افزایش ناامنی ها در کشور به خصوص افزایش انتحار و انفجار در حفاظت شده ترین قسمت های نهادهای کشور باعث ایجاد شبهه هایی در ذهن ها شده است. نفوذ و رخنه دشمن در مصون ترین نهادهای حکومتی ناشی از چیست؟ چرا نهادهای کشفی افغانستان قادر به کشف و تحلیل حملات سازمان یافته نمی شوند؟ با توجه به تشدید حملات دشمن و آماج قرار دادن ملکی ها وقت آن نرسیده تا در مورد دشمن تجدید نظر شود؟

مسعود ترشتوال استاد دانشگاه در برنامه «آماج» گفت: صلح جزء نیازهای نخستین شهروندان است. ما به عنوان یک شهروند حق داریم در جامعه ای زندگی کنیم که در آن جامعه امنیت وجود داشته باشد. بنابراین هر کسی به امنیت ضربه ای را وارد کند به نخستین نیاز شهروندان حمله ور شده است.

وی در خصوص مشکلاتی که در امنیت افغانستان وجود دارد اظهار کرد: اگر بخواهیم مشکلاتی که در حوزه امنیت افغانستان وجود دارد را آسیب شناسی کنیم می توانیم آن را در دو سطح بررسی کنیم. یک، سطح ساختاری مساله است. در سطح ساختاری، نهادهای تامین امنیت را داریم. نهادهای امنیتی و نظامی مسوولیت حفظ صلح و امنیت را دارند. حفظ مرزها و دشمن شناسی مهم ترین وظیفه نهاد استخباراتی و امنیت ملی ما است. تا حدی این نهادها در این حوزه موفق بوده اند. مشکلی که در این ساختارها وجود دارد این است که سطوح مختلف مدیریتی در دستگاههای امنیتی، گاهی حتی از صلاحیت های قانونی هم برخوردار نمی باشند.

ترشتوال ادامه داد: نکته دوم، در بحث فردی است. در این حوزه هم مشکلات زیادی وجود دارد. ما افرادی داریم که انصافاً به منافع ملی متعهد هستند اما بعید و دور ازامکان نیست که گاهی اوقات چهره هایی باشند که تعهد آنها بیش از آنکه به داخل کشور باشد به بیرون از مرزها است.

استاد دانشگاه تفاهم نامه با پاکستان را تایید می کند و مشکلات آن را در این رابطه می گوید: عدم صداقت پاکستان برای آوردن امنیت در افغانستان بر همه معلوم است اما اینکه رهبری افغانستان و حکومت وحدت ملی می خواهد خود را به پاکستان و عربستان نزدیک کند و دست دوستی به سویشان دراز کند کاری در خور ستایش و دقیق است. به هر حال ما متوجه شده ایم که میزان آسیب پذیری ما از این کشور ها بیشتر است بنابر این می توانیم دست دوستی و صلح را به سویشان دراز کنیم. مشکل در این نیست که ما تمایل به صلح داریم و دست به سوی پاکستان دراز می کنیم، مشکل در عدم صداقت پاکستانی ها است. سلام پاکستانی ها به ما سلامی استراتژیک نیست بلکه سلامی تاکتیکی است. ناامنی افغانستان هدف و استراتژی بنیادین و اساسی پاکستان است.

ترشتوال علت موافقت خود را با تفاهم نامه با پاکستان چنین بیان کرد: دیپلماسی و سیاست خارجی فعال، حکم می کند که ما برای ایجاد و افزایش روابط دیپلماتیک و مراودات همه جانبه، با همه کشورها مبتنی بر منافع ملی و تقاضای حاکمیت ملی افغانستان حرکت کنیم. یک بخش از ماده هشت قانون اساسی برای ما حسن همجواری رامطرح می کند. این حسن همجواری به کشورهای همسایه مربوط می شود.

وی ادامه داد: نکته مهمی که در این رابطه وجود دارد این است که ما باید دو استراتژی داشته باشیم. یک استراتژی، استراتژی نرم است و به این معنا است که قطع روابط با هیچ کشوری به نفع ما نیست. بنابراین بر اساس حسن همجواری و با توجه به اینکه منافع ملی و حفظ حاکمیت ملی خط قرمز است و نباید از آن عبور کنیم، باید با کشورهای همسایه، منطقه و جهان اسلام رابطه داشته باشیم.

ترشتوال در خصوص مورد دوم گفت: گزینه دوم، استراتژی سخت است. به این معنا که نیروهای امنیتی ما باید به فکر صیانت از مرزهای افغانستان براساس منافع ملی و با امکانات و ابزارهای موجود نظامی مسلح باشند. یعنی ما از این طرف که دست دوستی و صلح را دراز می کنیم از طرف دیگر باید آمادگی های همه جانبه خود را در برابر هر نوع حرکات احتمالی داشته باشیم.

کد (30)

>>>   ترشتوال صاحب به جا فرموده است از یکطرف اګر دست دوستی و صلح را دراز مینماییم از طرف دیګر آمادګی برای تجاوز دشمن را هم باید داشته باشیم .

>>>   بلی حسن همچواری نیاز است در صورتیکه همسایه مارا عمق ستراتیزیک خود شمرده وقصد مبدل نمودن ما به صوبه پنجم دارد انچه اظهار وعمل میکند متناقض همواره ترور انفجار انتحار هزار ها مدرسه تاسیس اما در عمل تنفر تشدد قتل وتباهی اوزش انواع اسلحه ازبین بردن مردم بی گناه می اموزاند اندکترین نیات نیک در عمل ندارد با چنین دشمن شرارت پرورمیتوان تفاهم کرد نخیر نخست تغیر روش خود را عملا صادقانه نشان دهد تا مردم اعتماد کنند بعد میتوان قدم های بعدی را فکرشود......
صالح

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است