موضوع وقوع حوادث طبعی بسیار مهم است. حادثاتی که در این کشور رخ داد جز سرو صدایی کمک رسانی بعداز وقوع حادثه که اکثر کمک رسانی را سازمان های بین المللی هم انجام دادند دستاوردی نداشتند. هیچ یک از پلان های عمده مجادله با حوادث حتی در شهر پر نفوس کابل که بسیار خطرناک شده تطبق نشده است.

از شما جلالتمابان تقاضا می کنم که صر ف یک دقیقه فکر کنید که اگر زلزله دوره بابر دوباره رخ دهد که دور از امکان نیست در کابل پرنفوس با بلند منزل های خلاف نورم و راه بندان ها و نبود وسایط امداد و نجات, چه مصیبتی رخ خواهد داد شما آن وقت چه می توانید بکنید؟ همان طور سیلاب های مدهشی که در سابق در کابل رخ داده است و غیره

می گذریم از ولایات کشور شما شاهد هستید که رانش خاک در ارگوی بدخشان جان در حدود بالاتر از 400 نفر را گرفت.

در حالی که از ده سال به این طرف درزی در ساحه ارگو پیدا شده بود که مسوولان بیخبر بودند و به اهالی آن هشدار نداده بودند تا ساحه را ترک کنند. البته نه تنها ریاست مجادله با حوادث بلکه ارگان های دیگری که به این نام دفاتری دارند و معاشات سرسام آوری دالری گرفته مسول بودند و بایدبپذیرند.

باید خاطر نشان کنم که ریاست مجادله با حوادث در حدود 80% ماموران خوب سابقه دارو با احساس هم دارد که همه از رهبری مایوس اند و بارها گفته اند که رهبری های دوازده سال اخیر این اداره را فلج ساخته اند. شنیدم که ماموران محترم اداره اجازه ملاقات با رهبری را ندارند. حتی آن وقتی که در یک تعمیر بودند . و حالا امپراطورشان در یک تعمیر مقابل وزارت خارجه و ماموران در سینمای پامیر دفاتر دارند که خود سوال برانگیز است.

چون در طول مدت دوازده سالی که گذشت رهبری آن به اشخاص غیر مسلکی سپرده شد که به واژه های مسلک آشنایی نداشتند و یگان پرزنتیشن خنده آور را هم در ممالک خارجی داده اند.

اگر از وزارت محترم امور خارجه سوال شود که در طول دوازد سال چند باربنام کنفرانس و سیمنار و آموزش به سفرهای خارجی رفته اند چندهزار دالر سفریه و کرایه گرفته اند و دستاوردشان چه بوده و یا از سفرهای خویش به ماموران خود, برای مردم یا به شورای وزیران کدام گزارش مفصل نوشته باشند نتیجه آن چه بود؟


صدیق قیام

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است