این روزها در مطلب اساسی در محافل سیاسی - امنیتی کشور جریان دارد. یکی موضوع مذاکرات طالبان و دیگری حضور مادام العمر نیروهای آمریکایی در کشور ما.

طالبان اخیرا مذاکراتی با چینی ها و پاکستانی ها انجام داده اند و بعد از دیدارهای تایید نشده با فرماندهان آمریکایی در قطر، اکنون آمادگی ضمنی خود را برای آغاز مذاکرات با دولت اشرف غنی اعلام کرده اند که متاسفانه اخبار آن به بهانه حساسیتهای خاص، در رسانه ها و گزارشهای امنیتی نشر نمی شود.

آنگونه که از اخبار بر می آید آمریکایی ها پس از انعقاد پیمان امنیتی کابل - واشنگتن، دیگر میل و رغبتی به جنگ با طالبان ندارند و به جای خاتمه دادن به این بازی، اشتون کارتر وزیر دفاع آمریکا در جمع گروهی از نظامیانش در قندهار گفتکه ایالات متحده قصد دارد به طور دایمی در افغانستان حضور داشته باشد که هدف از این حضور آموزش و مشاوره نیروهای نظامی افغانستان می باشد و نه چیز دیگر.

اکنون این پرسش این مطرح است که ایا آمریکا واقعا قصد آموزش بنیادی و علمی نظامیان افغانستان را دارد یا باز هم تکرار مکررات است؟ آیا اصولا برای آموزش نیروهای امنیتی، نیازی به حضور ارتش آمریکا در کشور ما هست یا خیر؟ آیا در 14 سال زمانی که فرماندهان نظامی آمریکا برای ایجاد ارتشی قومی و بومی به اشرف غنی وعده داده اند، تکرار وقایع 13 ساله گذشته است؟

واقعیت این است که آمریکا با کشورهای متحد خود، قراردادهای آموزش نظامی نیز دارد. این آموزش ها نه تنها در حوزه های نیروی هوایی و دریایی، بلکه در بخش های مربوط به نیروی زمینی هم انجام می شود؛ به طوری که سالانه 800 نظامی خارجی از دانشکده پیاده نظام آمریکا در فورت بنینگ ایالت جورجیا فارغ التحصیل می شوند. بسیاری دیگر از مراکز آموزشی آمریکا نیز میزبان افسران نیروی زمینی کشورهایی هستند که برای گذراندن دوره های مقدماتی یا عالی به آمریکا می روند.

حضور نظامی آمریکا در خاک کشورهای دیگر، تنها زمانی رخ می دهد که آمریکا برای اجرای سیاست خارجی خود، نیاز به حضور نیروهای نظامی اش در آن کشور داشته باشد. برای مثال، همواره حدود دو هزار و 500 افسر آلمانی در پادگان های آمریکا و کانادا مشغول به آموزش هستند و همزمان، بیش از 30 هزار نظامی آمریکایی در آلمان مستقرند. ماموریت آن دو هزار و 500 نیروی آلمانی در آمریکا آموزشی است و ماموریت نیروهای آمریکایی در آلمان، چیزی جز تقویت نقش آفرینی آمریکا در ناتو، تقویت نیروهای نظامی ناتو و نقش آفرینی در سطح اروپا و به ویژه در تقابل با تحرکات احتمالی روسیه نیست.

ولی معلوم نیست چرا آمریکا نمی خواهد با ما نیز مانند دیگر متحدان غربی اش رفتار کند. آمریکا اگر واقعا قصد تقویت ارتش و پولیس افغانستان را دارد، می تواند بدون حضور نظامی در خاک کشور ما، این کار را در مدت چند سال و با پذیرش افسران مبتدی و بلندپایه افغانستانی در مراکز آموزشی آمریکا انجام دهد و به جای هزینه های نظامی، کمبود تسلیحات و ضعف شدید نیروی هوایی ارتش را برطرف کند.

اما آمریکاییها عزمی برای تقویت ارتش ملی افغانستان نداشته و ندارند و الا دستکم ناوگان فرسوده چرخبالها و جنگنده های نیروی هوایی افغانستان را بروز و تقویت می کرد تا اکنون این نیرو توان عملیات هوایی علیه شبه نظامیانی که اکنون از لیست سیاه کاخ سفید خارج شده اند را داشته باشند.

مقامهای کاخ سفید هیچگاه نمی خواهند آنچه در این سیزده سال در کشور ما اندوخته اند را به رایگان برای دیگران به ارث بگذارند، به همین جهت هم از نیروهای نظامی باقیمانده خود در افغانستان به عنوان اهرمی استفاده می کنند که هرگز خواسته اند از آن برای تغییر فضای سیاسی کابل استفاده نمایند.

نتیجه ی کلام این می شود که آمریکاییها قصد خروج نظامی از کشور ما را ندارند، تلاشی هم برای تقویت و رفع کاستی های ارتش و پولیس ملی افغانستان انجام نمی دهند، فقط چشم انتظار بهبود زمینه برای پیوند دادن شبه نظامیان طالبان به دولت جدید هستند تا هم تبلیغاتی برای آنها باشد و هم منافع جدید کاخ سفید در پی این تغییر سیاست، تامین گردد.

کد (10)

>>>   بسیار ساده لوحانه است که از آمریکا انتظار رفتاری همچون متحدان غربی را داشته باشیم. دکترین سیاست خارجی آمریکایی ها چیرگی فرهنگی و اقتصادی غرب بر کل جهان است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است