ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻠﻤه "ﺻﻠﺢ" ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﮐﻠﻤه ای ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺩر ﮔﻔﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺳﯿﺎﺳﯿﻮﻥ ﺍﻓﻐﺎﻧستانﯽ ﻭ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺑﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺻﻠﺢ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻭ ﮔﻮﯾﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻠﻤه ﺯﯾﺒﺎ ﻧﯿﺰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩه ﺍﺑﺰﺍﺭﯼ ﺑﺸﻮﺩ، ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺧﯿﺮ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﺷﻐﺎﻟﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﯾﺎ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻠﻤه ﺯﯾﺒﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎﺭﺍﻥ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﻣﺸﺮﻭﻉ ﻭ ﻧﺎﺣﻖ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺳﻨﺪ. ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺻﻠﺢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻨﯿﺎﺩ ﺻﻠﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻃﻦ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.

ﻫﻤﺎﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺻﻠﺢ ﺻﻠﺢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺻﻠﺢ ﻧﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺻﻠﺢ میلیوﻥ ﻫﺎ ﺩﺍﻟﺮ ﺭﺍ بی ﺟﺎ ﻭ ﺑﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﻣﺼﺮﻑ ﻣﯽ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺠﺎﺭﯼ ﺻﻠﺢ ﺩﺭ ﻭﻃﻦ ﺭﺍ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﺤﻘﻖ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻫﻤﻮﻃﻨﺎﻥ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﺎ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺷﺪﯾﺪ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﯿﻦ ﻗﻮﻝ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺷﺎﻥ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﯿﺴﺖ!

آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺍﺯ ﯾﮑﻄﺮﻑ ﺑﻪ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺧﻂ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺻﻠﺢ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺸﺮﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ کلمه ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻭﺯﯾﺮ ﺩﻓﺎﻉ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ ﺯﯾﺮﺑﻨﺎﻫﺎﯼ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﺧﺎﮎ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﯿﻘﻢ ﺯﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻗﻮﺍﯼ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﻭ ﺩﻓﺎﻋﯽ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯼ آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﺴﻨﺠﺪ ﻭ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ، ﮐﯿﻔﯿﺖ ﻭ ﮐﻤﯿﺖ ﺧﻨﺜﯽ ﺳﺎﺯﯼ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﺠﺎﻫﺪان ﺩﺭ ﻭﻻﯾﺖ ﻗﻨﺪﻫﺎﺭ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﻭﻻﯾﺎﺕ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﺍﻥ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﭘﻨﺘﺎﮔﻮﻥ ﺷﺮﯾﮏ ﺑﺴﺎﺯﺩ. ﻋﺠﺐ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ آﻣﺮﯾﮑﺎ!؟

ﺳﯿﺎﺳﺖ ﯾﮏ ﺑﺎﻡ ﻭ ﺩﻭ ﻫﻮﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﯾﮑﻄﺮﻑ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺟﺎﺭ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺻﻠﺢ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﯾﮑﻄﺮﻑ ﻣﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺍﺳﺘﺮﺍﺗﮋﯼ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ 2014 ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺳﺎﻝ ﺗﺠﺎﻭﺯﺷﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ 2016 ﻭ ... ﮔﻮﯾﺎ آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺗﺨﺎﺫ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻉ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺿﺪ ﻭ ﻧﻘﯿﺾ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ، ﻣﻠﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﯾﺐ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺭﻭحیه ﻣﺠﺎﻫﺪان ﺭﺍ ﺗﻀﻌﯿﻒ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﯾﺎ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻋﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺠﺎﻫﺪان ﺑﺪﺑﯿﻦ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺑﻘﺎﯾﺎﯼ ﻋﺴﺎﮐﺮ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩه ﺧﻮﯾﺶ ﻭ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯼ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺣﺎﻝ ﺍﺟﯿﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺣﯿﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻘﺎﺻﺪ ﺷﻮﻡ ﺧﻮﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﻧﺎﮐﺎﻡ ﻭ ﻧﺎﻣﺮﺍﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ.

ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺍﺯ ﺻﻠﺢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﺩﺍﺭه ﺩﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﻓﺎﻗﺪ ﺻﻼﺣﯿﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﮐﺎﺑﻞ ﻧﯿﺰ به طبع ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﻣﺤﻮﺭ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎﯼ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﯿﺎﻡ ﺁﻭﺭﺍﻥ ﺻﻠﺢ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﺻﻠﺢ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻣﻠﺖ ﻧﺠﯿﺐ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯾﺨﻮﺍﻩ ﻭﻃﻦ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ، ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﭘﯿﺎﻡ ﺁﻭﺭﺍﻥ ﺻﻠﺢ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺻﻠﯽ ﻭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺗﮏ ﺗﮏ ﺍﻓﻐﺎنستانی ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻏﯿﺮﺕ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺑﯽ ﻗﯿﺪ ﻭ ﺷﺮﻁ ﻭﻃﻦ، ﺧﺎتمه ﺍﺷﻐﺎﻝ، ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻥ ﻋﺰﺕ، ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻭ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﻧﺪ ﻫﯿﭻ ﺍﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟

ﺁﯾﺎ ﻣﮕﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﻠﺢ ﺑﺎ ﺯﻭﺭ ﻭ ﺍﺳﺘﺒﺪﺍﺩ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﻐﺎنستانی ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﯿﺎﯾﺪ؟

ﻣﮕﺮ ﺻﻠﺢ ﺑﺎ ﮔﺪﺍﯾﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﺁﯾﺎ ﻣﮕﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺻﻠﺢ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﯼ ﺩﯾﻨﯽ ﻭ ﻣﻠﯽ ﺍﻓﻐﺎنستانی ها ﻧﺎﺩﯾﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﺁﯾﺎ ﺯﯾﺮ ﺑﻤﺒﺎﺭﺩﻣﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻭ ﺣﻤﻼﺕ ﻃﯿﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻏﻮﻝ ﭘﯿﮑﺮ ﻭ ﺑﻤﺐ ﺍﻓﮑﻦ ﻫﺎﯼ ﻣﻬﯿﺐ ﻭ ﻣﺨﺮﺏ اﻣﺮﯾﮑﺎ ﻭ ﻧﺎﺗﻮ، ﺍﻓﻐﺎنستانی ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻣﯿﺪ ﺻﻠﺢ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻭﻃﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟

ﺁﯾﺎ ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﺼﺮﺍﻧﻪ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﺩﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪه ﮐﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﺷﻐﺎﻟﮕﺮﺍنه آﻣﺮﯾﮑﺎ ﻭ ﻏﺮﺏ ﻣﺘﺠﺎﻭﺯ ﻭ ﺍﻣﻀﺎﯼ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺷﻮﻡ ﻭﻃﻦ ﻓﺮﻭﺷﯽ، ﺻﻠﺢ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ بیاید؟
ﺍﺻﻼ ﺁﯾﺎ ﺑﺎ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﻭ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﻭ ﻧﺎﺩﯾﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻏﯿﺮﺕ ﺍﻓﻐﺎنستانی ﻫﺎ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺳﺘﯿﺰﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﻠﺖ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺟﺎﯼ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﺯ ﺻﻠﺢ ﻭ ﻋﻤﻠﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺁﺣﺎﺩ ﻣﻠﺖ ﺷﺮﯾﻒ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ؟

ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﻐﺮﺿﺎنه آﻣﺮﯾﮑﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؛ آﻣﺮﯾﮑﺎ ﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺻﻠﺢ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺧﺎﻭﺭﻣﯿﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﻭ ﭼﺎﻟﺶ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺻﻠﺢ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻭ ﮐﺮﺩﺍﺭ آﻣﺮﯾﮑﺎ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ، ﺁﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﺻﻠﺤﯽ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﻓﻌﺶ ﺩﺭ ﺧﻄﺮ
ﻭﺍﻗﻊ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﯾﺎ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺟﻨﮓ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﻭﺍﻧﻤﻮﺩ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺷﮑﺴﺖ آﻣﺮﯾﮑﺎ ﻭ ﺷﺮﮐﺎﯼ ﺁﻥ ﺗﻠﻘﯽ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﺩﻩ ﺻﻠﺢ آﻣﺮﯾﮑﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﻭ ﻏﻼﻣﯽ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﻣﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ اﻣﺮﯾﮑﺎ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺻﻠﺢ ﺍﻓﻐﺎنستانی ﻫﺎ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ، ﺍﺻﻼ آﻣﺮﯾﮑﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭘﯿﺎﻡ ﺁﻭﺭ ﻭ ﻣﻨﺎﺩﯼ ﺻﻠﺢ ﻣﻌﺮﻓﯽ
ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻭ ﻧﻘﺾ ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ ﺑﺪﯾﻬﯽ ﻣﻨﺸﻮﺭ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 2001 ﺑﺎﻋﺚ ﺁﺷﻮﺏ ﻭ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﮔﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻗﺮﯾﺐ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺳﺎﻝ، ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻓﻐﺎنستانی ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻭﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺩﻣﻨﺸﺎﻧﻪ، ﺧﺎنه ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻓﻐﺎنستانی ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺮﻭﺯ ﮐﺸﺖ ﻭ
ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺩﺭ ﻭﻃﻦ ﻋﺰﯾﺰ ﮔﺸﺖ، ﻣﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺍﻓﻐﺎنستانی ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻏﯿﺮﺕ ﻭ ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺟﺰ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻠﺢ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﺳﺖ، ﺭﺯﻣﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﯾﺎ ﻣﮕﺮ ﻣﺠﺎﻫﺪان ﭼﯿﺰﯼ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺮﺣﻖ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﭼﻮﮐﺎﺕ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻫﻤﻪ ﻣﻠﻞ ﺩﻧﯿﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﻧﺪ؟

ﺩﺷﻤﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﯾﮑﻄﺮﻑ ﻣﻨﺎﺩﯼ ﺻﻠﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻭﺭﺯﯾﺪﻩ ﻭ ﺗﻨﻮﺭ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰﯼ ﺭﺍ ﺩﺍﻍ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺭﺩ؟!

آﻣﺮﯾﮑﺎ ﻭ ﺷﺮﮐﺎﯼ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺁﻥ ﻭ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻠﺖ ﻏﯿﻮﺭ ﺍﻓﻐﺎنستان ﻫﯿﭽﮕﺎﻫﯽ ﺻﻠﺢ ﺗﺤﺖ ﺍﺷﻐﺎﻝ آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻏﯿﺮﺕ ﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﻏﻼﻡ ﺻﻔﺘﺎﻧﻪ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ، ﺁﻧﺎﻥ ﻇﻠﻢ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ، ﺑﺮﺑﺮﯾﺖ ﻭ
ﺩﻫﺸﺖ ﺍﻓﮑﻨﯽ ﺍﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﯿﭻ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺻﻠﺢ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ، ﻣﻠﺖ ﻧﺠﯿﺐ ﺍﻓﻐﺎنستان، ﻓﺴﺎﺩ ﻭ ﻭﻃﻦ ﻓﺮﻭﺷﯽ، ﻏﺪﺭ ﻭ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺁﺭﻣﺎﻥ ﭘﺎﮎ ﺷﻬﺪﺍ، ﺍﺯ ﻣﻮﺿﻊ ﺿﻌﻒ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺍﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺑﺎ ﻣﻨﺖ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﺻﻠﺢ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻫﻢ ﺯﯾﺮ ﭼﺘﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺼﺎﺩﯾﻖ ﺯﺷﺖ ﻭ ﻧﺎ ﺯﯾﺒﺎ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﺻﻠﺢ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺻﻠﺢ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺍﻧﺪ ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺻﻠﯽ ﻣﻠﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﻓﻐﺎنستانی ﻫﺎ ﻭﺍﻗﻒ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻠﺖ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺎﻥ ﺁﻥ ﻣﻠﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﺣﻤﺎﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺗﺤﻘﻖ ﺻﻠﺢ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻫﻤﻮﻃﻨﺎﻥ ﻣﻈﻠﻮﻡ



حبیب الله یوسفزی

>>>   این مطلب از ابو صهیب حقانی طالب است

>>>   درتحریر فوق از کلمه مجاهدان صحبت شده است نمیدانم کدام اشخاص به کلمه خطاب شده است اگراشتباه نکرده باشم بشتر ان کلمه متوجه افراد است که تحت نام طالب برضد دولت فعالیت میکنند باید گفت که دشمنان افغانستان تحت نام طالب بخاطر رسیدن به اهداف خود تلاش های مذبوهانه خود را انجام داده و میدهند انشاالله به این هدف نمی رسند

>>>   یوسف زی برو پهلوی برادران طالب خود ... کم بد بختی کشیدیم از دست شما 40 سال جنگ 40 سال بد بختی مردم ما محاجر وزیر مشت دیگه کشورها شدن فقط بخاطر شما مثلی شما به دنیا میاید فقط برای انتحار وکشتن وبد بخت کردن دیگه مردم ماکه ازدست شما آب خوش از گلویمان پایین نمیره
دره صوفی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است