انگار مردمان اين سرزمين برای قربانی شدن، متولد شده اند.

گاهی دست سياست، گاهی دست طبيعت، گاهی دست افراطيت و گاهی دست جهالت ما را به پرتگاه قربانی شدن می رساند. در پنجشيرم، در زابلم، در باميانم، در بدخشانم، در قندهارم و در همه جای اين سرزمين ما در مسلخ قربانی شدن ايستاده ايم. من قربانی، تو قربانی، ما قربانی و بدتر آنكه به شهادت انديشيدن، اين قربانی شدن را افتخار می سازد به ما.

كنار بخاری نشسته ام اما سردم می شود، حس عجيبی در تمام بدنم می چرخد. موهای بدنم از سرما می ايستد، از سرمای انسانيت از سرمای طبيعت. دستم كرخت، پای اراده ام كرخت، از دهانم تفت گرم بيرون می آيد، شايد از دل گرمم صحبت می كنم و م نويسم ولی باور كن هموطن پنچشيريم من خيلی ناتوانم و فقط می توانم به تو كمک نقدي داشته باشم، هموطن عزيزی كه از مهاجرت بازگشته ای، من بسيار ترسو شده ام از بس تيغ افرطيت گلوی فريادم را بريده است، فقط می توانم گاه گاهی در قالب اعتراض مدنی و مطلبی دردهای پنهان شده ام را فرياد بزنم.

بايد برويم چهار راهی دهمزنگ بر سر ناامتی فرياد بزنيم اما خدايا چگونه بر سر طبيعت می توان فرياد زد؟ وقتی زندگی مان وابسته به همين برف و باران است اما همين برف و باران هم قاتل می شود تا راه نفس های پر درد هموطن ام را مسدود سازد.


منیره یوسف زاده

>>>   محترمه منیره یوسف زاده مطلب خیلی درد ناک جامعه ما را نوشته اید از خواندن ان گلوی هر انسان را می فشارد واشک برچشمانش جاری میشود خداوند به این ملت رحم ومروت کند تا ازین دردوغم نجات پیداکنیم .
سید هاشمی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است