در یک گزارش 166 صفحه ای آمده است که در سال 2015 شادترین مردم جهان مردم سویس هستند و غمگین ترین مردم جهان ملردم افغانستان هستند. این گزارش را هم جفری ساکس دوست عزیز جان هلیول و همکار ریچارد لیارد کشیده اند؛ در ضمن برای شما هم سلام رساندند و گفتند که لطفا اینقدر غمگین نباشید.

ولی من بر عکس این محققان شاد شناسی و پژوهشگران غمگین شناسی فکر می کنم مردم افغانستان شادترین مردم جهان است؛ با اینهمه مشکلات، ناامنی، جنگ، انتحار و انتحار همینکه خودکشی دسته جمعی نمی کنند جای شکر است. در حالی که در همین کشور سویس اگر کسی به یک سگ بگوید: "چیش" یا با لگد بزند به پوز جناب سگ طوریکه واق واقش تا گوش سرمنشی سازمان ملل متحد برسد در کمتر از چند ثانیه اشک های میلیون ها سویسی مثل آبشار نیاگارا سرازیر می شود و همه با هم یک صدا می گویند: "اوه مای گاد" و طبیعتا ملت کاملا شاد سویس به یکباره عزای عمومی می گیرند و اینقدر فکاهی و طنز برای ملت شان می گویند تا همه این موضوع را فراموش کنند.

اما در افغانستان اینطور نیست.

وقی یک موتر بمب، انفجاری یا یک عدد انتحاری منفجر می شود و چند نفر کشته و زخمی می شود و با گفتن یک خبر عاجل در رسانه ها و شستن خون قربانیان همه چیز در کمتر از چهل دقیقه تمام می شود، آن طرف شهر هم مردم کارشان را می کنند و خودشان را برای هر مرگ احتمالی در حالت آماده باش قرار می دهند و فقط به مرگ می خندند. اینکه پاکستان و هند در افغانستان با هم تصفیه حساب می کنند یا چین و ایران و روسیه در کشور ما در مقابل غربی ها و آمریکایی ها قدرت نمایی می کنند بحث جداگانه ای است. خُب طبیعی است که مردم افغانستان هم چهل سال است که کشته می شوند و هر روزشان با جنگ شروع می شود و هر شب شان هم با جنگ ختم می شود، سرنخ تمام بازی ها و بحران ها و جنگ ها هم معلوم نیست در دست کیست؟ بیکاری و فقر و نداری را هم که به موارد قبلی اضافی کنی همان خنده روزانه هم یاد آدم می رود.

از کشته شدن بچه کشمش فروش و تکه تکه شدن دو خواهر خردسال در انفجاری انتحاری که بخواهم قصه کنم شاید جنگ جهانی دوم هم یاد ما برود. حالا با تمام این اوصاف شادترین مردم جهان در سال 2015 سویسی ها هستند که بزرگترین جنگ شان از سال 1815 به اینطرف جنگ بالشت در لوزان سویس است که تا حالا چند نفر از خنده زیاد فعلا در شفاخانه های این کشور مصروف تداوی هستند.


مهدی ثاقب

>>>   مردم افغانستان گشنه مست هستندوبه عکس مردم همسایه همیشه شادهستنداماآینده نگری ندارند.....اماافغانهاخراج ومصرفگرفکرفردایشان نیستندوبه شادی ومیهمانی می پردازندودرتعاملاتشان هم بسیاربذله گو واجتماعی هستند این نظرسنجی کامل نیست چراکه به امکانات رفاهی وبیمه وسهولت های شهری وحمایت های اجتماعی دولتی وصحت عامه بیشترتوجه کرده تابه روحیات مردم .
شیواکاندیداحتمالی بلخ

>>>   حقیقت است مردم ما عادت کرده اند میدانند نه با خنده نه با گریه این بلا ها گم نمیشود بهتر است آنرا جدی نگیریبم هرچه پیش آمدخوش آمد باشد تا همه ما اب دیده تر شویم

>>>   جالبتر از آن این که در تلویزیون ملی افغانستان ، خواننده چنین میخواند:
الله گل دانه دانه دانه دانه.
نگارجان قار کرده نمیایه خانه.
الله گل دانه دانه.
اما در پایین صفحه تلویزیون، همزمان چنین اخبار پاورقی نشر میشود:
در اثر عملیات نیرو های امنیتی در فلان منطقه، به تعداد اینقدر نفر مخالفین مسلح و قوای انیتی کشته و مجروح شدند.
در فلان منطقه در اثر چپه شدن موتر ، اینقدر نفر کشته و زخمی شدند.
در فلان منطقه در اثر ریزش برف و باران و چپه شدن کوه، اینقدر نفر کشته و زخمی شدند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است