بخش اول:
چندین بار، بویژ هنگام مذاکرات رسمی امریکا با طالبان، از پاکس امریکانا یا صلح امریکایی، نامی را که خلق های امریکای لاتین به صلحی که امریکا تحمیل میکند و خالق حاکمیت سیاسی و اقتصادی امپریالیستی او است، نوشته ام. حالا ما وارد آخرین مرحله این روند هستیم. صلح امریکایی جای جنگ امریکایی را میگیرد.

از جایگاه یک فرد که با تجربه سیاسی و بین المللی که طی چهار دهه اندوخته ام چه در نوشته هایم و چه در صحبت هایم با سران دولتی و سیاسی افغانستان هشدار داده ام که که امریکا تا ابد نمیتواند از یک حکومتی که گرچه خودش ایجاد کرده ولی فساد و ناکارآمدی واز دست دادن مشروعیت مردمی آن برای او بار سنگینی شده، حمایت کند.

گفتم جنگ امریکایی! یک لحظه "غیرت افغانی" را کنار بگذاریم و به واقعیت نگاه کنیم. ناگزیر میشویم به این حقیقت تن بدهیم که حمله نظامی امریکا به افغانستان به هیچوجه برای دموکراسی و حقوق زنان نبوده. قبل از علمیات تروریستی ۱۱ سپتامبر امریکا گرچه گاهگاهی در مورد نقض حقوق بشر توسط طالبان حرف هایی میزد و آنهم خانم مادلن البرایت، وزیر خارجه کلینتون که اصلآ مهاجر چک یهودی الاصل که برای گریز از مرگ به دین کاتولیک درآمده بود و از این لحاظ به سرنوشت زنان و حقوق بشر حساس بود، ولی امریکا با طالبان زد و بندهایی داشت، طالبان به امریکا سفر میکردند و خلیلزاد نماینده یک شرکت نفت و گاز امریکایی (یونوکال) با طالبان مذاکره میکرد.

حمله امریکا در ابتدا ماهیت انتقام جویانه داشت. در این مورد بزبان های دیگر زیاد نوشته ام که امریکا با عجله، بدون برنامه ریزی، بدون نیروی زمینی و فقط با حملات هوایی و با بهره گیری از نیروهای مسلح "جبهه متحد" (معروف به اتحاد شمال) طالبان را از کابل راندند. جنگی در کابل روی نداد و طالبان که توان مقابله با جبهه متحد از زمین و بمباران امریکا از هوا را نداشت کابل را ترک نمودند، به پایگاه های اصلی خود در جنوب وجنوب شرق برگشتند و به بازسازی مجدد و پیشگیری یک مبارزه مسلحانه غیر منظم علیه نیروهای امریکا و متحدین و دولت جدید پرداختند.

به هراندازه جنگ جلو میرفت طالبان افراطی تر میشدند و پرتوانتر (اینجا نمیشه از نفوذ دو گانه طالبان در پاکستان نوشت : حمایت دولتی پاکستان و حمایت "تحریک طالبان پاکستان" که مستقیمآ محصول جنگ افغانستان بود و عملیات آنها علیه دولت پاکستان کمتر از عملیات طالبان افغانستان قربانی نداشته).

از عواملی هم که موجب شکست نظامی امریکا در افغانستان شد در اینجا صحبت نمیکنم. فقط بدانیم که طولانی ترین جنگ تاریخ امریکا است، که در اوج جنگ در سال های ۲۰۱۲ تا ۱۵۰ هزار سرباز امریکایی و متحدین اش در افغانستان حضور داشتند، که مجموع مصارف امریکا، مصارف جنگی، کمک به "بازسازی افغانستان"، مدیریت کهنه سربازان، ده ها هزار زخمی، بهره قرضه ها برای تمویل جنگ و ... به ۲۰۰۰ میلیارد دالر(معادل ۴۰۰ سال بودجه کنونی دولت کابل) بالغ میشود.

سرانجام ترامپ به این عقیده رسید که "کشورهای بزرگ تا ابد گرفتار جنگهای بیهوده نمیشود" و توافقنامه دوحه میان امریکا و طالبان به شکست نظامی امریکا صحه گذاشت.
ولی میتوان حرف ترامپ را اینگونه هم گفت: کشورهای بزرگ، بویژه امریکا که یک سیاست امپریالیستی جهانی دارد و در حال حاضر، بویژه در سال های که پیشرو است، سیاست کلان جهانی وی مهار قدرت روز افزون چین است و افغانستان را با مصرف کمتر و با همدستی طالبان به آسانی ترک نمیکند.

سیاست ادامه جنگ است با وسایل دیگر همچنان که جنگ ادامه سیاست است با وسایل دیگر. این مقوله علم سیاست و روابط بین المللی را شاعر چنین بیان نموده: "جنگ تو صلح و صلح تو جنگ است ـ ای بقربانت این چه نیرنگ است".

دکتور کریم پاکزاد

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است