دنیای ما مشترک است. تجربه ها ی ما، آرزو های ما مشترک است. درد های ما مشترک است. گاهی درگیر آزاد ساختن و آزاد سخن گفتن بوده ایم و زمانی هم در بند محدود بودن و در اندود نبودن بوده ایم. به هرحال اندوه هایمان مشترک بوده است.

ما چنان قد برافراشتیم و در گریبان زندگی دست انداختیم که زمینه های فکری و عاطفی ما به ما ممکن و فراهم می ساخته است. ما باخوشی ها، آرزوها، امیدها، شکست ها، روشنی ها و تاریکی های خود زیستیم و اینک ره توشه ما گاهی رویایی همیشگی و زمانی هم درد جان گداز و استخوان سوز زندگی بوده که نه از دوشش فرو می ریزیم و نه فراموشش می توانیم.

بیایید با هم دیوار سهمگین خاموشی را در هم شکنیم و با شب و با غم وداع کنیم و عزلت را به تنهایی واگذاریم. به سراغ دست و دماغ همدیگر برویم و درد دل سالخورده ای و یا قصه شکست جوانی را بشنویم، بخاطر همه، به خاطرات مادری قندوزی، پدری قندوزی، دختری قندوزی و یا پسری قندوزی گوش فرا دهیم و با شنیدن آنها به زیبایی های زندگی فکر کنیم. به این فکر کنیم که چه زیبایی های بی بدیلی در زندگی ما بوده است که ما از روی نا بخردی همه را در هم ریخته ایم و به دشمن مان فرصت داده ایم که عزت، عفت و هستی مان به غارت ببرد.

آری درد ها، غصه ها و احساسات تان را برای عزیزان قندوز بنویسید تا با نشر آن از زندگی یکدیگر بیاموزیم، تا آیندگان ما از گذشته خود بدانند و در جاده نا هموار زندگی خردمندانه تر از ما به پیش بروند.

مسوولیت محفوظ بودن مکان، عزت و جان همه شهروندان به دوش رهبران ما بوده و ما با صمیمیت به آینده اقدام خواهیم کرد که درد ما مشترک فراموش شود.

نفرین بر دشمنان افغانستان
پاینده باد مردم اصیل افغانستان

سید انعام صالحی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است