تاریخ انتشار: ۱۲:۴۹ ۱۳۹۳/۱۲/۷ | کد خبر: 90101 | منبع: | پرینت |
این کشور اگر چه از سابق پیشرفته بود ولی در13 سال اخیرکارهای زیادی صورت گرفت و به کمک جامعه جهانی به جایی رسیدیم که هیچ کمبودی در هیچ عرصه یی نداریم! و حالا کشور ما از هر لحاظ پیش رفت نموده و از همه ممالک جهان پیشی گرفته است که تذکر همه موارد آن در این مقال نمی گنجد ولی بگونه مثال به چند مورد را اشاره می کنم.
ما هستیم که بیشترین تعداد مهاجران را داریم و مهاجران ما هستند که درکشورهای دور و نزدیک، کارهای شاقه ای را انجام می دهند که مردم دیگر از انجام چنین کارهایی عاجز اند. از جانب دیگر مهاجران داخلی ما حتی در پایتخت کشور از خیمه هایی استفاده می کنند که در هیچ جای دنیا وجود ندارد. نیروی دریایی افغانستان نیز هرروز به تعداد شان در داخل دریای کابل افزوده می شود و با افتخار باید گفت، مواد مصرفی شان توسط پولیس تهیه می شود.
از نظر رقم بیکاری نیز صاحب ریکارد جهانی هستیم و ما نظر به هرکشور دیگری بیشترین وقت فارغ را داریم. از بس که کارهای ما تنظیم شده و ضرورت به کار زیاد باقی نمانده است، اداره های ما در مرکز در هفته دو روز رخصت اند و خیال مان از تشویش های کاری راحت است.
دزدی و کیسه بری های سازمان یافته در شهرهای بزرگ ما با پیشرفته ترین شکل آن صورت می گیرد و همه روزه روبه افزایش است. هموطنان ما از روش هایی در این مسلک کار می گیرند که هوش از سر انسان می پرد.
گرد و غباری که در پایتخت کشور ما به هوا بلند است در هیچ کشوری نیست، آبهای آشامیدنی کابل ما با فاضلاب تشناب ها مخلوط است که در هیچ جای دنیا چنین امری به مشاهده نمی رسد. در قرن 21 هم مردم ما از خانه های گلی استفاده می کنند، ما افغانستانی ها هستیم که در خانه هایی زندگی می کنیم که دیگران اصلا جرات نشستن در آن را ندارند.
ما افغانستانی ها پول هایی را که ممالک بیگانه برای ساختن سرک های مان امداد می کنند، به جیب می زنیم و سرک ها را به حال خود وا می گذاریم و آنها را گپ می دهیم و نمی دانند.
ما افغانستانی ها دریاهای زیادی داریم ولی از برق های وارداتی استفاده می کنیم. ما سهولت را درین دیده ایم و مسوولتن ما مفاد خود را در همین یافته اند. آخر چرا جلو آبهای خود را مسدود سازیم و در مسیرشان با ساختن بندها، مزاحمت خلق کنیم؟
از نظر فساد در رتبه اول قرار داریم و این گزارش هایی که می گویند افغانستان در سال 2014 در رتبه دوم قرار گرفته است، این یک افترا و دروغ محض بوده ما به شدت آن را رد می کنیم و مسوولان اداره های ما مصمم برآنند که اول بودن این کشور را حفظ کنند.
ما یگانه کشوری هستیم که جنگلات خود را با موفقیت قطع کرده ایم و جز برخی ساحات اندک، جنگل و محیط سبزی را باقی نگذاشته ایم که در این کار کشور های دیگر از ما بسیار عقب می باشند.
تولید فیلم های هندی و ترکی بیشترین بازار را در کشور ما دارد که در این عرصه هیچ کشوری با مردم ما رقابت کرده نخواهد توانست.
فساد اخلاقی سیر صعود ی خود را می پیماید و در هیچ کشوری این گونه پیشرفت سریع دیده نشده است که در این 13 سال اخیر چه کارهایی نبود که در این عرصه صورت نگرفته باشد که با شنیدن اش موی در بدن راست می گردد.
افتخار بزرگ دیگر اینکه ستاره های موسیقی ما در حال افزایش اند و تلویزیون های مشهور ما با استفاده از همه امکانات دست داشته، برای این مردم هنرمند! تربیت می کنند. از نظر خنده سالار نیز تولید ما خیلی خوب است و مردم ما باید ازخاطر داشتن این همه ثروت های ارزشمند بخود ببالند.
ما به تحقیقات علمی و پیشرفت های فرهنگی از قبیل طبابت، ساینس، مهندسی، معادن، فضانوردی، هندسه، فیزیک و زبان و ادبیات، تحقیقات نظامی، مانند بخش های تکنیک و مهارت های حربی و دفاعی، علوم مدیرت و اقتصاد و معارف شرعی مانند فقه و اجتهاد، سیرت النبی، ثقافت اسلامی، زبان عربی و غیره نیازی نداریم.
ضرورت اساسی ما فقط ورزش است که ما باید چنانچه در عرصه های موسیقی و رقص پیشرفت کرده ایم، در این عرصه نیز پیش قدم باشیم، همین رشته است که ما را درسطح جهان قدرتمند می سازد و استحکام می بخشد.
تیم های ورزشی دختران نیز پیشرفت خوبی کرده اند و با پایمال کردن سریع ارزش های قبلی خود، حالا در میدان های ورزشی حاضر می شوند و در معرض دید تماشا گران و دوربین های تلویزیون ها این طرف و آن طرف می دوند و به سفرهای خارجی می روند.
ما آنقدر مردم متمدن و بیدار هستیم که با شنیدن خبر شکست تیم کریکت خود در برابر تیم بنگلادیش، تلویزیون های خود را می شکنیم و شبکه های تلویزیونی نیز چنین خبرهای افتخار آمیز را با افتخار به نشر می رسانند و از این کار شرم ندارند.
ما باید به ورزش و موسیقی و مسخره بازی توجه کنیم چون همین ها اند که سیاست ما را درجهان گسترش می دهند و برای ما عزت می آورند. البته کشورهای صنعتی، اشتباه کرده اند که در عرصه های فکری، علمی، سیاسی، اقتصادی و نظامی سرمایه گذاری کردند، راه کوتاه را ما دریافته ایم که ورزش خود را تقویت و برای موسیقی سرمایه گذاری می کنیم.
این برای ما افتخار است که متعلمان مکاتب و نوجوانان ما، زندگی قهرمانان ورزش اروپایی و آمریکایی را بهتر از خود آنان و با تمام جزییات اش مطالعه کرده اند و در حافظه خود ثبت دارند موضوعی که متعلمان اروپایی و آمریکایی از آن غافل اند. اینکه وی چه می خورد و به کدام غذا علاقه دارد و چه نوع لباسی را خوش دارد و چند فرزند دارد و چه زمانی به ورزش فوتبال، کریکت و یا تکواندو روی آورد و عامل اش چه بود.
البته کشور ما به مسیر درستی روان است، اینکه جوانان ما ساعت ها، پای تلویزیون ها خود می نشینند و برای پیروزی تیم های ورزشی کشور دعامی کنند و آنقدر احساسات شان تحریک می شود که برای شکست و یا پیروزی تیم کشور اشک می ریزند.
تنها ما هستیم که راه پیشرفت و ترقی را دریافته ایم. پروا نمی کند که معادن ما در زیر خاک پوشیده مانده اند، اینکه سرک های ما خامه اند، بودجه انکشافی ما صد درصد و بودجه عادی ما پنجاه درصد از طریق گدایی تامین می شود، فقط کافی است که بیرق ملی ما ازطریق تیم های ورزشی مان در ممالک دیگر به اهتزاز درآید.
کشوری هستیم که مانند ما در سطح جهان یافت نمی شود، پس بجاست که روی اساسی ترین بخش که ورزش و موسیقی است، سرمایه گذاری کنیم.
بهر صورت اگرچه این گونه راه پیشرفت را برای ما کشورهای دوست و قدرت های بزرگ، مهم دانسته اند. البته بعد از این که راه های مختلف پیشرفت را تجربه کرده اند، برای ما ورزش و موسیقی را به عنوان کوتاه ترین راه پیشرفت عرضه داشته اند و ما نیز پذیرفته ایم. باز هم جای افتخار است که با چنین قدرت هایی دوست شده ایم.
پس شرم تان نیاید و بخود توهین ندانید آنگاه که رادیوی آزادی، تلویزیون و رادیوی آشنا و بی بی سی با آب و تاب زیاد اخبار ورزشی را نشر می کنند و با رغبت تمام می گویند که فلان کرکت باز افغانستان در عرصه بیتنگ و فلانی در بخش بالینگ خیلی خوب بازی کرد و یا هم در مسابقات فوتبال، فلان جوان ما توپ را با پشت پای خود زد و فلانی با پیش پای خود زد و درلحظه چندم و در دقیقه اینقدر، چینن کاری صورت گرفت و اگر آن یکی محکم تر شوت می کرد، می توانست قهرمانی را ازآن خود کند و به کشور خود افتخار بزرگی را کسب کند. پس می سزد که جوانان ما همه توان وانرژی خود را درهمین بخش تمرکز دهند و همچو افتخارات را به کشور قوی و قدرتمند خود، به ارمغان بیاورند.
برای ملتی مانند افغانستان و زعمای مستقل اش، همین است افتخار، همین است ترقی و همین است سعادت!
لذا خوانند ه عزیز! خودت بگو راهی که می رویم به کعبه است یا ترکستان...؟
ا. صالحی
>>> خیلی زیبا وبیانگر دردهای این ملت بیچاره، خدا وند مارا هدایت کند که راه درست خیر وسعادت را بیابیم
فیضی
>>> عالی وواقع بینانه است ولی درد ناک .
مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است