اينجا تالار جرگه بزرگ محل برگزاری همايش ها و پاسداشت های بزرگ است، چهارده سال است كه سالانه يكی دوبار در محافل گرامی داشت از شهادت قهرمان ملی و شهيد استاد ربانی اشتراک می كنم.

تصويرهای زيادی از شهدای دوره جهاد و مقاومت از ولايات مختلف در حول و حوش تالار نصب می شوند.

من زاده ولسوالی خوست ولایت بغلان هستم، دوره جهاد ومقاومت را به ياد دارم، مردم ما تانكر تانكر خون دادند و فهرست شهدای شهرهای خوست و فرنگ و گذرگاه نور دراز تر از هرجاي ديگر است، من در اين تالار بزرگ هيچ تصويری از فرماندهان اين شهرستان ها كه برای هدف آزادی جان دادند، نمی بينم.

من شديدترين اعتراض ام را بدين منظور ابراز نموده واز برگذار كننده هاي چنين همايش هایی می خواهم تا شهادت و رشادت مردم ما را فراموش نكرده و در همايش های بعدی تصوير شهدای شهرستان های خوست و فرنگ و گذگار در جمع جانبازان اين سرزمين نصب شود.

نورالله حکیمی

>>>   در مجموع از آغاز جنگ در افغانستان از سی و هفت سال پیش تا بحال در حدود دو میلیون نفر شهید و یک ونیم میلیون نفر زخمی و پنج میلیون نفر آواره شدند. بناً امکانات جایدادن عکس تام آنها درتالار امکان پذیر نیست.

>>>   یک روز بخاطر شهدای بغلان رخصتی کنند

>>>   آن عکس ها بخاطر بهره برداری های سیاسی و مافیایی ، در تالار ها، خیمه ها، به روی شیشه های جلو وعقب موتر ها نصب میشوند نه به خاطر گرامیداشت از شهدا و ارجگزاری به مقام آنها. ساده نشو ! شهدای واقعی همان شهدای گمنام و بی نام و نشانی اند که فی سبیل الله جهاد کردند و جام شهادت نوشیدند و وارثین شان اکنون در بد ترین شرایط و در زیر خط فقر ، زنده گی میکنند! ...

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است