پاکستان و هند در منطقه رویکردی در تضاد با هم دارند. این مساله کار را برای افغانستان برای داشتن هر دو کشور مشکل کرده است. کوچکترین بی توجهی در سیاست خارجی حکومت وحدت ملی با این کشورها می تواند به شعله روابط این کشورها در میدان بازی شان در افغانستان بیفزاید. در این میان تغییر رویکرد اشرف غنی در سیاست خارجی اش با پاکستان با انتقادهایی روبرو شده است.

کاظمیه محقق استاد دانشگاه در برنامه «کنکاش» گفت: برای هر کشوری در بخش سیاست خارجی توجه به کشورهای همسایه و منطقه می باشد. به این دلیل که تعاملات و برخوردها با کشورهای همسایه بیشتر است و باید دقت شود که ظرفت های بسیاری برای آن حفظ شود. ما در منطقه ای زندگی می کنیم که پرآشوب است و کشورهای همسایه ما قدرتهای بزرگی هستند. چین، هند و پاکستان هر کدام قدرتی هسته ای به حساب می آیند و روابط بین آنها هم پر تنش است. بنابر این تعامل با هر کدام از آنها دقت بالایی را می خواهد به طوری که احساسات هیچ کدام از آنها از تعامل با دیگری جریحه دار نشود. چون می توانند برای ما خطرات بزرگی را ایجاد کنند.

وی در باره نوع ایجاد روابط با کشورهای همسایه عنوان کرد: سیاست خارجی در رابطه با کشورهایی که رقیب هستند و کشوری مثل کشور ما وضعیتی دارد که به هر کدام از اینها نیاز دارد، عمدتاً به دو صورت می تواند باشد یا به صورت موازنه منفی باشد، یعنی روابط با هر دو کشور کاهش یابد یا به صورت موازنه مثبت باشد. یعنی اگر ما با کشوری روابط بیشتری برقرار می کنیم با کشور دیگری نیز روابط مان افزایش یابد. هند و پاکستان دو کشور رقیب هستند که افغانستان نیاز به برقراری روابط با آنها دارد. در ارتباط با آنها نمی توانیم موازنه منفی داشته باشیم پس باید موازنه مثبت باشد.

بانو محقق ادامه داد: باید ببینیم با کدام کشور در چه عرصه هایی می توانیم ارتباط داشته باشیم. پاکستان برای ما اهمیتی خاص دارد. برای اینکه به راحتی می تواند کشور ما را نا امن بسازد. این نا امنی می تواند ازدیدگاه اقتصادی و نظامی باشد. کافی است پاکستان راه ترانزیت را ببندد، ما دچار مشکل می شویم. بنابراین نوع روابط ما پاکستان و هند متفاوت است. با هند می توانیم روابط فرهنگی برقرار نماییم و از نظر امنیتی و اقتصادی به ما کمک کنند.

این استاد دانشگاه نوع روابط جدید با پاکستان و این نوع دیپلماسی را برای کشور خطرناک دانست و اظهار کرد: ما تجربه ای مثل ارتباط با پاکستان را در گذشته با شوروی داشتیم. بر خلاف خیلی ها به سیاستی در ارتباط با پاکستان آغاز شده چندان خوش بین نیستم. به این دلیل که ما این نوع روابط را با شوروی داشتیم. ارتباطات گسترش یافت ما نیروهای نظامی را برای تعلیم به آنجا روان کردیم، نتیجه آن کودتای 7 ثور شد. اینبار هم همان سیاست را در پیش گرفته ایم، یعنی ما هند را از خود می رنجانیم و بین خود و این کشور فاصله ایجاد می کنیم. از آن طرف ممکن است با چین دچار مشکلاتی شویم. از این طرف با پاکستان ارتباطات را گسترش می دهیم نیروهای نظامی را برای تعلیم به آنجا روان می کنیم. تشویش ها از این است که نیروهای نظامی که در پاکستان تعلیم می بینند همان نقشی را که نیروهای نظامی تعلیم یافته در شوروی سابق ایفا کردند همان نقش را برای ما ایفا کنند.

وی لزوم ایجاد ارتباطات جدید با پاکستان را بر اساس احتیاط جدی می داند و می گوید: در سیاست خارجی حکومت وحدت ملی پاکستان نسبت به هند و چین ترجیح داده شده است. گفته های پرویز مشرف رییس جمهور سابق پاکستان که در این روزها از رسانه ها پخش شد زنگ خطری برای مردم افغانستان به حساب می آید. چرا که وی از تغییر سیاستش در رابطه با افغانستان حرف می زند و ما از رییس جمهور خود در این رابطه چیزی نشنیده ایم. این نشان می دهد که رییس جمهور دیپلماسی خود را دور از چشم مردم و پنهانی به اجرا می رساند. در تدوین سیاست خارجی چه در سطح منطقه ای و چه در سطح خارجی، یک چراغ راهنما وجود دارد و آن منافع ملی است. اساسی ترین منفعت ملی افغانستان در حال حاضر امنیت است و پاکستان همواره آن را مختل ساخته است. حالا باید بررسی شود که پاکستان در سیاست خارجی خود یک افغانستان امن را به نفع خود می داند یا یک افغانستان نا امن. تحلیل من این است که آنها یک افغانستان نا امن را مطابق با منافع خود می دانند.

کاظمیه محقق علت ناامنی های کشور را اینگونه بیان می کند: افغانستان ثبات و امنیت خود را در گرو امنیت منطقه ای می داند اگر منطقه نا امن شود، افغانستان به طبع آن نا امن می شود، چین از این امنیت منطقه ای تعریف دیگری دارد، هند تعریب دیگری دارد چون در این رابطه هنوز اجماع نظر اتفاق نیفتاده است ما شاهد این هستیم که تنش ها و برخوردهایی پیش می آید. این اجماع نظر وقتی پیش می آید که کشورها از یک قدرت تقریبا برابر برخوردار باشند. طبیعی است افغانستان که برای مدتی از یک خلا قدرت رنج می برد، کشور های دیگر تنش های خود را به نوعی از کشور خود فراکنی می کنند و در افغانستان تخلیه می نمایند که بهترین فضا برای این کار است.

کد (30)

>>>   نزديك به هفتاد سال است كه با كشور پاكستان دشمني لفظي داريم. اين دشمني جز تباهي، تخريب افغانستان و كشتن ميليون ها هموطن عزيز ما ديگر هيچ منفعتي به ما نداشته است. شايد اين همه دشمني هاي لفظي را به دستور و يا خوش ساختن هندوستان و شوروي سابق ميكرديم. كشور خود را ميدان جنگ امريكا و شوروي، و هند و پاكستان ساخته بوديم و ساخته ايم. شما به اصطلاح صاحبنظران كه اكثرا در خارج از كشور زندگي ميكنيد، نه فرزند، نه پدر و نه برادر تانرا درين جنگ هاي نيابتي از دست داده ايد، براي شما بسيار آسان است كه به حكومت مشوره بدهيد با كدام كشور دوستي كند و با كدام دشمني. ولي ما مردم از جنگ هاي نيابتي روس و انگليس در قرن نزده، امريكا و شوروي در قرن بيست، و هند و پاكستان در قرن بيت و يكم در افغانستان خسته شده ايم و از حكومت وحدت ملي ميخواهيم با درنظرداشت منافع ملي افغانستان با همسايه ها روابط برقرار نمايد. ما با همه كشور ها ميخواهيم دوستي داشته باشيم ولي بيشر با همسايه ها به دوستي نياز داريم. يعني نسبت به هند و تركيه ما بيشر به پاكستان و ايران نياز داريم تا با آنها دوستي داشته باشيم. كشور هاي هند و تركيه ابزار بازدارنده براي افغانستان بايد باشد. ما نه در سابق با پاكستان دشمني كرده ايم و نه اكنون دشمني كرده ميتوانيم. دشمني همين دشمني است كه بيشترين آب ما به آن كشور ميريزد؟ اگر كسي ميخواهد با پاكستان دشمني كند بيايد در افغانستان بند هاي آب و برق بسازد تا به پاكستان ضرر برساند. اگر كسي وطن پرست است و وطن خود را دوست دارد و ميخواهد نام نيك در تاريخ كمايى كند، از جنگ نيابتي كشور خود را نجات بدهد و با همه كشور ها خصوصا همسايه ها روابط نيك برقرار نمايد. بقول بابر "هيچ كشور در جهان نميتواندافغانستان را تسخير نمايد و يا بالاي آن حكمروايى كند." واسلام
احمدي

>>>   هـــنـــد دوســــت وپاکستان دشمن دایمی ماست

>>>   بتایید سخنان استاد کاطمیه محقق باید گفت که پاکستانی ها از تاریخ تولدکشور شان تا امروز هیچ گاهی دوست ما نبوده در هرزمان به بهانه گوناگون دشمنی خدرا انجام داده است طالب ی که کشور مارا اشغال کرده بود همین کرنیل ها وجرنیل های پاکستان با سلاح وتجهیزات پیشرفته شان همراهی کرده بودند واکنون ترورستان طالب وگروپ های دیگر ترورستی را تربیه وتجهیز میکند وبرای انجام حملات انتحاری ترورستی بخاک ما میفرستند وبه کمک جاسوسان شان در جا ها اساس فاجعه می افرینند خواست اموزش نظامیان کشور ما توسط پاکستانی ها از برای دوستی نیست بلکه برای جذب جاسوسان شان است اعزام نظامیان به پاکستان اشتباه بزرگ دولت است مارا از خیر شان توقع ی نیست شر نرسانند ولی بر خلاف هندوستان در هر وقت وزمان با کشور ومردم ما دوست بی طمع بوده وبر خلاف پاکستانی ها خواهان صلح وامنیت وترقی وپیشرفت کشور ما است ودرین مدت 13 سال در ساخت وساز کشور ما سهم فعال گرفته اند وبیشتر از دوملیارد گومک نقدی نموده اند اما پاکستان با اعزام ترورستان تربیه شده شان کشور ما را ویران کرده ومردم ما را بقتل رسانده است که ثبوت ان اعترافات افراد گیر شده توسط امنیت ملی کشور که تا کنون مستند گرفتار کرده است چه معجزه ی پیش امد که پاکستانی ها دشمنی را پشت کرده اند ویکباره دوست ما شده انهم در حرف که عملی ان به چشم نمی خورد .

>>>   برادر محترم كه نام تان ذكر نشده است، شما از تاريخ معلومات كم داريد ورنه ميدانيستيد كه بعد از تولد كشوري بنام پاكستان، افغانستان يگانه كشوري بود كه دشمني خود را آشكارا ظاهر نمود و آنرا بنام كشور مستقل به رسميت نشناخت. دوم اينكه، اگر هندوستان ما را كمك ميكند خاص از بهر دشمني ما با پاكستان است، ورنه هند به اندازه كافي نيازمنداني مانند ما افغانان در كشور خود دارد. من نميگويم و نه صلاحيت هم دارم كه بگويم با كي دوستي كنيم و با كي دشمني، بلكه ميخواهم سياستمداران ما با در نظرداشت منافع ملي كشور با كشور ها روابط برقرار نمايند.
احمدي

>>>   یگانه راه موازنه در روابط با تمام کشورها اینست که دولت افغانستان در فکر و عمل ثابت بسازد که دوستی با هیچ کشوری به ابزاری در راه دشمنی با هیچ کشور مبدل نخواهد شد.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است