مجلس سنا به همراه کمیسیون مشترک پارلمان در هفته ای که گذشت، قانون منع دخانیات در اماکن عمومی، سرپوشیده، هوتل‌ها، دفاتر و مدرسه ها را تصویب کردند.

بر اساس این قانون فروش سیگار و محصولات تنباکو توسط کودکان نیز ممنوع شده است. بنابراین، افرادی که این قانون را رعایت نکنند، ۳۰۰ افغانی جریمه نقدی خواهند شد. در کنار ممنوعیت، استفاده از دخانیات در اماکن عمومی و هوتل ها، تعرفه گمرکی سیگار نیز 50 درصد افزایش یافته است.

از دیگر مواد سختگیرانه این پیش ‌نویس همچنین جلوگیری از خرید و فروش محصولات تنباکو توسط کودکان، نصب پیام های تبلیغی ضد تنباکو روی بسته های سیگار و تلاش برای کاهش واردات محصولات تنباکو می باشد، در افغانستان شمار زیادی از کودکان در خیابان ها به فروش سیگار مشغول می باشند و از این طریق به خانواده های خود از نظر مالی کمک می ‌کنند که هم اکنون، قانون فروش تنباکو و سیگار توسط کودکان ممنوع اعلام شده است.

افغانستان کشوری است که سیگار در آن ارزان می باشد و علاوه بر سیگار، استفاده از قلیان نیز اخیرا افزایش یافته است. سیگار و قلیان از جمله فرآورده های تنباکو است که بیشتر جوانان افغانستانی از آن استفاده می‌ کنند. همانطور که شمار مصرف کنندگان سیگار و قلیان افزایش یافته، بازار این فرآورده ها نیز گرمتر شده است.

اکنون شمار زیادی از قلیان سراها را می توان در شهرهای بزرگ کشور یافت که روزانه ده ها جوان به آن مراجعه می ‌کنند، همچنین سیگار را هم می ‌توان به آسانی و ارزانی از مغازه ها و دست فروشی های کنار جاده به دست آورد.

براساس آمار سازمان جهانی بهداشت، مصرف تنباکو، سالانه جان 6 میلیون نفر را می‌ گیرد که از این میان ۶۰۰ هزار آن افرادی هستند که در نتیجه تنفس دود سیگار دیگران جان می ‌دهند.

حکومت کرزی، سال پیش استفاده از قلیان را هم ممنوع اعلام کرد اما هم اکنون در قهوه‌ خانه های شهر به طور آزاد عرضه می ‌شود، همچنین پیش از این نیز در مواردی استفاده از محصولات تنباکو را منع کرده است اما این اقدامات تاکنون سودی نداشته است.

آیا افزایش سیگار کشی یک مصیبت، اجتماعی، اقتصادی و صحی در جهان معاصر به ویژه در کشورهای فقیری همچون افغانستان نیست؟ آیا یکی از عوامل مرگ انسان در وضع کنون همین استعمال گسترده سیگار و دخانیات نمی باشد؟ آیا گسترش فرهنگ سیگار کشی سرانجام به سراغ مرگ انسان نمی آید؟

مادر اصلی تولید تنباکو و سیگار کشی کشورهای صنعتی و پیشرفته ای همچون، اروپای غربی و آمریکای شمالی می باشند اما حال مصرف کننده درجه اول آن کشورهای عقب نگه داشته شده هستند.

در واقع، همه می دانند که سیگار و فرهنگ سیگار کشی در قدم اول میراث کشورهای غربی و صنعتی بزرگ جهانی است که امروز سراسر کشورهای ضعیفی همچون افغانستان را بدان متبلا کرده است. همچنین، سرمایه داران غربی فابریکات تنباکو و تولیدات سیگار را در کشورهای فقیر آسیایی، آفریقایی، آمریکای لاتین و... تاسیس کرده و مستقیما دخانیات را تولید و می فروشند و سود بیشتری را از این کشورها به دست می آورند.

پس چرا تاکنون به این باور نرسیده ایم که سیگار کشی به استقبال از مرگ انسان در حال گسترش می باشد که نه تنها باعث بحران بهداشتی جهانی می شود بلکه از لحاظ صحی، اقتصادی و اجتماعی نیز به بحران کشور کمک می کند.

از طرفی، مقامات وزارت صحت بیان می دارند که 7 درصد شاگردان مکاتب کشور به صورت منظم سیگار می کشند، این در حالی است که عدم ممنوعیت تبلیغ سیگار و عرضه ارزان این ماده در بازارهای افغانستان سبب شده تا کودکان و نوجوانان به راحتی سیگار مورد نیازشان را تهیه کنند.

ناگفته نماند که اشخاص غیر سیگاری ناگزیر در محیط خانواده، کار، دفتر، عروسی، جلسات و غیره با افراد سیگاری در تماس می باشند که بیشتر دود سیگار را تنفس نموده و به مریضی های گوناگونی از جمله سرطان دچار می شوند، بنابراین تجارب و دانش روز ثابت نموده که سیگار کشان هم بلای صحت خود و هم عامل مریضی دیگران می باشند.

کد (6)

>>>   برادر حرام کم اش هم حرام است وزیاد اش هم این مجلس سنا می گوید که دراین جاها شما سگریت نزنید ودرغیر آن اگر می زنید پرواندارد شما با این کارتان فساد رازیاد می کنید اگرسگریت حرام ومضر است چرا کاملا ممنوع قرارنمی دهید ویا نمی گویید که بادارهای مان نمی ماند ازاین نوع حکومت واین پارلمان وسنا که هرروز بدون عذر وزاری وگدای دیگر کدام کاری ندارند چه توقع
سادات

>>>   آقایان نمایندگان مجلس!
اگر یک چیز را میخواهید از غرب کاپی کنید، بصورت درست کاپی کنید، نه به صورت غلط.
در غرب در مجموع کار کودکان منع است. کودکان باید در مکتب درس بخوانند و در خانه وظایف خانگی خود را انجام دهند و در وقت فراغت سپورت و سرگرمی داشته باشند و به اندازه محدود در بعضی امور خانه با پدر و مادر همکاری نمایند.
آن چه که در باره دخانیات و الکول در قانون غرب است، این است که هیچ فروشنده یی حق فروش الکول و یا سگرت را به اطفال خورد تر از هژده سال ندارند.
حالا شما آمدین و قانون وضع میکنید که اطفال سگرت نفروشند.
وظیفه شما و در مجموع دولت این است که رفاه اقتصادی برای مردم را مهیا سازید تا مردم از روی مجبوریت اطفال خویش را به کار های شاقه وا ندارند و از رفتن به مکتب محروم نشوند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است