تاریخ انتشار: ۱۲:۱۹ ۱۳۹۳/۶/۳۱ | کد خبر: 80065 | منبع: | پرینت |
نتيجه:
برنده: هر دو نامزد
بازنده: مردم افغانستان
بعد از تقريبا شش ماه بحران سياسی، گفتگو، ميانجیگری، تهديد و شانتاژ، معاهده ننگين «موافقتنامه تشکيل دولت وحدت ملی» ميان گروه های جهادی و نامزد مستقل و توصيه شده آمریکا، در ارگ کابل گويا که نشانی و امضا شد.
بر بنياد اين سند چهار صفحه ای، دو شخصيت (اشرف غنی و عبدالله عبدالله) با قدرت مساوی (50/50) در راس دولت قرار خواهند گرفت و مقام رياست اجرایی در جنب رياست جمهوری ايجاد خواهد شد ولی آنچه بيشتر مايه ای تعجب است اينکه، طرفين از اعلام نتيجه ای انتخابات، وحشت و آرزو ندارند طبق قانون اساسی، برنده ای انتخابات اعلام گردد. آيا در تاريخ دموکراسی هایی رنگارنگ در جهان، همچو انتخاباتی نظير داشته که از اعلام برنده انصراف صورت گيرد؟!
اين دموکراسی وارده و عنايت شده در افغانستان، مثال و ريکارد تازه ای در دنيای دموکراسی ها قايم کرد و مثال بارز ديگری شد در تاريخ مداخلات و دولت سازی های غرب در راس آمريکا در جهان و اما اين اصطلاح «دولت وحدت ملی» اطلاق شده بر معاهده ننگين 30 سنبله (21 سپتامبر) در کابل، فهميده نشد؟!
دولت های به اصطلاح «وحدت ملی» در تاريخ جوامع بشری زياد وجود داشته و نماينده های راستين گروه های قومی، بعد از بحث و مذاکرات، دولت های مشترک و ایتلافی ای را تشکيل داده و مخاصمات شان را مؤقتاً پايان داده اند، اما تفاهم گروه های مزدور کنونی درگير در بحران تقسيم قدرت در افغانستان را، که نمايندگان مشروع مردم افغانستان (اقوام و مليت های باهم برادر) نمی توانند باشند، به هيچصورت «دولت وحدت ملی» نمی توان خطاب کرد.
عبدالله عبدالله که در راس ایتلاف گروه های جهادی و در رقابت عليه نامزد آمريکا جناب آقای اشرف غنی قرار دارد، اصلا در داخل مرزهای افغانستان رسميت نداشته اند، چه بالاثر تلاش و مشوره های استخبارات کشورهای خارجی تشکيل و در تمام سال های جنگ از جانب امپرياليسم آمريکا و ارتجاع منطقه تمويل و تسليح گرديده اند و بحيث قاتلان مردم و مزدوران کشورهای همسايه در راس استخبارات «سيا» شناخته می شوند!
پس هرنوع ایتلاف در ميان اين گروه های دست نشانده، به معنی «وحدت ملی» نه، بلکه غضب قدرت شناخته شده و در نزد زحمتکشان افغانستان، فاقد اعتبار و مشروعيت است.
جالب است که تشکيل يک دولت مزدور و مهندسی شده توسط امپرياليسم آمريکا را «دولت وحدت ملی» نام می نهند، دولتی که از بنياد «کنفرانس بُن اول» تا امروز از مشروعيت برخوردار نبوده و نام فاسد ترين دستگاه دولتی در جهان را کمایی کرده است.
امپرياليسم آمريکا که ادعای حاکميت قانون و احترام به رای مردم را در افغانستان پس از اشغال 2001 داشت، امروز حتی به انتخابات تيپ آمريکایی اش نيز حرمت قايل نشد و سناريوی انتخابات افغانستان را به جانبی هدايت کرد که رسوايش را همه ای جهانيان به وضاحت می بینند. اينها که ديگر هيچ شرمی در قبال وعده های تهی و عملی ناشده در افغانستان را ندارند، امروز بيش از هر وقت ديگر ثابت ساختند که منافع آزمندانه و توسعه طلبانه ای شان، بالاتر از منافع ملی افغانستانی ها و تامين صلح و ثبات در منطقه و جهان است و «دموکراسی» و «حقوق بشر»، آن شعارهای صرفاً در حرف بودند، که هرگز در گذشته عملی نشده و در آينده نيز عملی نخواهد شد.
نتايج سفرها و ملاقات های آشکار و پنهان وزير خارجه جان کری و تهديد های تلیفونی ریيس جمهور اوباما به طرفين درگير در انتخابات، تا آنجا مضحک و آشکار بودند، که حتی نزديک ترين حاميان ديروز شان نيز نمی توانند از اين معرکه قدرت و زير پا شدن حقوق شهروندی در افغانستان جانبداری کنند. امروز آنانی که گويا انگشت های شان را رنگين کردند و رای دادند، از اين مدعيان «حقوق بشر» می پُرسند: کجاست رأی من؟! برنده کيست؟! چرا قدرت تقسيم و قانون اساسی ای که برايش چهارده سال خون ريختيد و صد ها هزار مان را کُشتيد، اکنون زير پا می شود؟!
ما به اين باوريم که، اکنون کشور به صورت اعلان ناشده و از لحاظ سياسی تجزيه خواهد شد: نيم کشور را پشتون ها و هواداران اشرف غنی و نيمی ديگر را عبدالله عبدالله و هواداران جهادی اش تحت اداره در خواهند آورد و حقوق ميليون ها باشنده اين خطه، مانند قبل زير پا خواهد بود!
ما به اين باور نيز هستيم که توافق ظاهری موجود، جنبه دیپلوماتيک داشته و صرف در راس دولت آرامش ظاهری را به نمايش خواهد گذاشت اما در سطوح پايین و در درون جامعه، توطیه و دسايس عليه همديگر، قوس صعودی خود را خواهد پيمود و به گونه های مختلف، وحدت ملی نيم بند قبلی، بيشتر به چالش کشيده خواهد شد! اين دولت، برعکس دولت ضد وحدت ملی خواهد بود و بقا و حاصلی نخواهد داشت.
آری هموطن!
اين است نتايج بخشی از اهداف همان ابر قدرتی که مردم مسلمان افغانستان در دوران «جهاد» از آن دفاع و به وعده و وعدهای پوچ و ميان خالی آنها باور کردند و حتی به تجاوز و اشغال مجدد کشور، مُهر «حضور جامعه جهانی!» را گذاشتند. اينکه مردم افغانستان در قبال چنين درامه ای ننگين و پيامد های آن، چه تصاميمی در آينده خواهند گرفت، از همين حالا معلوم است. متاسفانه هيچ، مردم ما برای ساليان متمادی، بازهم بازنده تمام درامه های تحميل شده ای بيگانگان در کشور خويش خواهند بود.
دست بيگانگان اشغالگر، از سرزمين تاريخی ما کوتاه
ن. روشن
مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است