طبق باور اگزیستانسیالیست‌ها زندگی بی‌معناست مگر اینکه خود شخص به آن معنا دهد. این بدین معناست که ما خود را در زندگی می‌یابیم، آنگاه تصمیم می‌گیریم که به آن معنا یا ماهیت دهیم همان‌طور که سارتر گفت ما محکومیم به آزادی یعنی انتخابی نداریم جز اینکه انتخاب کنیم؛ و بار مسئولیت انتخابمان را به دوش کشیم.

اگزیستانسیالیست‌ها بر این باورند که انسان باید خود معنا و هدف زندگی اش را بسازد.
اندیشۀ فلسفی و مبارزاتی ژان پل سارتر فیلسوف اگزیستانسیالیست فرانسوی را دوست داشته ام. نظر سارتر در جوامع پیشرفته اروپایی که انسانش هویت فردی و آزادی فردی دارد خود می تواند مسوول زندگی خویشتن خویش باشد و نقش شرایط را مطلق نمی سازد، اما در جوامع عقب مانده نظیر کشور مان شرایط محیط اجتماعی، سیاسی و مذهبی نقش مهمی دارد و گاهی مسیر زندگی انسان را واژگونه می کند و انسان نیرومندی می خواهد که با آن شرایط مبارزه کند.

من آنگهی که چشم باز کردم وجهان را دریافتم، به شعر و ادبیات و هنر داستانی پیوسته عشق ورزیده ام، اما با دریغ زندگی من در پهنۀ گستردۀ زمان دستخوش توفان های سهمگینی شد که در فراسوی آن به یک سلسله ارزش ها و بارورهای دیگری دست یافتم، اگر این باورها برمبنای پندارهای دنیای خاص خودم بودند، صادقانه درهستی و پندارهای خود دگرگونی می پذیرفتم، ولی اگر باورهایم ریشه در واقعیت های درد ناک زندگی مردمم و مردم جهان داشته باشند، آنگاه باورهایم چون خوشه های خشمی گل خواهند داد و چون یک هستی زنده در جامعه به نبرد و ستیز بر خواهم خاست.

من اصولا به مرز های سیاسی، ایدیولوژیک، تبار گرایی و نگرش های نژادی اعتقادی ندارم، اما خلاف اندیشه و تمایلات درونی ام به رغم تلاش ها و تکاپوی دژخیمان، در کوره راه نبردی کشانیده شدم که آنجا فریاد های هویت زن، فریاد های هویت ملی، فریادهای هویت زبانی چون آذرخشی براندیشه ام فرو غلتید، از چنین کوره راهی که عبورمی کردم، پژواک صدایم، طنین های سیاسی پیدا کرد، در دفاع از زبان وهویت مردمم شکل گرفت، فکر کردم گلهای زیبای فارسی پرپرمی شوند وبادهای تند درجنگل سبز زبانم زوزه می کشند و آنگاهی که شیار های آتشین فارسی زدایی روحم رامی آزرد، نوشتن کتاب (رها در باد) را ازستیغ هویت ریشه دار زبان فارسی آغاز به نوشتن کردم و دریافتم که ژرفای این زبان تا انتهای تاریخ ریشه دارد.

وچه ابلهانه دژخیمان بی ریشه با تیشۀ خیال بر ریشۀیک فرهنگ سترگ می کوبند.

ثریا بها

>>>   ثریا جان!
به نظر من یک نویسنده از همه اولتر باید اخلاق نویسندگی را در نظر بگیرد و کوشش نکند که از الفاظی استفاده کند که نباید استفاده کند،مثل دژخیمان بی ریشه که یک نوع داو و دشنام است.
ظاهر شاه که چهل سال پادشاه افغانستان بود و با وجود آن که تحصیلات عالی نداشت و سواد مکمل نیز نداشت،در یکی از مصاحبه هایش که با یکی از ژورنالستان غربی در مورد دموکراسی از او سوال شد،چنین جواب داد:
دموکراسی واقعاً یک چیز خوب است،اما متأسفانه در جامعه ما که اکثریت مردم ما هنوز سواد خواندن و نوشتن ندارند،قابل هضم نیست.
میتوانست بگوید که باعث هرج و مرج و بی نظمی و بی بندباری و بی قانونی میشود.
اما هیچکدام این الفاظ را به زبان نیاورد و صرف با گفتن کلمه قابل هضم نیست،کفایت کرد.

>>>   هر که با پولاد بازو پنجه کرد
ساعد سیمین خود را رنجه کرد.

>>>   خانم بها،
من خیلی کوچکتر از آنهم که فلسفه سارتر را به نقد بگیرم مگر متکی به اصول دیالکتیک و تیوری نسبیت انشتین نظر برین است که همه چیز نسبی است و مطلقی وجود ندارد. بنأ فلسفه این بزرگمرد را هم باید نسبی قبول کرد.
سارتر بر خلاف ماتریالیستان تا پایان عمر مطلق را بطور کامل رد نکرد و ازهمین سبب برخلاف نظر شما تیوری های وی در جوامع مذهبی هم مانند ماتریالیسم مقاومت ایجاد نمی کند.
دوم از جوامع پیشرفته اروپایی (تشکر از رنسانس) در مقابل جوامع عقب مانده یاد کرده اید و در لیست جوامع عقب مانده شرایط مذهبی را هم ذکر کرده اید. اینجا قابل مکث است زیرا جوامع پیشرفته اروپایی از نظر اقتصادی و اجتماعی (چون روبنا بر اقتصاد و شیوه تولید استوار است) نظر به جوامع عقب مانده پیشرفته اند. مگر خود هم میدانید که اصولگرایی (تعصب) مذهبی در جوامع غربی و مخصوصأ امریکا به مراتب شدیدتر از اصولگرایی در کشور هایی عقب مانده است. شیوع دردناک کرونا در امریکا و اروپا نتیجه باور هایی متعصبانه و عقنب مانده کلیسایی بود (فرانسوی ها خود به آن اعتراف کردند). دفاع احمقانه از جنایتکاری مانند ترامپ (۷۰ ملیون رای؟!) مگر برباورهای مذهبی استوار نبوده و نیست؟
آتش خاوری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است