مردم که سالیان طولانی را رنج دیده اند و حکومت منتخب آروزی دیرینه مردم کشور بود اما این امیدواری به یاس تبدیل گردید که حتی اندیشه بیرون رفت ازین معضلات را از دست داده اند زیرا هیچ کس در طول تقریبا سه دهه با مردم همیار نبوده و تنها چیزی که نصیب مردم گردیده همانا فریب و استفاده جویی از توانمندی ها و دارایی های آنها بوده است.

حالا که مردم در حالت دشوار قرار گرفته اند هیچ کسی نیست که دست مردم محروم را گرفته و به دردهای شان داروی شفا بخش تهیه نماید نه تنها که این کار را نمی کنند بلکه روی زخم های کهنه مردم هنور نمک می باشند تابیشتر سوزش نماید.

کجا است موسسه هایی که دم از حقوق بشر و انسانیت می زنند آیا قدمی را به ساحات دوردست علی الخصوص ولسوالی خاص ارزگان مانده اند آیا یک روز از احوال آن مردم پرسیده اند که با چه مشکلات دست به گریبان هستند، آیا فقط زمانی رای دادن و یا وقتی که نیاز به توانایی های آنها پیدا می شود باید احوال گرفت.

نصیر جمال

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است