ما در افغانسان زلزله را شوخی گرفتیم.

کابل یک روز بعد از زلزله دوشنبه که مرکز آن کوه‌های پامیر بدخشان بود. روز آرامی را می‌گذراند. کابلی‌ها دیشب را با خبرهای زلزله ۷/۷ ریشتری در عمق کوه‌های بدخشان گذرانده‌اند، بعضی‌ها از تکان‌های آن به خود لرزیده‌اند و خیلی‌ها درباره آن فکاهی ساخته و با آن شوخی کرده‌اند.

بعد از گذشتن 22 ساعت از زلزله اما خیابان‌های کابل همان شور روزهای قبل را دارد و مردمش آرام از کنار هم می‌گذرند. بی‌خیالی، دوباره حکمفرما است.

در تمام این سال‌ها در کابل از خطرهای زلزله برای این منطقه و بافت فرسوده کابل گفته‌اند اما مردمش هنوز نه چندان اطلاعی درباره زلزله دارند نه آنقدر آن را از نزدیک می‌شناسند که بدانند وقتی زلزله آمد، باید چه کار کنند. یک چیز اما در میان حرف‌های بیشترشان درباره زلزله پیداست: «زلزله که آمد، اگر خدا بخواهد زنده می‌مانیم، اگر خدا نخواهد می‌میریم.»

زلزله کابل بیاید یا نه، زلزله کابل شدید باشد یا نه، تلفات زلزله کابل زیاد باشد یا نه، کابلی‌ها همچنان با تلفن‌های همراهشان و نرم‌افزارهای ارتباطی آنها مشغول اند. شوخی با زلزله همچنان بجاست و نگرانی همیشگی درباره آمدن زلزله در کابل جایش را به لبخندهای بزرگ در صورت‌های «کول» آنها می‌دهد.

اینام صالحی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است