سعدی علیه الرحمه گفته بود که «دو پادشاه در یک مملکت نگنجد» اما اینجا افغانستان است و خرق عادات در آن بسیار و فروان

سرانجام دو نامزد توافق کردند که حکومت را تقسیم کنند. نصف لی، نصف لک، والله خیر الرّازقین».

این حکومت هرچه باشد، برایند رای مردم افغانستان نیست. بار دیگر به اصطلاح مجاهدان پار بر گلوی زخمی این دیار خسته گذاشتند و راهش را به سوی دموکراسی و پیشرفت سدّ کردند. نخستین بار دهه هفتاد بود که آنان پس از فروپاشی حکومت داکتر نجیب، روزی را بر سر مردم آوردند که روزگار نجیب را آرزو می کردند. ترسم این است که بار دیگر دوره پر از فساد و تبعیض آقای کرزی را آرزو نکنیم.

رهبران سیاسی نشان دادند که متاع دموکراسی برای مردم افغانستان کالای گرانی است و به این زودی دست یافتنی نخواهد بود. باید هزینه های گزاف دیگری پرداخت شود تا شاید نسل های پسین از سرچشمه دموکراسی سیراب گردند.

اکنون اما با تشکیل یک حکومت درگیر در خود و درگیر باخود، خوراک پنج ساله رسانه ها تامین شده است. یخن کشی و پرونده سازی در درون حکومت و غفلت از منافع ملی و مصالح کلان مملکت، تنها چیزی است که از حکومت آینده، توقع می رود.


محمد امین جوادی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است