قرار است چهارمین کنفرانس بین‌المللی "فرآیند استانبول درباره افغانستان" در سطح وزرای امور خارجه جمعه نهم عقرب به میزبانی چین برگزار شود که در آن محترم ضرار احمد مقبل وزیر خارجه و دیگر مقامات بلندپایه همسایگان و کشورهای منطقه‌ای حضور خواهند اشت که البته جناب اشرف غنی نیز از این سفر بی بهره نخواهد بود و بعد از عربستان عازم چین می گردد.

در نوامبر 2011 کشورهای چین، روسیه، افغانستان و دیگر کشورهای مرکزی آسیا به توافقی در ترکیه دست‌یافتند که طی آن روابط منطقه‌ای با افغانستان را از منظر جدید بررسی کنند تا امنیت و ثبات بیشتری برای کشور ما در پی داشته باشد. این توافق که به "فرآیند استانبول برای افغانستان" مشهور است شامل 14 عضو، افغانستان، چین، هند، ایران، قزاقستان، پاکستان، روسیه و ترکیه و 28 کشور حمایت‌کننده شامل آمریکا، انگلیس، سازمان ملل و سازمان همکاری‌های شانگهای از آن حمایت می‌کنند.

کنفرانس فرآیند استانبول درباره افغانستان در چین اهمیت بسیاری خواهد داشت چراکه چین برای اولین بار میزبان نشستی مهم و بین‌المللی درباره افغانستان و پس از تشکیل دولت جدید می باشد.

با تشکیل دولت جدید کابل، چینایی ها امیدوارند در جريان انتقال مسووليت هاي امنيتي به دولت همه طرف ها، صلح و امنيت را تضمين و تامين كنند چرا که تنها در این صورت چین می تواند به حق حاكميت و استقلال و تماميت ارضي کشورش امید داشته باشد.

با این توضیح که با آغاز عقب نشینی نیروهای آمریکایی از افغانستان نقش چین، پاکستان، هند، روسیه و ایران پر رنگ تر می شود که بیش از همه چین به عنوان ابرقدرت منطقه تمایل به افزایش نقش خود درکشور ما دارد و البته ظرفیت این موضوع را هم دارد زیرا چین و هند هرچند روابط خصمانه با یکدیگر داشته، اما زمینه همکاری را دارند. از سوی دیگر اگر چین و روسیه مشکلات افغانستان را با کمک یکدیگر حل کنند، رابطه آنها به یک همکاری واقعی تبدیل می شود از سوی دیگر بسیاری از پاکستانی ها نیز تمایل دارند تا چین جایگزین آمریکا و به همپیمان اصلی این کشور تبدیل شود.

واضح و روشن است که پاکستان بیشترین نقش را در روند صلح با طالبان و همچنین تامین ثبات و امنیت افغانستان دارد و از آنجایی که میزان کمکهای چین به پاکستان از کمکهای آمریکا بیشتر است و پکن به یکی از تامین کننده های اصلی تجهیزات نظامی اسلام آباد تبدیل شده و در زیرساخت های پاکستان سرمایه گذاری کرده است، اگر واشنگتن خواهان انعقاد قرارداد آشتی با طالبان و استفاده از پاکستان به عنوان یک کشور میانجی باشد، این تنها چین است که توانایی بالایی برای نفوذ در اسلام آباد دارد.

یعنی باید گفت اگر غربیها و دولت افغانستان بخواهند پاکستان را میانجی مصالحه با طالبان قرار دهند و از طرف دیگر از شر حملات راکتی پاکستان نجات یابند، ابتدا باید نظر مساعد چین را که بیشترین نفوذ بر اسلام آباد را دارد، به خود جلب نمایند.

اما سوال این است که آیا آمریکا و چین می توانند در زمینه حفظ صلح و ثبات جهانی در قرن بیست و یکم با یکدیگر همکاری کنند یا خیر؟ چین در افغانستان نیروی نظامی ندارد و حکومت اشرف غنی برای مقابله با طالبان به شدت وابسته به نیروهای امریکایی و ناتو است. اما نقش چین در اقتصاد افغانستان میتواند به اندازه نقش نظامی دیگر کشورها مهم باشد.

از سوی دیگر، چین در پاکستان هم منافع بزرگ دارد و در واقع پاکستان مهمترین متحد چین در جهان می باشد و بسیاری از مردم این کشور هم تمایل دارند چین جای امریکا را بحیث حامی جهانی کشورشان اشغال کند.

به طور خلاصه می توان گفت منافع چین در پاکستان به سه مساله اساسی مربوط می باشد: اولاً یک تمایلی از سال 1960 موجود است که چین می خواهد برای حفظ موازنه قدرت با رقیب خود در منطقه یعنی هندوستان، از پاکستان استفاده نماید.

دوم، چین از طریق پاکستان می تواند از کار افراطگرایان در منطقه آگاه باشد و سوم، چین می خواهد یک راه مواصلاتی انرژی را از خلیج فعال بسازد که از راه پاکستان می گذرد.این عمل در صورتی که امریکا و هند راه های بحری را به روی چین ببندند، این کشور را از مشکل انرژی نجات خواهد داد.

خلاصه موضوع این که با توضیحات فوق، همسایه ما چین می تواند با نفوذ بر دولت اسلام آباد نقش بسیار به سزایی در روند صلح و تامین امنیت افغانستان داشته باشد، مشروط بر اینکه مقامات دولت وحدت ملی، غربیها را راضی سازند تا به چین روی خوش نشان داده و از این حربه نیز استفاده نمایند.

که در صورت انجام چنین اتحادی شاید بتوان به زودی شاهد آرام گرفتن اوضاع افغانستان باشیم. هرچند که آمریکا طماع تر از آن است که بخواهد برای مصالحه با طالبان به کشورهای همسایه افغانستان از جمله ابرقدرتی مثل چین باج بدهد! به ویژه اینکه طالبان دست پرورده های خود آمریکا هستند که بهانه حضور دراز مدت واشنگتن را در کشور ما فراهم می آورند.

کد (10)

>>>   وطن فروشی به کفار و یهود و نصاری از همه ضروری تر است!
ملنگ خان

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است