش می رود.

فریادهای الله اکبر
سیل جمعیت به راه می افتد، دو طرف پیاده رو را جوان شمع به دست گرفته اند که به احترام پیکرهای شهدا ایستاد مانده اند، تابوت ها ازمیان جمعیت عبور می کند صدای گریه مردها که به استقبال شهدا امده اند پاهایم را سست می کنند و توان راه رفتن را از من می گیرد اشک ها را نمی توان کنترل کرد قدم هایم را آهسته تر می کنم.

صدای گریه ها زیادتر می شود صدای صوت قرآن را باز می شنوم تا چشم کار می کند مرد و زن است، جمعیت احساساتی شده اند و هیچ کسی نمی تواند خودش را کنترل کند و جلوی اشک هایش را بگیرد تابوت ها در داخل مصلی به زمین گذاشته می شود غم از سر و صورت همه می بارد و ناله ها است که ادم را بیشتر می شکند خودم را به گوشه ای تاریک می کشانم و در دل تاریکی گم می شوم.
انالله و انا علیه راجعون


سمیرا سادات

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است