عمل خودسازانی برای نخستین بار در افغانستان تجربه می شود.

افغانستان شاهد خودترقانی های زیادی بوده است و همه از آن نفرت و انزجار شان را تبارز داده اند و با قلم و قدم، خودترقان ها را محكوم كرده اند.

میان خودترقانی و خودسازانی فرسنگ ها فاصله است، یكی برای بهشت و حوریان بهشتی خود اش را می ترقاند و از مردم بیگناه قربانی می گیرد و خورد و كلان را یكسان می كشد. دیگری بدون این كه به كسی ضرری برساند بهشت را تحریم می كند و دوزخ را در همین دنیا در انظار عامه تجربه می كند.

خودسازانی ایدیولوژی نمی خواهد، تیوری نمی خواهد فقط وجد می خواهد كه در وجود انسان های زنده به وجود آورد و وجدان می خواهد كه در برابر بی عدالتی و فساد و سیاه روزی بیدار شود و دیگران را نیز بیدار كند.

خودسازانی در افغانستان برای نخستین بار، برای آزادی از بند و زنجیر فساد و بی عدالتی انجام شد اما نهادهای مدافع آزادی و عدالت خواه به خواب عمیق پروژه ای رفته اند كه به این زودی ها بیدار نخواهند شد.

نهادهای مدنی و مدافعان حقوق بشر از صدور اعلامیه ها فراتر نرفتند و انگار با پسر بچه عاشق كه برای عشق اش جان داد و خوداش را در محضر همگان سوزاند، یكجا سوخته اند و خاكستر شان را باد برده است. من انتظار ندارم مثل آمریكا و اروپا راهپیمایی های میلیونی راه انداخته شود اما از فرهنگیان و مدنی ها انتظار دارم وجدان شان را به وجد آورند!


رحمان رحمانی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است