سوره 20. طه آیه 52

قَالَ عِلْمُهَا عِندَ رَبِّی فِی کتَابٍ لَّا یضِلُّ رَبِّی وَلَا ینسَی

(موسی) گفت: علم آن (احوال) در کتابی نزد پروردگار من است (و) پروردگار من نه (خطا و چیزی را) گم می‌کند و نه فراموش می‌نماید.

وقتی فرعون از حال اقوام قبلی ومردگان پرسید، موسی علیه السلام با اینکه می‌توانست به تفصیل جواب دهد، امّا چون می‌دانست مردم نسبت به نیاکان خویش غیرت و حساسیّت دارند، لذا در جواب آنان کلّی گویی کرده و به اجمال، علم آن را به خداوند احاله داد تا هم به «قولاً لیّناً» عمل کرده باشد و هم وسیله‌ای برای بهانه و اشکال به دست آنان نداده باشد.

* انبیا هر چه را نمی‌دانستند، یا گفتن آن را به صلاح نمی‌دانستند، علم آن را به خداوند نسبت می‌دادند. «علمها عند ربّی»
* مربّی باید با سیاست، بعضی پاسخ‌ها را کلّی و یا با سکوت جواب دهد تا بحث منحرف نشده و دستاویز دشمن نگردد. «علمها عند ربّی»
* در تشکیلات الهی، همه چیز حساب وکتاب دارد. «فی کتاب»

* کتاب الهی بسیار با عظمت وبزرگ است. «کتابٍ» نکره آمده است.
* در علم خداوند خطا راه ندارد. «لایضّل ربّی و لاینسی» (سهو و خطا در مورد کسانی است که واقعیت را نمی‌دانند، امّا در مورد خداوندی که ظاهر و باطن هر چیز را همان گونه که هست می‌داند، هرگز احتمال خطا وجود ندارد.)

* علم انسان دو آفت دارد؛ یا از ابتدا اشتباه می‌فهمد و حقیقت را گم می‌کند و یا بعد از فهمیدن فراموش می‌کند، امّا علم خداوند از این آفات مبرّاست. «لایضّل ربّی و لا ینسی»

* کسی حقّ ربوبیّت دارد که انحراف وفراموشی در او راه نداشته باشد. «لایضّل ربّی و لاینسی»

>>>   خیلی خوبش
بدخشانی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است