انتخابات دور دو رفت.
تقلب های سازمان یافته صورت گرفت.
فغان تیم های انتخاباتی دربحث های تلویزیونی برآمد.
رییس دبیر خانه کمیسیون درانتقال صندوق ها گیر ماند.
امرخیل فرد وطن دوست از سوی رییس کمیسیون گفته شد.
نوار های صوتی پخش شد.
امرخیل استعفا داد.
نورستانی گفت اگه امرخیل گناه نمی کرد چرا فرار کرد.
امرخیل دوباره کابل آمد.
رابطه ستاد اصلاحات با کمیسیون قطع شد.
جنبش ضد تقلب به میان آمد.
شمارش آرا متوقف نشد.
نتیجه ابتدایی اعلام شد.
هواداران داکترعبدالله در خیمه جرگه جمع شدند.
جان کری به کابل آمد.
در فرودگاه به او نامه ای داده شد.
غنی و عبدالله باهم یکجا شدند.
رابطه با کمیسیون برقرار شد.
صندوق ها از تمام کشور به کابل انتقال داده شد.
معیار ها برای تفتیش آرا تعیین شد.
سازمان ملل و ناظران تفتیش را آغاز کردند.
لت و کوب ها میان ناظران صورت گرفت.
روند تفتیش یک روز متوقف، روز دیگر شروع می شد.
رابطه میان دو دوسته باز در حال خراب شدن بود.
جان کری باز به کابل آمد.
روی ایجاد حکومت وحدت ملی بحث ها آغاز شد.
جنجال بر سر ریاست اجرایی اوج گرفت.
روند ابطال آرا آغاز شد.
این روند قابل قبول (هردو دسته) نبود.
بس است یا باز هم بگویم!؟


منصور

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است