نفرین به سفر، نفرین به آوارگی، نفرین به وطن. آوارگی باز ما را جدا می کند.
سفر بخیر مریم

تو را گریزی نیست
آوارگی در خون توست

ژِنی از تو برمی گردد به آن دخترکِ بی نام در آفریقا
که قبیله اش را تاراج کردند
دویدم به سمت رودخانه
اما دستی تنومند شانه هایم را گرفت و بر اسب نشاند
تنها توانستم نگاه کنم به پشت سر
به تکه های حصیر شعله ور که خانه ام بود
نگاه کردم من
و تا هنوز نگاه می کنم.

ژِنی از تو برمی گردد
به مردی در دمشق که عشقش را ممنوع خواندند
محبوبم را سنگسار کردند
و من به کوه گریختم
و صدایِ نفرین مومنان را می شنیدم:
تا ابد آواره بمانی!
تو را گریزی نیست از آوارگی
همچنانکه پدرکلانت را گریزی نبود
از ریسمان سربازان عبدالرحمن
این یکی را زنده بمانیم
در قندهار می فروشیم تا برای کودکانمان کالای نو بخریم
و برادرانت را از ایمان لبریز ملاعمر گریزی نبود
مردارشان کنید تا رستگار شوید.

به پشت سر نگاه کن
به آن خانهِ آجری
این کوچه ِ لاغرِ خاکستری
روزی یاد ِ این کوچه دیوانه ات می کند
و این محله پر از چین و چروک
که زادگاه توست
سالها پیش مادرت از اردوگاهی کوهستانی در اعماق "دایکندی"
به این اردوگاه سیمانی در جاشیه "مشهد" گریخته بود
و پدرت که مجرم حرفه ای است
بارها پنهانی از اردوگاه برآمده
کلنگی برداشته
و در شهر چاهای عمیق کَنده
یا بر داربست ها، آجرها را کنار هم گذاشته است.
آنها مجرمان حرفه ای اند
که گاهی بی اجازه خندیده اند
یا بی "نامه" به دیدار دریا رفته اند.
و تا چند ساعت دیگر
تنها تا چند ساعت دیگر
تو نیز اولین جرمت را مرتکب می شوی.
آنگاه که پاهایت از خطی نامریی بگذرد
چراغ های خطر در اتاق های ریdس جمهورهای جهان به صدا درمی آید
تانک های صبورشان به راه می افتند
طیاره های بی سرنشین
تفنگهای دوربین دار
و در تاریکی شلیک می کنند
به پاهایت بگو بدوند
بدوند
بدوند
تا نای جان بدوند
چرا که گلوله ها
از پاهای کوچکت تندتر می دوند.
در مرزها به چشمان ِ آن زن فکر کن
که گفت : "برو دخترکم
آهوی چشم بادامی ام نوبت توست
تا پای هست باید گریخت.
اگر زنده بمانی
سرزمین های عجیبی را خواهی دید
آدمهای عجیبی را
که گاه از برای ثواب، می خواهند گردنت را متلاشی کنند
و گاه نگاهانی که چون ماه، مهربانند
و شاید نامت را بپرسند
اگر نامت را پرسیدند
بگو "مریم
ولد آوارگی

الیاس علوی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است