هیچکسی تصور هم نمی کرد که انتخابات اینگونه لجن مال شود. انتخاباتی که به هرچیز دیگر می ماند الا انتخابات. به راستی چرا عاقبت انتخابات افغانستان به چیزی غیر از اختلافات ختم نشد؟ قوم گرایی، کم یا بیش در اکثر نقاط جهان وجود دارد. گرایش های محلی و منطقه ای در بسیاری از جاها جریان دارد. انتخابات که می شود همه این گرایش را سرپوش می گذارد. رای جمعی سرنوشت حکومت و دولت بعدی را تعیین می کند.

ما در این سال های سرنوشت ساز، دموکراسی را خوب تمرین و تجربه کردیم. آزادی بیان، نقد همدیگر، نقد پذیری و تحمل اندیشه و فکر مخالف، آزادی های زنان ، آزادی سیاسی و... دستاورد های ارزشمند این سال هاست. می دانم که شهید دادیم. می دانم که تابوت بر دوش کشیدیم. می دانم که چشم طالبان جز ابروی پاکستان چیز دیگری ندید. کشت و درید و غارت کرد اما با همه این احوال ما ثابت کردیم ملتی هستیم که شایستگی آزادی را دارد. ثابت کردیم که لیاقت تحول و تغییر را داریم اما انتخابات ریاست جمهوری، این حادثه تلخ و بویناک چیز دیگری را نشان می دهد. کم کم شیرینی آن همه تحول و تغییر را در کام ما تلخ می کند.

من می گویم که سیاهی انتخابات گناه ما نیست. این گناه کبیره را در نامه اعمال مردم نباید نوشت. این گناه ما نیست که انتخابات تبدیل به یک بازی کثیف و بی شرمانه شده است.

مسوول درجه یک این کثافت کاری آقای کرزی است. کرزی اگر در طول سیزده سال گذشته می خواست می توانست یک تشکیلات ملی برای برگزاری انتخابات ایجاد کند. کرزی اگر می خواست می توانست انتخابات را به صورت یک پروژه ملی طراحی کند تا از گرایش های تند و تلخ قومی در امان بماند.

کرزی اما سال های سال با تقل حکومت کرد و در آخر کار نیز می خواست که با همان تقلب حکومت آینده را نیز از آن خود کند.


میرحسین مهدوی

>>>   مردم دزد دموکراسی را اشرف غنی و شخص رییس جمهور را مسوول اصلی بی ثباتی اوضاع و فساد انتخاباتی نشانی کرده اند.

>>>   با شما نظر دهنده اولی مواقم.
نصیبه نظری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است