این روزها صبحی نیست که انتحار و انفجار زندگی خوش مردم را به غم تبدیل نکند. اما سوال اساسی این است که چرا مخالفان مسلح دولت افغانستان هرزمانی که بخواهند خود را به هر مکانی می توانند برسانند. سالهای گذشته خود را به وزارت دفاع افغانستان رساندند. روزهای گذشته به دفتر امنیه ی کابل و امروز هم توانستند خود را به یکی از کمپ های نظامی خارجی برسانند.

رحمت الله بیژن پور، کارشناس مسایل سیاسی در برنامه «100روز اول» گفت: دولت پیشین بر روی ویرانه های بسیاری راه رفت و نظام سازی به آنگونه ای که در افغانستان نیاز است صورت نگرفت. دولتها در جامعه ی جهان سوم ملت سازی می کنند. یعنی دولت پیشگام ملت سازی است. دولت باید بهینه باشد، دولت باید نسبت به مردم چند قدم جلوتر باشد و باید شعور ذاتی مردم را حراست کند و پیشرفتها را تضمین کند.

وی افزود: در حال حاضر در افغانستان در وضعیتی بسیار ناجور قرار داریم. نهادی که بتواند نظام اعتقادی ما را حراست کند وجود ندارد. منبر کشور در اختیار دشمن است، معبر ما در اختیار دشمن است، گذر ما در اختیار دشمن است. دولت میان خود و دشمن خط نمی کشد، تعریفی از دشمن نمی دهد و به لحاظ سیاسی موضع گیری نمی کند. 13 سال جامعه ی جهانی، دولت، نهادها، پول، امکانات و هزار فرصت پیش آمد ولی ما حتی در رابطه با تعریف دشمنان و مخاطرات افغانستان چیزی نگفتیم.

بیژن پور ادامه داد: دولت در هیچ جایی آیین نامه ی خاصی را در رابطه با مسایل اعتقادی و در حوزه ی علما تعریف نکرده است تا علما اجتهاد کنند. در پاکستان دین است در افغانستان نیست؟ مگر ما کمتر از دیگران دین داریم؟ بحث بر سر اعتقادسازی در نسل کودک و جوانان ما است. از یک طرف نظام ما دچار آسیب است و مشکلات بسیار دارد و آن ابزار کاری که در گذشته از آن استفاده می شد اعم از استخبارات، پروسه های امنیتی، مساله ی نگهداری شهرها قدم به قدم آسیب دید. کارمندان امنیتی در کار هستند اما متاسفانه هر کس به جای دیگری سرگردان است. در کار خودش نیست. سیستمی که خود به خود کار کند ایجاد نشده است.

به باور این کارشناس سیاسی، در این حکومت ده ها حزب سیاسی نظم داده می شود، ده ها نهاد سیاسی به وجود آورده می شود که تعهدات شان مشخص نیست، گزارشات مشخصی ندارند، کارکردها و کارآمدی آنها معلوم نیست و دولت نیز در برابر آنها هیچ گونه مسوولیتی ندارد.
در نهادها شناسایی صورت نمی گیرد، هویت ها تثبیت نمی شود. در نتیجه در شهری شلوغ و سرگردان به سر می بریم که پولیس اگر بخواهد درجایی اقدام کند بعد از وقوع حادثه می رسد.
بسیاری از آدرس های حوادث را پیدا میکنند اما از آنجایی که نظم ارتباط کاری مختل است آن راگم می کنند و دشمن مهارتهای خودرا دارد، تربیت می شود، 5 سال رویشان کارمی شود تا فرد بتواند کار خود را انجام دهد.

وی گفت: نظام اعتقادی و باوری ما پا در هوا است. در مدارس و مراکز ما مجتهدینی وجود دارند که آنها باید تعیین کنند که معیار اعتقادی چیست و کسانی که در افغانستان شهروند اند و تابعیت این کشور را دارند باید از این معیار پیروی کنند و اجتهاد داخلی را بپذیرند. حال آنکه برای همه ی مراجع ما پاکستان مرجع است. وقتی صدها مدرسه مملو از بچه های حساس و نفرت گرفته از افغانستان باشد و جامعه ی افغانستان را هم کفرآمیز تعریف کنند، به لحاظ احساسی دیگر از تصرف حکومت بیرون است.

بیژن پور اظهار داشت: بازی پروژه ی بحران در منطقه نظریه مسلط است. یعنی دولت افغانستان و پاکستان و حامیان هر دو که مشترک هستند می دانند که رویش های تروریستی و بنیادگرا و افراطی طبیعی نیست. ما در افغانستان دسترسی به بازی استخباراتی مشابه با آنهایی که بر ضد افغانستان عمل می کنند نداریم، چون ابزار آن در اختیار ما نیست. متاسفانه به دلایل گوناگون تحت تاثیر همسایه قرار داریم. تمام این قاعده ها از قاعده ی جهانی است که کشورهای بزرگ کشورهای کوچک را به لحاظ تاثیر گذاری سیاسی و تامنین امنیت خودشان در حضور آن کشورها و پیاده کردن برنامه ها مورد بهره قرار می دهند.

وی ادامه داد: پاکستان فرصت خوبی یافته است که شاخ و شانه های افغانستان را در گذشته در گوش مالی های کنونی بفهماند. بنابراین به سادگی و با این سیاست های کنونی نمی توان از پاکستان ترحم خواست. به دلیل اینکه پاکستان کشوری صنعتی و پردرآمد و یا دارای منابع زیرزمینی نیست، کشوری است که با بازی های سیاسی پول دریافت می کند، میلیاردها دالر از بازی های سیاسی از کشورهای حامی اش پول دریافت می کند. در افغانستان نا امنی به وجود می آورد، مانع چین می شود که از آسیای میانه عبور نکند و از کشورهای بزرگ باج می گیرد که مانع چین شده است. اگر باج نپردازند، راه عبور چین را باز می کند تا کل منطقه پر از تولیدات چینی شود.

این کارشناس سیاسی در پایان افزود: دولت ما در حال حاضر نیازمند امنیتی نسبی است که مدیریت کاری خود را سامان دهد و راه و رسم دولتداری شروع شود. رییس جمهور نیازمند انعطاف است چون در یک بازی ای مساوی نمی تواند این کار را انجام دهد، ابزار کار و صلاحیت ها را ندارد. باید مهارتها را بیشتر کند و با مهارتهای بهتر در روابط منطقه تاثیر گذارباشد.

کد (30)

>>>   ناکارایی این حکومت زمانی شروع شد که ضیا مسعود -اتمر و زاخیلوال زمام قدرت را بدست گرفتند زیرا هرکدام امتحان خود را داده و چهرهای فاسد جامعه میباشند بنا نباید انتظار بهبود را در این تیم داشت .
دوراندیش

>>>   در جمع کسانیکه در بالا یادآوری شدهاند رحمت الله خان بیژنپور هم مایه خیز است!!! وی منتظر کرسی وزارت انکشاف نه تنها افغانستان بلکه دور بر افغانستان است!!!.
فرنود
بدخشان

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است