درحالی خروج سربازان انگلیسی از افغانستان با نگرانی و یأس برخی در رسانه ها و مطبوعات مخابره می شود که اشاره صریحی به دستاوردها، ناکامی ها، هزینه ها و درآمدهای حاصل از حضور 13 ساله آنان بر افغانستان به میان نمی آید.

هزاران هزار سرباز دوره دیده، مجهز، متخصص، مجرب، مسلح و متحد از ایتلاف بین المللی ناتو نتوانستند یا نخواستند گروهک تروریستی و ابتدایی طالبان را در قلب آسیا از بین ببرند و حتی به انزوا و عزلت بکشانند.

ریزه گل فاقد آموزشش های لازم، عاری از تکبر و تسلیحات ناتو و بی ادعای قیام، درحالی به تنهایی 25 تن از طالبان را به انتقام خون پسرش به قتل رساند که چنین اقداماتی می بایست سالها قبل و در اوج زبونی و ذلت مخالفان مسلح انجام می شد.

اگر هر یک افغانستانی به تنهایی از بین برنده و نابودگر 25 تن از مخالفان مسلح و بنیادگرایان افراطی باشد دیگر چه نیازی به حضور 9 هزار و 800 سرباز تا دندان مسلح و آموزش دیده نظامی امریکایی است؟ مگر نه اینکه اینان داعیه دار تبدیل کابل به پاریس بودند؟

همزمان با تایید قرارداد ننگین امنیتی کابل واشنگتن در پارلمان و توشیح قریب الوقوع آن، سربازان انگلیسی باقیمانده در افغانستان با تلفات سنگین 453 نفری در دهه اخیر خاک کشور را به مقصد لندن ترک کردند تا در اولین فرصت بدنبال رژه بر کشوری دیگر باشند.

نیم نگاهی گذرا و اجمالی به دستاوردهای ناتو ازعم از سربازان امریکایی و انگلیسی و دیگر متحدان بین المللی شان در افغانستان کافی است تا دریابیم ناتو کاری جز انفعال مردم ملکی افغانستان و انتظار خدمات بی پایان یکطرفه نکرده است و طالبان همچنان نفس می کشند.

9 هزار و 800 سرباز امریکایی قرار است پس از 2014 تا حداقل 2024 در افغانستان باقی بمانند که در برابر یک شیرزن افغانستانی هیچ اند. کاری که ریزه گل در یک آن در فراه انجام داد از یک سرباز ناتو در طول 13 سال حضور در قلب آسیا ساخته نبوده و نخواهد بود.

جشن قیام در فراه همزمان با نگرانی از خروج سربازان انگلیسی به مقصد لندن می باشد به گونه ای که اگر ذره ای از خودباوری و عرق ملی ریزه گل در خون سربازان اردوی ملی، فرماندهان ارشد و ارگ نشینان بود نیازی به دو دهه باج دادن و قرضه های درازمدت از غرب نمی بود.

کد (8)

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است