آیه 57 سوره اعراف

إِنَّ الَّذينَ کَذَّبُوا بِآياتِنا وَ اسْتَکْبَرُوا عَنْها لا تُفَتَّحُ لَهُمْ أَبْوابُ السَّماءِ وَ لا يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ حَتَّى يَلِجَ الْجَمَلُ في‏ سَمِّ الْخِياطِ وَ کَذلِکَ نَجْزِي الْمُجْرِمينَ

همانا آنان که آیات ما را تکذیب کردند و از کبر و نخوت سر بر آن فرود نیاوردند هرگز درهای آسمان به روی آنان باز نشود و به بهشت در نیایند تا آنکه شتر در چشمه سوزن در آید (یعنی داخل شدنشان به بهشت بدان ماند که شتر به چشمه سوزن رود و این در عادت محال باشد) و این گونه گنهکاران (متکبّر) را مجازات سخت خواهیم کرد.

*اگر تفسیر آیاه را به بیان روابط کلی جهان باز گردانیم معنی آن چنین می‌شود که هر کس حقایق عالم را که آیات و سنت‌های الهی هستند برای حفظ مصالح و اغراض فردی خویش تکذیب کند چنین کسی راه به آسمان یعنی کمال و فضیلت و عروج انسانی نخواهد داشت مگر آنکه شتری از سوراخ سوزنی بگذرد.

*حاصل کلام آن می‌شود که قطعا تکذیب کنندگان را راهی به سعادت نخواهد بود و این قانون عالم است که مجرمان را چنین مجازات می‌کند. همانگونه که سرکشی از قوانین تغذیه راه های سلامتی را که بهشت جسمانی است بر روی شخص می‌بندد.

*بعضی گفته‌اند شتر کنایه از خود بزرگ بینی و غرور آدمی است که باعث می‌شود شخص از آیات الهی روی بر گرداند بنابر این اگر آن شتر چندان کوچک شود که بتواند از سوراخ سوزنی عبور کند آن فرد نیز راهی به آسمان خواهد یافت.

*سمِّ الخِیاط در ادب پارسی رمز تنگی و فشار و محدودیت است که تنها از طریق پیوند با آن گشایش بی نهایت که خداست تحملش بر آدمی سهل می‌شود و نیز رمز این عالم تنگ و تیره است که به هیچ روی دل آدمی در آن نمی‌گشاید مگر بدان یار دلگشا بپیوندد:

هر کجا باشد شه ما را بساط هست صحرا گر بود سم الخیاط (مثنوی)

*عطار داستانی شیرین نقل می‌کند که چگونه موشی مهار شتری را می‌گیرد و تا در خانه خود می‌آورد اما شتر که رمزی از عظمت الهی است با وی می‌گوید گیرم مرا تا خانه آوردی اما جا و مکانت کجاست؟ شتری را به سوراخ سوزنی دعوت کرده ای؟

*دل را باید از تنگنای این سم الخیاط که اشتغال به غیر حق است به فراخنای باغ بی انتهای عشق کشید تا جای آن خسرو خوبان باشد:
حافظا در دل تنگت چو فرود آمد یار خانه از غیر نپرداخته ای یعنی چه

>>>   الحمد لله رب المسلمین.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است