این روزها بر اثر سیل جدیدی از مهاجرت های انسانی، تقریبا در تمام شهرهای بزرگ اروپا می توان گروه های کوچک و بزرگ مهاجرانی را مشاهده کرد که برای یک سرپناه و یک زندگی توام با امنیت و آرامش هزاران کیلومتر راه را پیموده اند.

در شهر ما نیز چندین کمپ تازه تاسیس شده و برای پذیرش پناهجویان بیشتر چندین هتل بزرگ هم آماده شده است. در طول این هفته به همراه تیم کاری ام و دیگر دوستان به مراکز عمده پناهجویان سر زدیم و تلاش کردیم از مشکلات عدیده شان آگاه شده و به گوش مسوولان اداره مهاجرت برسانیم. از جمله با سرد شدن هوا به دنبال تهیه کالا و پوشاک گرم شدیم که البته مقداری تهیه شد اما کفایت نمی کند و باز هم نیازمند کمک های فوری دوستان شهر وستروس و شهرهای اطراف هستیم.

مقداری سامان بازی برای اطفال تهیه شد اما نیازمندی ها فراتر از این مقدار است. با آنکه کودکان قشر آسیب پذیر ترند اما در این هوای سرد بدون پوشاک گرم سرگرم بازی خودشان اند البته نه با تبلت و یا کامپیوتر و یا در طول های ورزشی مکاتب بلکه با چرخ های خرید فروشگاه ها و در پارکینگ موترها اما با آن هم خوشحال اند.

حداقل دیگر از خمپاره و مرمی و خون و جنایت خبری نیست. همین که سقفی باشد و نانی برایشان بهشت برین است. چقدر با دیدن آنها به وجد می آیم. گاهی می دوم و همرایشان در پارکینگ موترها شوت شوتکان بازی می کنم اما این چیزی از فکر و دل نگرانی ام از آینده میلیون ها طفل گیر مانده در جنگ نمی کاهد.

علی ساقی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است