از دیدگاه آگاهان سیاسی، مشروعیت یا حقیقت دولت ها به معنی پذیرش قدرت حاکم آنها از سوی شهروندان است چه این حقیقت را الهی بدانیم وچه مردمی؛ زمانی که مردم یک کشوراز نظر ذهنی و درونی قدرت حاکم را بپذیرند آن دولت مشروعیت خواهد داشت اما در شرایطی که این مشخصه برای دولت در آستانه تشکیل وجود نداشته باشد، دولت با چه چالش ها مواجه خواهد بود و این چالش ها بر میزان کار آمدی اش چه تاثیری می گذارد.

تحلیلگران می گویند چنین دولتی باید اختیارات ویژه ای به همراهان وگروه هایی که آن را برسر کار آوردند بدهد. آنها از این اقدام به عنوان چپاول ثروت ملی یاد می کنند، به عقیده این تحلیلگران این موضوع، فساد اداری را افزایش می دهد و همچنانی که رتبه این کشور نسبت به سال های پیش، از لحاط فساد اداری افزایش یافته، باز هم شاهد با لا رفتن آن خواهیم بود.

آنطوری که دیده می شود هنوز اعتراض به نتایج سومین دور انتخابات ریاست جمهوری کشور ادامه دارد و به اعتقاد بسیاری از جامعه شناسان و کارشناسان مسایل افغانستان، مردم این کشور حتی چهره های گوناگون سیاسی از نتایج انتخابات و صحت آن مانند انتخابات دور اول و دوم ریاست جمهوری قانع نشده اند . بنابراین عده ای از کارشناسان مسایل سیاسی افغانستان درباره اقناع نشدن بخش کثیری از نیروهای سیاسی داخلی از نتایج انتخابات و پیامدهای آن برای دولت تازه تاسیس می گویند، تاکنون این میزان مخالفت ها ونا رضایتی ها از دولت؛ طی سال های قبل وجود نداشته است. دولت موجود برای برسر کار ماندن و ادامه حکمرانی اش احتیاج دارد تا طرفداران جناح های مخالف را از حالت موجود و نپذیرفتن مشروعیت دولتش به حالت منتقدان ثانوی درآورد و واقعیت فعالیت جناح های کشور پذیرفته شود و هیچ جناحی نباید فکر کند که می تواند کشور را به تنهایی اداره و جناح رقیب را حذف کند که چنین باور و عملکرد فضای رادیکالی را بوجود می آورد که باید چنین چیزی صورت نگیرد تا اپوزیسیون های داخل نظام وبیرون نظام از چنین وضعیتی سود نبرند و مردمی را که خودشان می گویند (3) میلیون نفر اند از حالت ناراضی به رضایتی تبدیل کنند.

در چنین شرایطی کشورهای دموکراتیک هم با تردید به صحت نتایج انتخابات واکنش نشان داده اند و تعداد قلیل پیام های تبریک روسای جمهور و رهبران جهان منحیث یک عرف معمول به نامزد پیروز منتصب در انتخابات، نشان از تسری نگاه های تردید آمیز از خارج بکشور است. درصورتی که در باره مشروعیت دولت ها از سوی کشورهای خارجی تردید وجود داشته باشد چه چالش هایی درانتظار دولت درعرصه سیاست خارجی وجود خواهد داشت؟!

در این حال دولتی که مشروعیت آن کاهش یافته باشد، برای پیشبرد اهداف سیاسی اش ضربه پذیر می شود. این ضربه پذیری به معنای آن است که دولت های خارجی بخصوص کشورهایی برای منافع خودشان از کارت این کشور استفاده خواهند کرد، همچنان کشورهایی که با ضعف پای میز مذاکره می نشینند، باید به کشورهای خارجی باج بدهند، در حالی که بحث درباره مشروعیت و قدرت مردمی ادامه دارد و دولت در مراحل ساختار تشکیل خود قرار دارد صرف نظر ازینکه مبنای نظری هرکدام ازین دو طیف فکری و سیاسی چیست و تا چه پایه در شرایط موجود طرفدار و توجیه دارد در ماه های آینده کار آمدی دولتی که در چنین فضایی آغاز بکار می کند و ساختار تشکیلات است مشخص و عینی خواهد شد.

در این حال گردانندگان حکومت بدانند که در اصل پذیرش و اصل حاکمیت مردم بر سرنوشت خود و عصر نفی استبداد و خودکامگی بعنوان شاهکار حرکت آزادی خواهی مردم افغانستان به دورا ن دموکراسی مطرح است و با تکیه با رای مردم بعنوان محور مدار در کنار ارزش های دموکراسی بسرعت نگاه ها را بخود معطوف ساخت و آنچه امروز مایه نگرانی است خطری است که دولت افغانستان یعنی هم دولت و هم دموکراسی را نشانه گرفته است.

افغانستان برای رسیدن به آزادی، کمال رشد، امنیت، آرامش و صلح به یک وحدت همگانی و رهبر زمان نیاز دارد، برای مردم افغانستان دگر قابل قبول نیست که یک اقلیت قبیلوی با نگاه خود محوری با یک شبکه پیچیده و طراحی غیر انسانی به فرهنگ و سیاست بخش هایی از ملت مظلوم افغانستان حاکم باشد و شیوه های دیکتاتوری نوین را راه اندازی کند و تمامآ حیثیت ملت ها را قربانی مطامع و امیال قوم پرستانه خود کند به همینگونه حکومت آینده باید بداند که مشروعیت خود را از رای مردم بدست آورده وحق ندارد که با این رای با معیارهای گروهی، قومی و زبانی برخورد کند.

رییس جمهور به آنهایی که برایش رای داده اند ویا رای ندا ده اند به رای شان ارج بگذارد و راه مردمی را در پیش گیرد و آنچه شعار وحدت ملی سرمی دهند آن را به مردم افغانستان و جهان عملا ثابت سازند.


عزیزالله بخشی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است