سیزده سال از رویکار آمدن نظام جدید در افغانستان می گذرد. در این سیزده سال برخی ولایات نظیر هرات، قندهار و بلخ پیشرفت نسبتا خوبی داشته است و برخی ولایات دیگر علیرغم جایگاه تاریخی و سیاسی مناسب مانند غزنی و بامیان از توسعه و بازسازی بهره ای نبرده است. غزنی با اینکه در سال 2013 به عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام معرفی شده بود بازهم هیچ کاری قابل توجهی در آنجا صورت نگرفت. اگر بلخ به عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام شناخته شده بود استاد عطا می توانست از این مساله بهره برداری خوبی کرده و به توسعه هرچه بیشتر ولایت تلاش کند اما مسوولان بی کفایت ولایت غزنی هیچ کاری نکردند.

این شاید سه علت داشته باشد:
1. نا امنی
2. بی کفایتی والی و سایر مسوولان
3. بی کفایتی نمایندگان غزنی در پارلمان

اگر نمایندگان غزنی در مجلس نمایندگان فعال و پرتلاش بودند دولت و والی را به تلاش بیشتر وامی داشتند ولی متاسفانه نمایندگان غزنی ضعیف و منفعل است.

مثلا نمایندگان جاغوری و مالستان هنوز نتوانسته اند دولت را به پخته سازی سرک قرباغ - جاغوری - مالستان وادار کنند و مردم جاغوری و مالستان باید سال ها منتظر آسفالت این سرک بمانند بگونه ای که دیگر پخته شدن سرک جاغوری مالستان به رویا تبدیل شده است.

همچنین ده سال است که مردم جاغوری در تلاش اند تا این ولسوالی به ولایت ارتقا پیدا کند که این مساله هم به دست فراموشی سپرده شده و به غیر ممکن ها پیوسته است.

نمایندگان محترم تنها همت شان شرکت معاملات سیاسی در جهت بهره مندی اقتصادی به نفع شخصی خودشان است و خوشبختانه در این راه موفق بوده اند و به ثروت و مکنت خوبی رسیده اند. در آخر هم لازم دیدم از داود سلطان زوی نماینده پیشین مردم غزنی در پارلمان تشکر کنم که در دوره نمایندگی اش تلاش خود را کرد و گام های در این زمینه برداشت.


هموطن

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است