یکی از من می پرسد: ثاقب جان خودت با موضوع شایسته سالاری در افغانستان چقدر موافق هستید؟ من هم کله مبارک ام را از پایین به بالا می خارانم و بعد به سقف اتاق خیره می شوم و یک آه برایش می کشم و می گویم: ما اصلا چیزی به نام شایسته سالاری در افغانستان نداریم. بعد این رفیق مان به کله فاقد موی مان نگاهی می کند و می گوید: پس این سر کَل شما به کدام روز به درد می خورد. حالا من بخواهم تا فلسفه کله کل خودم را با فرمول های فلسفی کانت و آلبر کامو و کنفسیوس قیاس کنم بسیار طول می کشد و اصولا در افغانستان یک تعداد فکر می کنند هر کسی که کل بود حتما شایسته یک مقام و وظیفه و کار هستند در حالی که واقعا اینطور نیست.

مثلا ما رهبران عزیز و خستگی ناپذیری داریم که در طول چهار دهه شایسته هستند و قرار هم نیست تا چهل سال دیگر این جناب شایستگی را به کسی دیگر واگذار کنند و در حقیقت رهبر مساوی است با شایسته سالاری و شایسته سالاری هم یعنی رهبر و اگر طور مثال رهبران عزیزمان که خدمات قابل قدرشان در از بین بردن دو سه میلیون آدم و خراب کردن نود درصد کشور تثبیت شده است احتمالا و دور از چشم عزارییل بمیرند الحمدالله فرزندان برومندشان در چند درجن از پیش تهیه شده هستند که پرچم شایسته سالاری را در افغانستان بالا نگهدارند. یعنی بعد از پدران شان اینها می شوند شایسته و بصورت طبیعی در نهاد و رگ و خون شان شایستگی موج می زند حالا شما باور نمی کنید مشکل از خودتان است نه در شایستگی فرزندان رهبران

فعلا ما با موارد بالا اصلا کاری نداریم چون فقط مانده که بگویند در قرآن و روایات اسلامی هم آمده است که شایسته سالاری فقط مربوط به رهبران، فرزندان و خانوده هایشان است و دیگران بروند تا قسمتی ابری بمیرند.

اگر کمی صمیمانه تر بحث کنیم می توانیم بگوییم که شایسته سالاری در افغانستان بستگی به قوم و نژاد و منطقه شما دارد یعنی باید هم ولایتی و هم نژاد و هم قوم و هم زبانی رهبران باشید تا بتوانید آخرین جلسه گزینش برنده میدان شایسته سالاری باشید و اگر از این مراحل شایستگی هم که بگذرید باید عضویت مهم حزب سیاسی بزرگان و رهبران عجیب الخلقۀ کشور را داشته باشید.

مثلا وقتی یک نفر وزیر، والی، سفیر، فرمانده و یا معاون و رییس تعیین می شوند ریشخندی نیست که هر کس کله اش را بیاندازد پایین و برود وزیر و والی و سفیر شود. باز هم می گویم که مراحل دارد و این مراحل کاملا پیچیده و حساس است و در کنار تمام اینها پول خرچ کردن از اصول مهم شایسته سالاری است بعد از گذارندن تمام این مراحل فورا هر رهبر از سهمیه خودش می بیند که آیا این گزینه از نژاد و قوم جناب ایشان هستند یا خیر و اگر بودند از منطقه و ولایت و ولسوالی و قریه شان هم می باشند یا خیر و اگر دیدند هم ولایتی و رفقای دوره چور و زدن و کندن هم بودند باز هم محاسبه می کنند که در حزب و نهاد و جریان سیاسی ایشان بوده اند یا خیر و اگر باز هم موفق شدند که تمام این اشتراکات را داشته باشند می توانند به صورت شایسته ای به مقام وزارت و ولایت و سفارت و غیره برسند حالا اگر سواد و تجربه و درایت و فهمیدگی و از این طور حرف های بی خود نداشتند اصلا جای نگرانی نیست چون این افراد به مرور زمان شایسته معرفی می شوند و بصورت فوری یک زندگی نامه پر افتخار با صدها کار اصولی و فارغ التحصیل از پنچ دانشگاه دنیا و صد اثر علمی برایشان درست می شود و گور پدر تمام شایسته سالاری های دیگر

بنابراین شما اگر می خواهید در نظام شایسته سالار البته از نوع دیگرش به قدرت برسید علاوه بر خریدن مناصب حکومتی و پول خرچ کردن های فراوان باید مراحل شایستگی که در بالا توضیح داده شد بگذارنید در غیر آن نه کله کل تان بدرد این حکومت می خورد و نه تجربه و تحصیل و درایت و صد تا از این اراجیف مترادف که غیر از اتلاف وقت فایده دیگری برایتان نخواهد داشت.


مهدی ثاقب

>>>   یک مثالش هرکس از اقارب رئیس کمیسیون اصلاحات اداری باشد شایسته است ومستحق هر چوکی میباشد همینطور وزرا معینان روسا تمام اقارب شان شایسته هستند
( ر )

>>>   با حرفهای شما صددرصد متاسفانه موافقم،بسیار عالی توضیح نموده اید

>>>   بلی ثاقب صاحب درین حکومت فقط لنگ ها زود به قدرت میرسند . مثل سه تا لنگ موجود . وزیر دفاع ریس شورای امنیت و خود نفری .

>>>   خد ا و ند به عقل و دانش قلم شما بر کت و توا نی عنا یت اعطا کند
کما ل زا د ه از هرا ت

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است