امنیت، یکی از ارکان مهم منافع ملی در تمام کشورها محسوب می شود. هم طرح وتدوین های نظری ایجاد وتحکیم امنیت ملی و هم راه رسیدن عملی و عینی آن ویژه حکومت ها است.

با توجه به این امر مهم و حیاتی است که در حین مبارزه های انتخاباتی، مهیب ترین و مهم ترین پرسشی که از نامزدان پست ریاست جمهوری صورت می گرفت آن بود که استراتژی رسیدن به امنیت ملی را چگونه تدوین کرده اند و راه های رسیدن به امنیت را در چه می بینند. امنیت برای همه کشورها به ویژه افغانستان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. علاوه برآن که مبنای توسعه در تمام سطوح کشور دانسته می شود.

حیثیت ملی نیزدر گرو ایجاد امنیت است. بنابراین همان گونه که امنیت برای شهروندان یک کشور امرمهم شمرده می شود و برای اقتدارحکومت ها نیزبسیار مهم تلقی می گردد. لذا ایجاد امنیت، هم شالوده یک توسعه پایدار را به وجود می آورد و هم محبوبیت و مقبولیت حکومت را به همراه دارد. پرسش محوری شهروندان کشور در مقطع کنونی ازحکومت وحدت ملی آن است که با آن که نزدیک به دو ماه ازعمر حکومت می گذرد، چه تدابیری در برابر افزایش روز افزون نا امنی ها وترورها درنظر گرفته و چه برنامه هایی برای بهبود امنیت، به عنوان یک راهبرد ملی تدوین کرده اند؟ یا اینکه تجربه ناکام حکومت گذشته راهمچنان تکرار می کنند و باورمند هستند که تنها از راه های دیپلوماتیک، زمینه های ایجاد امنیت پایدار را به وجود خواهند آورد؟

رییس جمهوراشرف غنی، هفته گذشته به دعوت نوازشریف نخست وزیر پاکستان، عازم آن کشور شد و گفته شد که طرح صلح رییس جمهور افغانستان مورد حمایت حاکمان پاکستانی قرارگرفته است و حکومت پاکستان قول داده است که با حکومت افغانستان در این زمینه همکاری کند! قول همکاری حکومت گران پاکستان همزمان با دورخداد دیگر اعلام شد. یکی تشدید حملات انتحاری و شهادت جمعی ازهموطنان بی گناه ما در کابل وبرخی نقاط دیگر کشور و به سوگ نشستن تعدادی دیگر از خانواده های افغانستانی.

دوم، ترغیب و تشویق طالبان توسط ملای پاکستانی به خشونت ورزی بیشتر تحت نام جهاد. این دوحادثه گرچه از یک مبدا و منبع سرچشمه می گیرد اما دارای پیام روشن است.

اول، این که طالبان به این آسانی ها تن به صلح نخواهند داد و دست از خشونت برنخواهند داشت و به صلح خواهی حکومت افغانستان با خشونت پاسخ خواهند داد و روابط دیپلوماتیک دراین زمینه را به رسمیت نخواهند شناخت و دوم آن که درداخل پاکستان، گروه هایی وجود دارند که جز به خشونت فکر نمی کنند و به جز تداوم جنگ و خون ریزی به روند و روال دیگری باور ندارند. این پیام ها حکومت افغانستان را درشرایط دشواری قرار داده است. اینکه همانند گذشته، به راه های دیپلوماتیک تکیه کند و به رفت و آمدهای سیاسی و به وعده های حکومت گران پاکستانی خوشبین باشند یا آن که به طالبان ازمنظرِ جهانی بنگرد ولحن وادبیات خود نسبت به طالبان را تغییر دهد و آنها را نه برادران ناراضی که دشمنان صلح و ثبات افغانستان و منطقه بخواند و به شرکای غربی افغانستان نیز بقبولانند که طالبان حلقه ای از زنجیره ی تروریزم بین المللی است که خطر آن کمتر از گروه داعش و حلقات دیگر تروریستی نیست.

اشتباه استراتژّیکی که کرزی مرتکب شد ، آن بود که این گروه مزدور را برادران ناراضی خواند، جهل و ناخردمندی سیاسی او سبب شد که از درک این امر غافل بماند که برادر خواندن این گروه...، آنان را دردید گاه بسیاری ازمردم مشروعیت می بخشد و خشونت آنان را توجیه می کند. امروز که حکومت وحدت ملی به میان آمده استف با شرایط سخت تری مواجه است. از یک سوی باید ازاین گروهک مزدوربیگانه، مشروعیت زدایی کند، هم چنان اشتباهات کرزی ورویه تیم فاسد او را به مردم باز گوید که این گروه نه مشروعیت ملی دارد و نه هم دینی. از سوی دیگر، به دنیا نشان دهد که خطر این گروه کمتراز هیچ گروه تروریستی در جهان نیست اما اگر حکومت کنونی همچنان راه و رویه حکومت کرزی را در پیش گیرد و به رفت و آمدهای سیاسی دلخوش داشته باشد، بی گمان طرفی ازاین رفت و آمدها نخواهد بست و گرهی از مشکلات امنیت کشور گشوده نخواهد شد.

اگر رفت و آمدهای سیاسی میان سران پاکستان و افغانستان ممد صلح و گره گشای معضل نا امنی بود، آقای کرزی در بیش از یک دهه حکومت خود بیش از بیست باربه پاکستان سفر کرد و هر بار نیز با وعده و وعیدهای حکومت پاکستان بر گشت و سرانجام راهی به دهی ختم نه گردید و مشکلی گشوده نشد.

آنچه که امروز مایه امیدواری است، آن است که اگر سران حکومت کنونی به رویه و رفتار دموکراتیک پایبند بمانند و تصمیم های سیاسی با مشوره همه دست اندرکاران سیاست کشور گرفته شود، می توان وضعیت موجود را پتانسیل مثبت و کم نظیری درتاریخ سیاسی افغانستان به حساب آورد. استفاده از این پتانسیل ها، راه رسیدن به صلح را نیز تسهیل خواهد کرد. مولفه بسیار مهم دیگر روابط خارجی بسیار گسترده ای است که میان افغانستان و کشورهای جهان به وجود آمده است.

ایجاد ظرفیت لازم برای تحکیم این روابط واستفاده از توان و ظرفیت کشورهای خارجی می تواند، روند صلح در کشور را تسهیل کند. فشارهای آمریکا بر پاکستان یکی ازراه های مهم واساسی برای تن دادن پاکستان به روند صلح افغانستان است که در شرایط کنونی و با امضای پیمان امنیتی میان افغانستان و کشورهای بزرگ منطقه ای و فرا منطقه ای میسر شده است. می طلبد که حکومت افغانستان از این توانمندی ها در جهت ایجاد امینت سود ببرد.

به هر رو، شرایط جدید و پتانسبیل های موجود ملی وبین المللی این امکان را میسرساخته است که تلاش های حکومت افغانستان به ثمر بنشیند و راه رسیدن به صلح و امنیت پایدار فراهم گردد.


سید مظفردره صوفی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است