آزادی و برابری ظرفیت های پروردنی اند.

از آنجایی کار برای پروردن این ظرفیت ها هزینه بردار، زمان گیر و حتی خطرناک است، روند های اجتماعی معطوف به این ارزش ها در کشور ما همواره ره به گودال های سیاست و عصبیت و ایدیولوژی های چپ و راست برده است.

کوچکترین گام های ما برای حرکت در این مسیر از «اعتراف های بزرگ» آغاز می شود که ما هنوز تا دستیابی به ظرفیت اعتراف فرسنگ ها فاصله داریم.

تا هنگامی که جریان های انسانیت ستیز مانند طالبان صرفن بخاطر قومیت شان مورد تایید یا نکوهش مجموعه های بشری ساکن در این جغرافیا قرار می گیرند و رد و تایید جنایت و جنایت کار «از هر قماشی» در این کشور فقط مبنای قومی یا ایدیولوژیک داشته باشد، نه تنها پروژه «ملت سازی» کاخ سفید و سازمان ملل در این کشور به کامیابی نخواهد رسید، بلکه مصرف مکانات سرسام آور دنیا به گسترش دامنه خشونت در شگاف های اجتماعی افغانستان خواهد انجامید (که تا اکنون نیز انجامیده است) و بازتولید هنجار ها و انگاره و حتی ساختار های فروملی و تفرقه افگنانه و نفرت زا را در ساخت ها و ساحت های خوش رنگ و لعاب دموکراسی تصنعی ما در پی خواهد داشت.

حشمت رادفر

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است